Δημήτρης Αργυρός
Η δολοφονία του Αντώνη, όπως και η εργατική “δολοφονία” του άλλου φτωχού Α.με.Α από την Χαλκίδα την περίοδο του φετινού καύσωνα, αποδεικνύει την απόλυτη ταξική σύμφυση της αναπηρίας και των καπιταλιστικών κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών.
Της αναπηρίας ως αυτό που είναι, δηλαδή, της δολοφονικής ανικανότητας του κρατικού μηχανισμού να δημιουργήσει όρους μιας ισότιμης πρόσβασης για όλους τους πολίτες.
Απόρροια των βαθιών ταξικών και οικονομικών ανισοτήτων και ενός κεντρικού , δημοτικού και περιφερειακού κράτους το οποίο λειτουργεί προς όφελος των ημετέρων, των κολλητών και των μεγάλων οικονομικών ταξικών συμφερόντων.
Αν τώρα πιάσουμε αυτή την βαθιά εκμεταλλευτική πραγματικότητα και την ενώσουμε με το κλίμα μιας συναισθηματικής πανούκλας, οικονομικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης, ρατσισμού και μισαναπηρισμού, τότε παρουσιάζεται μπροστά μας μια εκφασισμένη κοινωνική ροή.
Εκφασισμός που μολύνει κάθε ζωντανό κοινωνικό ιστό και παράγει τις συνθήκες για τους “Κασιδιάρηδες” αλλά και για ένα αυταρχικό κράτος που “πουλάει” ασφάλεια, παράγει περισσότερο “μπάτσους” από όσους μπορεί να καταναλώσει. Αδυνατώντας όμως αυτό το αυταρχικό κράτος να εξασφαλίσει μια πραγματική κοινωνική και οικονομική ασφάλεια για την κοινωνική πλειοψηφία, όπως φαίνεται και από τις τελευταίες καταστροφές στην Θεσσαλία αλλά και τόσες άλλες πριν.
Η τραγική ιστορία του Αντώνη αλλά και του άλλου από την Χαλκίδα ή αυτού του ανάπηρου από την Χαλκιδική που του πήραν το σπίτι οι τράπεζες αλλά και άλλων περιπτώσεων που δεν γνωρίζουμε (π.χ. πρόσφυγες και μετανάστες) δείχνει ότι η έννοια της ενσυναίσθησης, της συμπεριπλητικότητας αλλά και της πρόσβασης/ προσβασιμότητας θα πρέπει να “μπολιαστεί” με ένα βαθύ ταξικό, αντικαπιταλιστικό κριτήριο.
Ένα ταξικό αντικαπιταλιστικό κριτήριο, το οποίο θα διερευνά την γενική κοινωνική βούληση της κοινωνικής πλειοψηφίας προς την κατεύθυνση της καθολικής και απόλυτης πρόσβασης στα πάντα. Θα μάχεται για ένα νέο επαναστατικό διαφωτισμό, για μια νέα ισότητα πνευμάτων και σωμάτων, για μια πραγματική δημοκρατία, για την αταξική κοινωνία, για την καθολική ελευθερία, όπου η ελευθερία του καθενός θα είναι η βάση για την ελευθερία όλων.
