Δημήτρης Αργυρός*
Κάποιος πιο σοφός από μένα είπε, ότι το πολίτευμα είναι η αντανάκλαση του πλήθους, αντανάκλαση ελάχιστη στην τυραννία, απόλυτη στην δημοκρατία.
Σε αυτό το δημοκρατικό μοντέλο που ζούσε, δηλαδή, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία τα πράγματα είναι κάπου στην μέση: Το πλήθος, δηλαδή, οι 8 εκατομμύρια ψηφοφόροι μεταβιβάζουν την εξουσία τους σε 300 ανθρώπους. Στην συνέχεια η πλειονότητα των 300 βουλευτών στηρίζει την κυβέρνηση, στην οποία ισχυρό και πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει ο πρωθυπουργός.
Η εξουσία βρίσκεται αλλού
Οι συνθήκες θα ήταν σχετικά ιδεατές, αν η εν λόγω κοινοβουλευτική δημοκρατία λειτουργούσε. Δηλαδή, αν την πραγματική εξουσία την είχαν αυτοί και όχι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, οι τράπεζες, οι διεθνικές συμμαχίες όπως η Ε.Ε., η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η Ε.Κ.Τ, καθώς και η ΑμερικαΝΑΤΟκρατία.
Εντός αυτού του πλαισίου οι κυβερνήσεις και οι κυβερνητικές πλειοψηφίες γίνονται άμεσα ή έμμεσα υποχείρια όλων των παραπάνω.
Αυτός είναι και ο λόγος που τα 3 μεγαλύτερα κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) δεν έχουν πλέον μεγάλες διαφορές. Για αυτό το λόγο έχουμε και τις πλέον αδιάφορες εκλογές των τελευταίων ετών, παρά το γεγονός της κρισιμότητας των στιγμών που ζούμε.
Δυστυχώς όμως και τα μικρότερα κόμματα της βουλής, ακόμη και της αριστεράς (ΜΕΡΑ25 / ΚΚΕ), μπορεί να μην το παραδέχονται αλλά άμεσα ή έμμεσα συμβιβάζονται με αυτήν την ιδιότυπη δικτατορία την οποία ένας συγγραφέας την ονόμασε «σιδερένια φτέρνα».
Το χειρότερο γεγονός είναι ότι είτε με το φόβο είτε με την εξαπάτηση είτε και με τα δύο, η «σιδερένια φτέρνα» με την αμέριστη συμπαράσταση των 3 μεγάλων κομμάτων αλλά και τα « άκαπνα λιανοντούφεκα» των κοινοβουλευτικών αριστερών δυνάμεων, έχει οδηγήσει στην υποταγή την πλειονότητα των πολιτών.
Αλίμονο όμως, αν πιστέψουμε ότι ο εν λόγω ολοκληρωτισμός με κοινοβουλευτικό μανδύα δεν δύναται να ανατραπεί.
Τίποτε δεν έχει σχολάσει
Άλλωστε η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο εν λόγω ολοκληρωτισμός για να λειτουργήσει είναι αναγκαίο, που και που να ενσωματώνει τις πιέσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας για να μην «τιναχτεί» στο αέρα το καπάκι της κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Διαφορετικά, είναι πιο πιθανό και δυνατό η κοινωνική οργή να μετασχηματιστεί σε επαναστατική ορμή, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν.
Όσο μεγαλύτερη η πίεση της κοινωνικής δυσαρέσκειας, τόσο μεγαλύτερη η ενσωμάτωση τους, άρα, και η ικανοποίηση των αιτημάτων. Εκτός, βέβαια, των περιπτώσεων της μεγάλης συστημικής και οικονομικής κρίσης, όπου τα περιθώρια είναι ελάχιστα.
Σε κάθε περίπτωση είναι δυνατή και αναγκαία η οργάνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και αυτό δεν συμβαίνει τελείως αυθόρμητα.
Καθοριστικό ρόλο παίζουν δυνάμεις οι οποίες βοηθούν και την οργανώνουν. Η πλειοψηφία αυτών των δυνάμεων μένουν στα όρια της κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Ασυμβίβαστη αριστερά
Υπάρχουν όμως και άλλες δυνάμεις που επιχειρούν η κοινωνική διαμαρτυρία, να γίνει κοινωνική αντίσταση, δηλαδή, να αλλάξουν τα πράγματα. Όταν υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις η επιτυχία της διαμαρτυρίας έχει μεγαλύτερη επιτυχία.
Μια τέτοια πολιτική δύναμη είναι η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. που επιδιώκει τα γεγονότα να φτάσουν στο τέρμα: Δηλαδή, να περάσει η εξουσία και ο πλούτος στα χέρια της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας και να εφαρμοστεί η δημοκρατία, η άμεση δημοκρατία των ιδίων των εργαζομένων που είναι και η πλειοψηφία της κοινωνίας.
Ένα άλλο προτέρημα των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η συνέπεια της. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει «πουλήσει» κανέναν και δεν έχει προδώσει κανένα κοινωνικό και πολιτικό αγώνα.
Είναι το εν λόγω αγωνιστικό ηθικό πλεονέκτημα που την κρατάει ζωντανή μες στους αγώνες και τις διαμαρτυρίες, πάρα τις δυσκολίες και τις διώξεις ή τα δικά της λάθη, άλλωστε λάθη δεν κάνουν μόνο αυτοί που δεν αγωνίζονται.
Κατά συνέπεια, όσο πιο πολύ στηριχθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμη και εκλογικά, τόσο πιο δυνατό θα γίνει το αγωνιστικό ηθικό πλεονέκτημα της ασυμβίβαστης ανυπότακτης αριστεράς.
Άρα και η δυνατότητα να νικήσει η κοινωνική διαμαρτυρία, οι κοινωνικοί αγώνες, οι ανάγκες του καθενός και της κάθε μιας που εντάσσεται στην κοινωνική πλειοψηφία.
*Ο Δημήτρης Αργυρός είναι υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Νομό Ιωαννίνων
