Δημήτρης Αργυρός
Είναι βέβαιο ότι το Ελληνικό αστικό κράτος ως πολιτική έκφραση και υλική εκδήλωση του Ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού έχει συνέχεια ανεξαρτήτου κυβέρνησης αλλά και πολιτεύματος. Κάτι που συμβαίνει με όλα τα σοβαρά αστικά κράτη και το Ελληνικό αστικό κράτος, ο Ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός – ανεξάρτητα από τι λέγεται- είναι ένα πολύ σοβαρό αστικό κράτος , προϊόν μιας ολοκληρωμένης αστικής επανάστασης, ένα κράτος που βγήκε νικητής στους δύο μεγάλους παγκόσμιους πολέμους, διαλέγοντας την σωστή πλευρά της ιστορίας και νικητής του εμφυλίου πολέμου, της τελευταίας ίσως πανευρωπαϊκής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν προχώρησε όσο ίσως έπρεπε- στην αποχουντοποίηση, για αυτό και δεν τιμωρήθηκαν οι βασανιστές της χούντας.
Βέβαια σε εκείνες τις μεταπολιτευτικές συνθήκες, με την κοινωνία να βράζει και την ύπαρξη μιας κοινωνικής και επιθετικής αριστεράς, αποδόθηκε δικαιοσύνη με την εκτέλεσή τους.
Από την άλλη πλευρά η εν λόγω επιθετική αριστερά δεν κατανόησε τις ριζικές αλλαγές που επέφερε η Μεταπολίτευση, θεωρώντας συνέχεια της προηγούμενης περιόδου, έτσι εκεί που έπρεπε να οδηγηθεί σε ένα «αποχαιρετισμό στα όπλα» προτίμησε το ρόλο του «Ρομπέν των δασών».
Η τελευταία προεπαναστατική συνθήκη
Το 2008 σε εντελώς διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, οι καταπιεσμένοι της βαλκανικής καπιταλιστικής μητρόπολης με την εξέγερση τους οδήγησαν στην φυλακή τον δολοφόνο Κορκονέα. Ενώ η υπόλοιπη κοινωνία χορτασμένη από το εμπόρευμα αλλά και φοβισμένη για αυτό που θα έρχονταν είπε «οκ όλα καλά».
Την επόμενη δεκαετία η κοινωνία θα πάψει να είναι τόσο χορτασμένη και οι καταπιεσμένοι θα γίνουν περισσότερο καταπιεσμένοι. Οι συνθήκες θα οδηγήσουν τις μάζες στο δρόμο και στην σύγκρουση με το κράτος και τις κυβερνήσεις, κάποιοι θα μιλήσουν ότι την διετία 2010- 2012 είχαν διαμορφωθεί συνθήκες μιας προεπαναστατικής περιόδου.
Η κοινοβουλευτική αριστερά – βλέποντας τα δύσκολα-προσπάθησε να τον μαζέψει και να τον « μαντρώσει» στα επιμέρους σχέδιά τους, παίζοντας με συνειδητότητα τον συστημικό τους ρόλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μυρίστηκε εξουσία και την πήρε, ενώ το ΚΚΕ φύλαγε το κοινοβούλιο από τον εξεγερμένο όχλο, φωνάζοντας δεξιά και ααριστερά ότι δεν είναι ακόμη ώριμες οι συνθήκες. Ενώ το 2015 και οι δύο δυνάμεις με τον τρόπο τους πρόδωσαν το «λαό του όχι».
Από την άλλη πλευρά και η άκρα αριστερά παρόλο που φάνηκε συνεπής στο δρόμο του αγώνα, δεν αναμετρήθηκε με το ιστορικό της καθήκον. Ίσως και να μην το πήρε χαμπάρι, ίσως και να τον φοβήθηκε, ίσως η πολυδιάσπαση, ο κατερματισμός, το γεγονός πως δεν είναι γειωμένη στην Έλληνική κοινωνία, χωρίς ιδιαίτερη μαζικότητα να μην τις επέτρεψε να θέσει ζήτημα μιας άλλης εξουσίας.
Ύστερα από αυτή την περίοδο -με την ανοχή και της κοινοβουλευτικής αριστεράς-το σύνολο των υλικών συστημικών δυνάμεων παγίωσαν μια νέα μεντιακή ολοκληρωτική εξουσία, αυξάνοντας το συνολικό βαθμό της αλλοτρίωσης μιας κοινωνίας που έδωσε μάχες και τελικά ηττήθηκε.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα, όπου τα πιο φτωχά στρώματα βολεύονται με τα κοινωνικά παντοπωλείο, την αισχρή φιλανθρωπία, τα voucher και τα επιδοματάκια της κακιάς ώρας.
Η τωρινή εξαθλίωση
Σε αυτές τις συνθήκες της βαθιάς συστημικής κρίσης είναι κυνικά λογικό το αλλοτριωμένο πλήθος να αρέσκεται και να ορέγεται να δίνει σφαλιάρες σε αυτούς που βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα σε σχέση με αυτό. Αρέσκεται να ψηφίζει ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και την λοιπή ακροδεξιά, να στηρίζει ΝΔ, να ελπίζει στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και να αδιαφορεί επιδεικτικά για το θάνατο ενός 16χρονου Ρομά.
Δυστυχώς στις συνθήκες της δολοφονίας του 16χρονου Ρομά και της απελευθέρωσης του δολοφόνου μπάτσου- ο οποίος θα πάρει το συναινετικό κοινοβουλευτικά 600αρι ευρώ- εκφράζονται δύο αλληλένδετες συνθήκες. Η πρώτη είναι η κάλυψη των κρατικών δολοφόνων από το ίδιο το κράτος, πόσο μάλλον, αν δεν υπάρχει ουσιαστική κοινωνική διαμαρτυρία. Η δεύτερη είναι το νοσηρό κλίμα του κοινωνικού ρατσισμού απέναντι στους Ρομά/ τσιγγάνους. Κοινωνικός ρατσισμός ο οποίος άμεσα και έμμεσα στηρίζει την κρατική καταστολή και την κοινωνική και οικονομική εκμετάλλευση όπως επανειλημμένα έχει αποδειχθεί.
Όπως λέει και ο ήρωας στην τελευταία σκηνή της ταινίας Μίσος δεν είναι σύγκρουση είναι πρόσκρουση, είναι ένας πόλεμος ενάντια στους φτωχούς και ταυτόχρονα ανάμεσα στα τμήματα των φτωχών, ο οποίος δικαιολογεί και επιβάλει την κρατική αστυνομική καταστολή.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι μεγάλη η ευθύνη των δυνάμεων της αριστεράς, μιλάω για τις δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς. Πραγματικής, γιατί δεν θέλει να γίνει, ούτε είναι «ένα από τα ίδια» , πραγματικής, γιατί αναλύει με σωστό τρόπο την συγκυρία και την εποχή, τις μεγάλες δυσκολίες και τις απίστευτες δυνατότητες.
Αριστερά και “αριστερά”
Όχι τις αριστερές δυνάμεις που αγωνίζονται για να γίνουν νεροκουβαλητές του συστήματος και επιθυμούν να καλυτερεύσουν την συστημική αθλιότητα. Όχι την αριστερά των φωστήρων τύπου Γιάνη. Όχι την αριστερά που όταν η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι, σβήνουν το φυτίλι.
Οι ευθύνες της πραγματικής αριστεράς είναι τεράστιες. Πρώτιστα πρέπει να ενωθεί και να υπερβεί τις επιμέρους ιδεολογικές -επί το πλείστον- διαφωνίες της.
Σε ένα δεύτερο βαθμό να σταθεί ως ενωτικός πόλος όλων αυτών των δυνάμεων που θέλουν να ανατραπεί αυτή η κατάσταση πραγμάτων.
Τρίτο να σταθεί αρωγός όλων των κοινωνικών και λαϊκών αντιδράσεων με στόχο την κοινωνική και λαϊκή της γείωση. Η οποιαδήποτε πρωτοπορία είναι αναγκαίο να είναι μια σχετικά μαζική δύναμη η όποια θα εκφράζει και θα δηλώνει την ισχύ της με όλα τα μέσα και τα όπλα.
Σε μια επόμενη φάση πρέπει να γίνει μια δύναμη καθολικής πνευματικής, ιδεολογικής αφύπνισης: Μία δύναμη ενός νέου χειραφετικού αναγεννησιακού παραδείγματος , η οποία θα υπερβαίνει κάθε αλλοτριωτική σχέση από το σήμερα και όχι σε μια ιδεατή κοινωνία. Μόνο έτσι θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την υπέρβαση της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Τέλος θα αποτελέσει την δύναμη, που θα σταθεί δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο πλάσμα, μέσα στο κοινωνικό και φυσικό γίγνεσθαι, στην μακρά και αντιθετικά αντιφατική πορεία της υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος. Η ανατροπή και η υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και η οικοδόμηση μιας νέας πιο ελεύθερης, εξισωτικής, δημοκρατικής παγκόσμιας κοινωνίας δεν ήταν και δεν είναι ένα μονόπρακτο έργο.
Αυτή η πραγματική αριστερά, όπως την περιέγραψα, δεν υπάρχει. Υπάρχουν σκόρπιες δυνάμεις που αν θέλουν να παίξουν αυτό το ρόλο, αυτό τον ιστορικό ρόλο, θα πρέπει να υπερβούν εαυτούς.
Ελπίζω ότι θα το κάνουν, τουλάχιστον ας το δοκιμάσουν, ας το τολμήσουν, ας το τολμήσουμε καλύτερα.
