Δημήτρης Αργυρός
Αν ο κόσμος των αστών με την αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και το φασισμό έχει χάσει προ πολλού την τιμή του, η αριστερά με τις «δίκες της Μόσχας» έχει χάσει την αθωότητά της. Αυτός είναι και ο λόγος που φαντάζουν πλημμελήματα η αποστασία του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και ο μεταπολιτικός «αμερικάνος» Κασσελάκης.
Με αφορμή όμως την εξήγηση που έδωσε ο φίλος Γ. Στέφος (στέλεχος και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) στο δημοσιογράφο Π. Μπούρχα περί αποστασίας, αξίζει απαντήσεως.
Η αριστερά δεν τσιγκουνεύεται χαρακτηρισμών
Ο Γ. Στέφος στην προσπάθειά του να απαντήσει στις κατηγορίες περί αποστασίας μελών του ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζει την έννοια της αποστασίας σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια (την αποστασία του 1965).
Η ιστορική αλήθεια μάλλον τον διαψεύδει: Στο πλαίσιο των διασπάσεων της αριστεράς η κατηγορία της αποστασίας είναι μάλλον από τις πλέον large. Όταν συμβαίνει μια αριστερή διάσπαση, οι αριστεροί διόλου δεν τσιγκουνεύονται χαρακτηρισμούς και επίθετα, όπως αντεπαναστάτης, οπορτουνιστής , ρεβιζιονιστής, προδότης και πράκτορας.
Τι εστί αποστάτης
Αποστάτης είναι αυτός που οδηγείται ή μετέχει ενός σχίσματος και από σχίσματα η αριστερά ένα σωρό. Η πρώτη διεθνής έβγαλε τους αναρχικούς και τους μαρξιστές. Η δεύτερη διεθνής τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές. Η Τρίτη κομμουνιστική διεθνής τους σταλινικούς, τους τροτσκιστές και τους μαοϊκούς κτλ.
Η αριστερά φαίνεται να ακολουθεί κατά πόδας τις διασπάσεις των θρησκειών και οι αριστερές σέχτες τις διασπάσεις των θρησκευτικών σεχτών.
Κοινός τόπος της θρησκείας και της αριστεράς μια κοινή οντολογική, πολιτική δομή και ένας βαθύς φανατικός δογματισμός. Μια σχεδόν μεταφυσική πίστη και ένας απροκάλυπτος μεσσιανισμός. Όλα τα παραπάνω βέβαια έχουν και τα καλά τους, διότι γίνονται «όχημα» κοινωνικών μετασχηματισμών. Ουδέν κακόν αμιγές καλού και το αντίστροφο θαρρώ.
Μας χωρίζει αίμα
Όπως την θρησκεία έτσι και την αριστερά δεν την χωρίζουν μόνο βαριές κουβέντες αλλά και βαθύ μίσος, βία και πολύ αίμα. Τι να πρωτοθυμηθούμε: Τις σταλινικές εκκαθαρίσεις στην ΕΣΣΔ και αλλού. Τις αιματηρές συγκρούσεις την δεκαετία του 1930 μεταξύ ΚΚΕ και αρχειομαρξιστών. Τις δολοφονίες των αριστερών διαφωνούντων το 1943-1944 από την ΟΠΛΑ. Τα γεγονότα της Τασκένδης μεταξύ της τότε Χρουτσοφικής ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ και της Σταλινικής Ζαχαριαδικής πτέρυγας.
Φτάνει όμως ο φανατισμός, ο δογματισμός, η εξουσιολαγνεία για να εξηγήσουν τα παραπάνω; Επίσης άλλο ένα ερώτημα είναι: Οι διασπάσεις, το πολιτικό μίσος και το αίμα είναι σύμπτωμα μόνο της αριστεράς;
Απαντήσεις
Ας ξεκινήσω από το δεύτερο ερώτημα. Όχι δεν είναι σύμπτωμα μόνο της αριστεράς , αλλά ολόκληρου του πολιτικού κρατικού φαινομένου: Πέρα από τι συνέβη στην θρησκευτική παράδοση, ας θυμηθούμε τον τρόμο στην Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση. Ή τον αιματηρό εμφύλιο μεταξύ Βενιζελικών ή αντιβενιζελικών που δίχασε την χώρα. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την «νύκτα των μεγάλων μαχαιριών», όταν ο Χίτλερ και τα αριστοκρατικά SS κατέσφαξαν την πληβειακή πτέρυγα των ΝΑΖΙ, τα περίφημα SA και τον ΕρντΡαϊμ, που χάρη σε αυτά οι ΝΑΖΙ κυριάρχησαν στο δρόμο ενάντια στους κομμουνιστές και τους αντιφασίστες.
Άρα, σε όλες τις πολιτικές οικογένειες, όσο έχουμε έντονες πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και άλυτες αντιθέσεις δεν φτάνουν τα βελούδινα ή τα συγκρουσιακά πολιτικά διαζύγια αλλά συχνά μιλούν τα μαχαίρια.
Φτάνει όμως ο πολιτικός φανατισμός/ δογματισμός και η εξουσιολαγνεία να δώσει απάντηση στο ζήτημα των πολιτικών κομματικών διασπάσεων;
Όχι βέβαια: Το πρωτεύον βρίσκεται στις αντικειμενικές πολιτικές συνθήκες και στο πώς αυτές επικαθορίζουν την παρουσία και την δράση των πολιτικών κομματικών οργανισμών.
Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι αυτές οι οποίες δημιουργούν τις συνθήκες για να μπουν σε κρίση οι πολιτικοί, κομματικοί μηχανισμοί, απόρροια της αδυναμίας των τελευταίων να ανταπεξέλθουν.
Όπως συνέβη π.χ. με την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την τεράστια κρίση πολιτικής/ υπαρξιακής ταυτότητας του Σοβιετικού Μαρξισμού. Ή με το Όχι που έγινε Ναι το 2015 του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, που τον οδήγησε μακριά από τις ράγες του έτσι κι αλλιώς πολιτικά ρηχού και ιδεολογικά νεφελώδους αριστερού μεταρρυθμισμού. Ο Κασσελάκης της κυβερνώσας-κεντρώας- αριστεράς μέσα σε αυτή την τεράστια κρίση πολιτικής ταυτότητας γεννήθηκε.
Διαλεκτική
Ένα κόμμα, μια πολιτική παράταξη είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ο οποίος εκφράζει κοινωνικές ανάγκες, συλλογικές διεκδικήσεις και ατομικές επιθυμίες και φιλοδοξίες.
Ως ζωντανός οργανισμός είναι μια παραγωγική ενότητα αντίθετων που γεννάει, εκδηλώνει και πραγματώνει πραγματικές δυνατότητες.
Σε κάποια ιστορική στιγμή, όπως συμβαίνει σε κάθε ζωντανό οργανισμό, οι δυνατότητες, αφού μετατρέπονται σε ενέργεια, τελειώνουν. Τότε ή μετασχηματίζονται ή πεθαίνουν και τα αντίθετα – κατά την Μαοϊκή διαλεκτική – διαχωρίζονται ή αποσαθρώνονται και καταρρέουν.
Επιστρέφω και κλείνω με τον φίλο Γ. Στέφο: Την βραδιά του λαϊκού “Όχι” στο στέκι της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α με βρίσκει και με αγκαλιάζει ο Γιάννης και μου λέει : Μητσάρα, νικήσαμε! Του απάντησα θα δούμε, γιατί δεν ξέρω, τι θα κάνει ο Αλέξης. Δεν περνάει λίγη ώρα και εκδηλώθηκε η αποστασία του ΣΥΡΙΖΑ, όμοια ίσως με του 1965 …
