Και σήμερα συνεχίζεται η πολιτική φιλολογία για το αν η μακρόχρονη απουσία από την άσκηση των δημαρχιακών του καθηκόντων του κ. Μωυσή Ελισάφ- λόγω σοβαρής ασθένειας- δημιουργεί πολιτικό κενό.
Όπως η εκμετάλλευση της υγείας του Δημάρχου για μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες είναι καταδικαστέα, έτσι και η αποσιώπηση του υπαρκτού προβλήματος, παρατεινομένης μάλιστα της απουσίας του αποτελεί στρουθοκαμηλισμό.
Και το κενό που δημιουργείται στον τελευταίο κρίσιμο χρόνο της θητείας της τωρινής Δημαρχιακής Αρχής είναι δυσαναπλήρωτο.
Θιασώτης του δημαρχοκεντρικού μοντέλου ο ασθενών Δήμαρχος είχε επιβάλλει στα του δήμου την “ενός ανδρός Αρχή” με τους συνεργάτες του να περιορίζονται σε καθαρά δευτερεύοντες και συμπληρωματικούς ρόλους.
Άλλωστε η παράταξή του ήταν ένα προσωπαγές σχήμα με όλα τα παρεπόμενα σε τέτοιες πολιτικές συνθήκες.
Είναι ορατή η ατμόσφαιρα αμηχανίας που επικρατεί στους χώρους του Δημαρχείου, την οποία επιτείνει η έλλειψη πληροφόρησης για το τι μέλλει γενέσθαι.
Έτσι δεν ασθενεί μόνο ο Δήμαρχος αλλά και η Δημαρχιακή Αρχή και συνακόλουθα ο Δήμος μας.
Τα τριμελή σχήματα αναπλήρωσης δεν είναι ικανά να διαχειριστούν τα προβλήματα και απαιτούνται αποφάσεις, πριν είναι αργά.
Και εδώ ο ρόλος του ασθενούντος Δημάρχου είναι κρίσιμος, αφού πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να ενημερώσει για την κατάστασή του και να πάρει τις αποφάσεις του.
Για να μην φτάσουμε σε τραγελαφικές καταστάσεις που παραπέμπουν στις εποχές που ασθενούσε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου και κυβερνούσαν οι Μιμίκοι.
