Πριν από 14 χρόνια, 6 Δεκέμβρη του 2008 και η σφαίρα ενός ειδικού φρουρού- που πλέον κυκλοφορεί ελεύθερος- σκοτώνει τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Η ιερή στιγμή της εξέγερσης
Η δολοφονία του νεαρού λειτουργεί ως σπινθήρας, ο οποίος βάζει φωτιά στα ξερά χόρτα του κοινωνικού γίγνεσθαι και οδηγεί στην μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση ύστερα από το Πολυτεχνείο. Οδήγησε σε αυτό που ονομάστηκε- ζήσαμε και έχουμε την τιμή να συμμετάσχουμε – ως “ Δεκέμβρηςτου 08”.
Η εξέγερση του “Δεκέμβρη του 08”, όπως και κάθε γνήσια εξέγερση είναι και αυτή μια ιεροτελεστία προς τιμή του Θεού Διονύσου, προς τιμήν του Πάνα και των Μαινάδων. Η εξέγερση είναι μια θεοτρομοκρατία, μία απότομη και βίαιη είσοδος των μαζών στο θέατρο της ιστορίας, ένα οργιώδες πανηγύρι των καταπιεσμένων.
Ειδικότερα ο “Δεκέμβρηςτου 08” είναι η ορμητική εισβολή στο προσκήνιο της ιστορίας των “αόρατων ”, ντόπιων και μεταναστών, νεολαίων, μαθητών και μαθητριών, φοιτητών και φοιτητριών, εργαζομένων, ανέργων, απόκληρων και αποκλεισμένων της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”.
Ήταν οι μέρες της οργής και της γλυκιάς εκδίκησης όλων αυτών που δεν χωρούσαν – ούτε χωράνε – σε αυτό το σάπιο σύστημα.
Ήταν η κομμουνιστική ανάλωση των συμβόλων, των σημείων και των εμπορευμάτων του καπιταλιστικού μας κόσμου.
Κομμουνισμός ως αρνητικότητα
Άλλωστε, εάν μπορεί να υπάρξει κομμουνισμός δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει ως ανάλωση και καταστροφή του υπάρχοντος κόσμου της αλλοτρίωσης και της εκμετάλλευσης. Θα συνεχιστεί ως ένα διαρκές κίνημα, το οποίο θα ηγεμονεύσει στην κοινωνία και θα κατακτήσει την εξουσία. Ενώ ολοκληρωθεί ως η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας σε παγκόσμια κλίμακα.
Ο “Δεκέμβρης του 08” μπορεί να είχε αιτία την δολοφονία του 15χρόνου, μα δεν ξέσπασε όμως από το πουθενά. Ξέσπασε, όταν η καπιταλιστική ευμάρεια και ανάπτυξη είχε φτάσει στα όρια της, όταν η καπιταλιστική κρίση ήταν προ των πυλών.
Προαπεικόνισή της ήταν το δυναμικό φοιτητικό κίνημα του 2006- 2007 και ταυτόχρονα υπήρξε το εναρκτήριο λάκτισμα του μεγαλειώδους λαϊκού κινήματος της περιόδου 2010- 2015. Αυτού του κινήματος το οποίο στάθηκε εμπόδιο στην καταλήστευση της χώρας και του λαού από τους ιμπεριαλιστές- δανειστές. Αυτό το κίνημα που πρόδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ για διαφορετικό λόγο ο καθένας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί το μετέτρεψε σε ένα πολιτικό εμπόρευμα, άρα ακίνδυνο για το σύστημα και το ΚΚΕ, διότι το απαξίωσε, αφού δεν μπορούσε να το ελέγξει.
Ήττα;
Ο “Δεκέμβρης του 08” ηττήθηκε, όπως ηττάται κάθε εξέγερση. Κάποια στιγμή η κανονικότατα επιστρέφει, αφήνοντας όμως η εξέγερση τα “σπέρματά” της για μια επόμενη εξέγερση ή και για μια επανάσταση, η οποία είναι μια πιο συνειδητή διαδικασία σε σχέση με την εξέγερση.
Αν συγκρίνουμε το 2008 με το 2022 μάλλον θα μας πιάσει κατάθλιψη, καθώς σήμερα μια πολιτική οικογένεια, μαζί με τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά αρπακτικά κάνουν πάρτι επάνω στα σώματά μας. Και αυτό γίνεται δίχως ιδιαίτερη αντίσταση από το λαό, ο οποίος έχει φάει απανωτές σφαλιάρες από το 2015 και εντεύθεν και έχει λουφάξει.
Φυσικά πάντα υπάρχει το έδαφος για ένα σπινθήρα, ο οποίος θα βάλει φωτιά και πάλι στα ξερά χόρτα, αλλά οι υποκειμενικές πολιτικές συνθήκες είναι σε ακόμη χειρότερη κατασταση σε σχέση μετο 2008: Η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ περιμένει να της πέσει η εξουσία ως ώριμο φρούρο, ενώ η υπόλοιπη αριστερά περί άλλων τυρβάζει.
Το ΜΕΡΑ25 αδυνατεί να δει πέρα από τον γοητευτικό Βαρουφάκη. Το ΚΚΕ έχει ως στόχο να κρατήσει την ηγεμονία του και να δυναμώσει το “μαγαζί” του, αφού δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες.
Η άκρα αριστερά εργάζεται για να οργανώσει τις ιδεολογικές “καθαρότητές” της ή τα μέτωπά της, συχνά δίχως αρχές, μέση και τέλος.
Όσο για την αναρχία, αφού με το “Δεκέμβρητου 08” γειώθηκε και συντάχθηκε με το “κόκκινο”, η ροπή προς τον ένοπλο μηδενισμό την οδήγησε στις αγκαλιές του κράτους και της καταστολής. Το τελειωτικό κτύπημα ήταν η πανδημία που έφερε βαθύ διχασμό στις δυνάμεις της.
Σε αυτές τις συνθήκες και πάλι το προλεταριάτο- δηλαδή, αυτοί που έχουν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους, γιατί τίποτε άλλο δεν έχουν να χάσουν- είναι δικαίωμα και καθήκον τους να βάλουν φωτιά και πάλι στα σπαρτά, και αλίμονο στην ιερή οργή τους.
Ρομαντικός αντικαπιταλισμός
Ας ξαναεπιστρέψουμε στο “Δεκέμβρης του 08” με το πάγιο ερώτημα: Ο “Δεκέμβρης του 08” είναι ερώτηση ή απάντηση; Δηλαδή, ως εξέγερση έθετε ερωτήματα ή έδινε απαντήσεις;
Πιστεύω, ότι ως μια εξέγερση, που άνετα μπορούμε να την εντάξουμε στην οικογένεια των πολιτικών εκδοχών ενός ρομαντικού αντικαπιταλισμού, ήταν απάντηση και όχι ερώτηση.
Ήταν η απάντηση της επαναστατικής καταστροφής, η σαγήνη της επαναστατικής αρνητικότητας, συμφωνείτε ή διαφωνείτε, είναι άλλο θέμα.
Σεκάθε περίπτωση πρέπει να συμφωνήσουμε όμως πως ο κόσμος μόνο με φωτιά και με μαχαίρι προχωρεί.
