Τάκης Λιδωρικιώτης
“Ένα κοφτερό σπαθί θα πρέπει πάντα να στέκεται πίσω από την προπαγάνδα προκειμένου να είναι πραγματικά αποτελεσματική.”
Γκέμπελς
Πολλοί αναρωτιούνται τι ανάγκη είχε, άραγε, ένας παντοδύναμος Πρωθυπουργός να παρακολουθεί γραμματείς, δακτυλογράφους, τηλεπαρουσιάστριες κι ενδεχομένως κομμώτριες; Εδώ δεν πρόκειται για εκδήλωση ακραίας κρατικής βίας αλλά για κατιναριό πρωινάδικου.Το πολύ – πολύ ας δεχθούμε ότι υπήρχε και στοιχείο προσωπικής παράνοιας από κάποιο ανηψούδι.
Εκ της υποτιθέμενης έλλειψης πειστικού κινήτρου, συνάγεται η λογικοφανής αμφιβολία μήπως του την έχουνε στημένη;
Το ποιος και γιατί είναι ένα επόμενο στάδιο.
Προς το παρόν αρκεί η δημιουργία μιας αμφιβολίας υπέρ του κατηγορούμενου, πράγμα που τον καθιστά κάπως συμπαθή, αν όχι και υπερασπίσιμο.
Κατανοητό κι ανθρώπινο για μια μεγάλη παράταξη που βιώνει την ολόπλευρη κατάρρευση του ηγέτη της, να προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά της. Πάντα υπάρχουν και κάποιοι δυστυχείς που πιστεύουν κι οι ίδιοι την προπαγάνδα τους, αν κι αυτό δεν ισχύει για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ».
Χάσαμε και τις φίλες μας…
Με τις αποκαλύψεις για το κράτος του «ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΙΨΙΟΥ» λησμονήσαμε και τις δημοσκοπήσεις που υπήρξε διαχρονικά ο άλλος παντοδύναμος βραχίονας του καθεστώτος.
Μετά το ρήγμα που σημειώθηκε στην μιντιακή ομοφωνία, αναμένεται σύντομα να ραγίσει και η πανοπλία των δημοσκοπήσεων.
Ως γνωστόν, με τον ασφυκτικό έλεγχο των ΜΜΕ (108η) δεν ελέγχει κανείς μόνο το περιεχόμενο των ειδήσεων όσο κυρίως την ατζέντα.
Κι έρχεται μετά με τις ακριβοδίκαιες μετρήσεις του να ελέγξει το πόσο επιτυχώς χειραγώγησε.
Δεν είναι παρά η αποθέωση των σύγχρονων μορφών προπαγάνδας που μεταμφιέζεται σε επιστήμη, κάτι σαν την κάμπια που στο τέλος γίνεται πεταλούδα.
Ωστόσο αυτή η λαθροχειρία που δημιουργεί εκ του μηδενός πολιτικούς μύθους δεν έχει τίποτε το χαριτωμένο από την σκηνή με την Βουγιουκλάκη να τρίβει το θερμόμετρο και να παραποιεί τις ενδείξεις του ανυπάρκτου πυρετού της.
Πρόκειται για κάτι το εξίσου απεχθές κι απολύτως συζευγμένο με το έπος της ΕΥΠ και του Μαξίμου.
Ο Γκέμπελς και το «κοφτερό σπαθί» του Μανιαδάκη
Ο Paul Joseph Goebbels που τον βλέπουμε στη φωτο στο πλάι του πρωθυπουργού Μεταξά τον Σεπτέμβριο του 1936, κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα, είχε διευκρινίσει εγκαίρως τον θανατηφόρο συνδυασμό στον πυρήνα του αυταρχικού καθεστώτος, που στην Γερμανία έλαβε την πιο ακραία μορφή.
Ήταν ο εφιαλτικός συνδυασμός της κρατικής βίας και της πρωτοφανούς χρήσης των τεχνικών προπαγάνδας.
Ο Ιωάννης Μεταξάς δεν ήταν φασίστας ή φιλοναζί, ωστόσο το μάθημα του το πήρε.
Πράγματι, από την μία υπήρχε ο αληθινός κυρίαρχος του καθεστώτος του, ο Μανιαδάκης με το αστυνομικό του κράτος, κι από την άλλη η πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα χρήση των τεχνικών προπαγάνδας.
Τι ακριβώς ήταν ο Μανιαδάκης; Ένας απότακτος λοχαγός μηχανικού, λόγω συμμετοχής του στο αντεπαναστατικό κίνημα του 1923 των Γαργαλίδη – Λεοναρδόπουλου – Μεταξά που στα 13 χρόνια που μεσολάβησαν είχε μετατραπεί σε τσακάλι της αγοράς, πράγμα που φάνηκε σε διάφορες δοσοληψίες του καθεστώτος.
Ένας παλιός πιστός άνθρωπος του κυβερνήτη κι άνθρωπος της πιάτσας, που δούλευε και για τον εαυτό του, ενόσω οικοδομούσε σκληρούς μηχανισμούς ελέγχου τόσο των αντιπάλων όσο και των ιδίων των μελών του καθεστώτος.
Ο τύπος ως υπουργός σχετιζόταν ισχυρά και με τον Χίμλερ. Τα μέσα που χρησιμοποιούσε ήταν εκείνης της εποχής, δηλαδή παρακολούθηση των πάντων και μαζικός χαφιεδισμός, ρετσινόλαδο και παγοκολώνες, εμφατική χρήση δηλώσεων μετανοίας και πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων.
Και οι πρωτοφανείς μηχανισμοί προπαγάνδας…
Η προπαγάνδα συνίστατο στον καθολικό έλεγχο των ΜΜΕ κι οιουδήποτε άλλου τομέα μπορούσε να συμβάλει στην διάδοση ιδεών. Ιδιαίτερη έμφαση είχε δοθεί στις πρόσφατες τότε τεχνολογικές καινοτομίες σε μέσα επηρεασμού (ραδιόφωνο, κινηματογράφος).
Έναντι της συντεχνίας των δημοσιογράφων δεν υπήρχαν μόνο οι μηχανισμού ελέγχου αλλά και πολιτικές εξαγοράς με την εκχώρηση προνομίων. Έναντι δε των μη ελεγχόμενων εκδόσεων επιστρατεύτηκε η στρέβλωση της αγοράς, δεδομένου ότι τα φιλοκαθεστωτικά έντυπα επιδοτούντο έτσι ώστε να πωλούνται σε τιμές μη ανταγωνιστικές για τους υπόλοιπους που αργά ή γρήγορα ή «προσαρμοζόταν» ή έκλειναν. Πέστα Πέτσα και κλείστους όλους!
Περίσσευαν οι σκηνοθετημένες τελετές, οι γελοίες εκδηλώσεις προσωπολατρείας και άλλες εκδηλώσεις μιμητισμού απέναντι στα υπαρκτά λαικά ερείσματα των φασιστικών καθεστώτων, ενός τύπου που ο ίδιος δεν έγινε ποτέ του λαοφιλής και το γνώριζε πολύ καλά. Πέστα Μαυρίδη, υμνωδέ του Μωυσή!
Προς τα έξω απόλυτη ταύτιση με την ισχυρά Αγγλία και τα συμφέροντα της και προς τα έσω κατασκευή εικόνας προστάτη-πατέρα στον οποίο ο αδύναμος λαός αναζητεί παρηγοριά και γι’ αυτό του συγχωρεί αυστηρότητα κι αντιδημοκρατικές συμπεριφορές Πίσω δε από τις κουρτίνες, η μαφιόζικη εμπλοκή της πολιτικής με τις «δουλειές» και η αξιοποίηση της τεράστιας κρατικής ισχύος σε αυτές τις παρεμβάσεις. Πέστα Ανδρέα Πάτση επιχειρηματία!
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται
Ο τελικός εγγυητής όλης αυτής της απάτης που γινόταν πιστευτή δεν ήταν άλλος από τον Μανιαδάκη. Τίποτε δεν θα φτουρούσε ούτε λεπτό χωρίς αυτόν και το ήξερε κι ο ίδιος ο Μανιαδάκης κι ο Μεταξάς κι οι υπόλοιποι φαλαγγίτες.
Κατ’ αναλογία, ποιος Πάτσης, ποιος Πέτσας, ποιος Μαυρίδης και τα άλλα παιδιά; Κανείς τους δεν θα στεκόταν λεπτό, χωρίς τον θρυλικό Gregory.
Επαναλαμβάνεται λοιπόν η ιστορία με την ακροδεξιά; Όχι δα, η γκροτέσκα φιγούρα του νέου «κυβερνήτη» Μεταξά, καθ’ ειρωνείαν αναδύθηκε πίσω από την εικόνα του «νέου Βενιζέλου».
