“Στις σημερινές συνθήκες στις εκλογές που έρχονται ως μια έκφραση ανυπακοής είναι η ανάδειξη αδύναμων κυβερνήσεων. Αλλά και η ενίσχυση των δυνάμεων που βοηθούν την ανυπακοή, δηλαδή, των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς”
Δημήτρης Αργυρός
Σε λίγες εβδομάδες θα έχουμε μια δύσκολη εκλογική διαδικασία. Όμως τα πράγματα είναι απλά:
Από την μία έχουμε τη ΝΔ του Μητσοτάκη, κάτι σαν μια σοβαρή Χρυσή Αυγή με ολίγον από ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, «ανατρίχιασα» και όμως « παίζει» να ξαναβγεί.
Γιατί; Μα γιατί οι διαφορές της ΝΔ/ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΣΟΚ/ είναι πολύ μικρές πλέον, μπροστά στην πλήρη υποταγή τους στα μεγάλα αφεντικά: τράπεζες, ΗΠΑ και ΕΕ.
Με εναλλακτικές: Α) το ΚΚΕ της ορθόδοξης κομμουνιστικής αριστεράς , που ούτε θέλει, ούτε επιθυμεί να γίνει η εναλλακτική, κρατάει άμυνα, μέχρι να αλλάξουν οι καιροί.
Β)Το ΜΕΡΑ25 και την ΛΑΕ με πρόγραμμα σαν το παλαιό ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που αυτό δοκιμάστηκε και ηττήθηκε το 2015. Δεν μπορεί να γίνει ρήξη δίχως να «σπάσουμε» αυγά. Δεν γίνεται ρήξη με την « πίττα γεμάτη και το σκύλο χορτατο». Δεν γίνεται ρήξη, δίχως ένα οπλισμένο δημοκρατικό πλήθος που από τα άντερα του τελευταίου κεφαλαιοκράτη/ τραπεζίτη θα κρεμάσουν το τελευταίο τεχνοκράτη/ γραφειοκράτη.
Στην παρούσα φάση κάθε κυβέρνηση που δεν εκφράζει μια κυβέρνηση της δημοκρατίας του πλήθους είναι αντιδραστική.
Η δημοκρατία του πλήθους είναι αυτή η εξουσία που εκφράζει ένα μοντέλο, όπου συλλογικά ο πλούτος και η εξουσία ανήκουν στο δημοκρατικό πλήθος.
Τι είναι το δημοκρατικό πλήθος;
Μα τίποτε άλλο από το κράτος/ δύναμη/ ισχύς και εξουσία της πλειοψηφίας.
Κάθε άλλη κυβέρνηση ανεξαρτήτως επιθυμιών αυτό που κάνει είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας ντόπιας και ξένης, εθνικής, διεθνικής και παγκόσμιας. Ακόμη και αν μιλάμε ή αν είναι μια κυβέρνηση της αριστεράς ή ακόμη και μια κυβέρνηση της κομμουνιστικής ή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Αδιέξοδα; Όχι κάθε άλλο: Για την σοσιαλδημοκρατική αριστερά τα πράγματα απλά: Η διαχείριση δεν θέτει ως στόχο τόσο βαθύτατες αλλαγές. Με ένα άλλο τρόπο το πράττει και η κομμουνιστική αριστερά, απλώς η τελευταία δεν επιδιώκει να γίνει κυβέρνηση παρά μόνο να παραμείνει μια εσωτερική -εντός του συστήματος – αριστερά.
Και η αντικαπιταλιστική αριστερά, αυτή που επιθυμεί να είναι εκτός συστήματος, τι διαφορετικό κάνει σε σχέση με την κομμουνιστική αριστερά;
Σε ένα μεγάλο βαθμό δυστυχώς δεν υπάρχει μια ριζική διαφορά μεταξύ κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Με αποτέλεσμα να γίνεται «διαγωνισμός» συνέπειας και «επαναστατικότητας».
Αποτελεί αναγκαιότητα ο ριζικός αναστοχασμός στην προοπτική της δημοκρατίας του πλήθους, στην οντολογία του κοινού/ κοινοκτημοσύνης. Όχι βεβαια ως καντιανή ηθική προσταγή, όχι ως Πλατωνική ιδέα αλλά ως φιλοσοφική, ιδεολογική, κοινωνική και κυρίως πολιτική πρακτική/ πράξη.
Τόσο στο επίπεδο του ατομικού ή οικογενειακού βίου, όσο και στο επίπεδο του συλλογικού κοινωνικού, κομματικού, συνδικαλιστικού και πολιτικού βίου.
Αυτό δεν μηδενίζει το άτομο ή την σχετική ατομική ιδιοκτησία αλλά παράγει μια κοινοτική συμπεριληπτικότητα με στόχο η εξουσία και η ευθύνη να μοιράζονται σε όλους. Το ίδιο θα ισχύει και στο επίπεδο της ιδιοκτησίας και του πλούτου με στόχο την ικανοποίηση των πρώτιστων κοινωνικών αναγκών αλλά και την ικανοποίηση των επιθυμιών που δρουν με συμπεριληπτικότητα σε σχέση με βάση των άλλων επιθυμιών.
Μια πολιτική πρακτική/ πράξη που σε ένα πρώτο βαθμό θα παραχθεί ως αντιεξουσία για να γίνει στην συνέχεια στρατηγική πρόταση εξουσίας/ κυβέρνησης ή όποια θέλουμε δεν θέλουμε θα έρθει σε σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου και των ελίτ.
Παρά την εμφανή μειοψηφικότητα της παρακάνω θέσης αλίμονο αν δεν παρουσιαστεί με όσο γίνεται πιο μαζικούς όρους και ενωτικές προϋποθέσεις.
Ποια είναι, άραγε, τα χαρακτηριστικά του δημοκρατικού πλήθους;
Α) Η γνώση των πραγμάτων. Β) Η έξις της ευθύνης αλλά και της ελευθερίας. Γ) η ανυπακοή προς τα κελεύσματα της εξουσίας.
Σε ένα πρώτο επίπεδο αυτό το οποίο θα πρέπει να εκφραστεί είναι η ανυπακοή προς την εξουσία. Μέσα από αυτή την κατάκτηση θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να παραχθούν οι έξεις της ευθύνης και της ελευθερίας οι οποίες θα οδηγήσουν στην πραγματική γνώση των πραγμάτων, αδειάζοντας και ανατρέποντας την εξουσία.
Σε αυτή την φάση βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο της ανυπακοής, την οποία με ενωτικούς και καθολικούς τρόπους είναι αναγκαίο να την οργανώνει η αντικαπιταλιστική αριστερά.
Και τι δουλειά έχουν όλα αυτά με τις εκλογές;
Είναι αλήθεια ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν ριζικά το κόσμο, αυτό γίνεται μόνο με επαναστάσεις. Όμως οι εκλογές είναι και αυτές μια λαϊκή κατάκτηση, η οποία με μερικό τρόπο αντανακλά την δημοκρατία του πλήθους.
Στις σημερινές συνθήκες στις εκλογές που έρχονται ως μια έκφραση ανυπακοής είναι η ανάδειξη αδύναμων κυβερνήσεων. Αλλά και η ενίσχυση των δυνάμεων που βοηθούν την ανυπακοή, δηλαδή των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Όχι για την σημερινή κατάσταση της αλλά για αυτό που δύναται να γίνουν: Μια επαναστατική αριστερά του κοινού/ κοινών και της κοινοκτημοσύνης.
Μέσα από αυτό το πρίσμα παραμένω ενεργός στο πολιτικό χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
