Δημήτρης Αργυρός
Τα στοιχεία για το 2022 είναι αποκαλυπτικά και δείχνουν μια δραματική κατάσταση για τις ευρύτερες λαϊκές μάζες.
Πρόκειται για οικονομικά στοιχεία, που δείχνουν μια βαθιά ταξική και οικονομική ανισότητα. Ανεξάρτητα του βαθμού της απόκρυψης στοιχείων ή της φοροδιαφυγής τα οποία και πάλι κυρίως αφορούν τα μεσαία ή μεγάλα οικονομικά και ταξικά στρώματα και λιγότερο τα μικροαστικά και τα προλεταριακά στρώματα.
Η εν λόγω οικονομική και ταξική κατάσταση πραγμάτων είναι προϊόντα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων, ιδιαίτερα από το 2010 και εντεύθεν, λόγω μνημονίων που οδήγησε στην μείωση του ΑΕΠ κατά 25%. Αλλά ακόμη πιο συγκεκριμένα της κυβέρνησης της ΝΔ του Μητσοτάκη με την βαθιά αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική της.
Κυβερνήσεις οι οποίες στον ένα ή στο άλλο βαθμό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στήριξαν και στηρίχθηκαν στο Ελληνικό και διεθνές κεφάλαιο, την Αμερικανοκρατία και τον Ευρωκρατισμό, σε βάρος των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων.
Υπερκέρδη
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν οι ιδιοι που μας εξουσιάζουν. οι μεγάλες συστημικές τράπεζες είχαν καθαρά κέρδη 5,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Από μια άποψη και λίγα κέρδη είχαν, με τόση μεγάλη κρατική και ευρωκρατική επιδότηση που έχουν πάρει όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο μάλλον, όταν προσφέρουν μηδέν επιτόκια χορηγήσεων και υψηλά επιτόκια δανεισμού. Τράπεζες που βγάζουν χρήματα από παντού και περιορίζουν δραματικά τα κόστη τους.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της ενεργειακής φτώχεια οι ιδιωτικοί πάροχοι ενέργειας δήλωσαν καθαρά κέρδη 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ και τα διυλιστήρια 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Με κυνισμό κάποιοι θα δηλώνουν οτι είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλίμονο αν δεν βγάλουν κέρδη ή και υπερκέρδη.
Στο επίπεδο της κερδοφορίας των αυτοαπασχολούμενων, 615000 αυτοαπασχολούμενοι είχαν ακαθάριστα έσοδα 39,07 δισεκατομμύρια ευρώ και οι 356000 δήλωσαν κέρδη 3,39 δισεκατομμύρια ευρώ.
Αν θεωρήσουμε ότι οι 356.000 είχαν περίπου τα μισά έσοδα, δηλαδή, 19 δισεκατομμύρια ευρώ και κέρδη 3,39 δισεκατομμύρια ευρώ, τότε είχαν ένα καθόλου αξιοκαταφρόνητο μεσοσταθμικό ποσοστό κέρδους περίπου 17%.
Πυραμίδα
Στο επίπεδο του εισοδήματος στην κορυφή βρίσκονται 130.000 άνθρωποι ή το 2,01% του ενεργού οικονομικά πληθυσμού με ετήσιο εισόδημα από 40.000 έως 50.000, 106.000 άνθρωποι ή το 1,6% του πληθυσμού με ετήσιο εισόδημα από 50.000 έως 100.000 ευρώ το χρόνο και μόνο 27.000 ή το 0,42% έχουν ετήσιο εισόδημα πάνω από 100.000 ευρώ το χρόνο.
Αν αυτό το 4,01% είναι η κορυφή της ταξικής πυραμίδας της Ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, τι γίνεται στην βάση της ;
Εκεί θα αντικρίσουμε την εικόνα της εξαθλίωσης και της φτώχειας που επικρατεί στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Το 39,5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού ή 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν – που λέει ο λόγος ζουν- με μηδέν έως 5000 ευρώ το χρόνο. Το 19,5% ή το 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν – ότι και να σημαίνει αυτό- με 5000 έως 10.000 ευρώ το χρόνο. Ενώ το 13% του πληθυσμού ή 876.000 άτομα έχουν ετήσιο εισόδημα από 10.000 έως 15.000 ευρώ.
Δηλαδή, με άλλα λόγια στην οικονομική και ταξική βάση ζει το 72% του ενεργού πληθυσμού με ετήσια εισοδήματα από μηδέν ευρώ έως 15000 ευρώ.
Η πλειοψηφία αυτών των 4,5 εκατομμυρίων ανθρώπων ή του 72% του ενεργού πληθυσμού είναι που ενισχύεται ή επιβιώνει από τις ενέσεις φτώχειας, τα διάφορα κυβερνητικά επιδοματάκια και pass.
Ανεβαίνοντας την ταξική και οικονομική ιεραρχία και πυραμίδα, ανάμεσα στην φτώχεια και την ελάχιστη αξιοπρεπής επιβίωση βρίσκεται το 10,18% του πληθυσμού ή 659000 άτομα με ετήσιο εισόδημα ανάμεσα στις 15000 με 20000 ευρώ το χρόνο και 312000 άτομα ή 4.82% με ετήσιο εισόδημα στις 20000 με 24000 ευρώ το χρόνο.
Στην λεγόμενη μεσαία τάξη η οποία αποτελεί το κοινωνικό εκλογικό φετίχ των δυνάμεων του κέντρου βρίσκεται το 4,36% ή 282000 άτομα έχοντας εισόδημα από 25000 έως 30000 ευρώ το χρόνο και το 3,99% ή 278000 άτομα με εισοδήματα από 30000 έως 39000, ενώ 2,01% ή 130000 άτομα έχουν από 30000 έως 39000 ευρώ το χρόνο.
Βέβαια, όταν οι συστημικές δυνάμεις του κέντρου αναφέρονται στην μεσαία τάξη καλύπτουν ένα εισοδηματικό πλαίσιο το οποίο ξεκινάει από 15000 και πάνω. Με άλλα λόγια για τις συστημικές δυνάμεις η μεσαία τάξη ξεκινάει από τα κοινωνικά στρώματα που μόλις έχουν ξεφύγει από τα όρια της φτώχειας. αν αυτό δεν είναι υποτίμηση μας , τότε τι είναι;
Συμπερασματικά
Τα πράγματα παραείναι άγρια και οριακά: Ένα 4% του πληθυσμού ζει με άνω των 40000 ευρώ το χρόνο έως και 100000 ευρώ το χρόνο, ενώ την ίδια στιγμή το 40% άντε να φτάνει τα 5000 ευρώ το χρόνο. Αυτό από μόνο αποτελεί την βάση της οικονομικής αλλά και κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής και συναισθηματικής εξαθλίωσης, αποκτήνωσης και παρακμής.
Το δυστύχημα είναι ότι τα πράγματα θα πάνε ακόμη χειρότερα με τα υπερκέρδη των καπιταλιστών να αυξάνονται με αλματώδη ρυθμούς, ενώ την ίδια στιγμή η φτώχεια, η ανεργία, η ακρίβεια θερίζει.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος δρόμος: Κάποιες δυνάμεις, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται στην δικαιοσύνη και θα συμφωνήσω, αν μιλάμε για το ίδιο πράγμα.
Το 2020 το ακαθάριστα εθνικό εισόδημα της Ελλάδας προσέγγισε τα 279 δισεκατομμύρια δολάρια και το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εθνικό εισόδημα έφτασε στα 27830 δολάρια, ενώ το 2021 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ έφτασε στα 20000 ευρω.
Δικαιοσύνη, λοιπόν, είναι όντως, αν κάθε πολίτης αυτής της χώρας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είτε ως χρήμα είτε ως πρόσβαση σε προϊόντα ή σε δωρεάν υπηρεσίες έχει την αξία αυτού που αναλογεί στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ και στο κατά κεφαλήν έθνικό εισόδημα.
Είναι βέβαιο ότι δεν αναφέρονται σε αυτό οι δυνάμεις που μιλούν για το δίκαιο και την δικαιοσύνη.
Καθώς είναι φανερό, ότι για να επιτευχθεί η παραπάνω εξισωτική πολιτική αντίληψη, πρέπει να περάσει η οικονομική και πολιτική εξουσία σε ολόκληρη την κοινωνία και ειδικότερα στην εργαζόμενη πλειοψηφία.Και αυτό δεν είναι στους στόχους αυτών των δυνάμεων όπως λόγου χάρη ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακόμη και του ΚΚΕ, αφού δεν είναι ακόμη ώριμες οι συνθήκες.
Όσο και αν η εν λόγω εξισωτική πολιτική αντίληψη μοιάζει ουτοπική στις μέρες μας, είναι η μόνη λύση για πραγματική δημοκρατία, κοινωνική, πολιτική και οικονομική ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη.
Κατά συνέπεια είναι καθήκον να στηριχτούν και να υποστηριχτούν δυνάμεις που έχουν αναφορά σε αυτή την αντικαπιταλιστική εναλακτική.
Δυνάμεις της «άλλης» αριστεράς, της επαναστατικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
