Δημήτρης Αργυρός
Λίγο πριν αρχίσει -άτυπα ή μη- η μακρά ή και σύντομη προεκλογική διαδικασία τα μεγάλα αστικά και μικροαστικά κόμματα του Ελληνικού κοινοβουλίου ολοκλήρωσαν τις εσωκομματικές διαδικασίες τους.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των διαδικασιών είναι το θέαμα, το μάρκετινγκ και το προμόσιον σε όλα τα επίπεδα, ενώ ήταν ολοφάνερη η απουσία της ιδεολογικής αναζήτησης και της βαθιάς πολιτικής συζήτησης, ακόμη και στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά δυστυχώς σε ένα βαθμό και στο ΜΕΡΑ25.
Σε ένα βαθμό η παραπάνω εικόνα έχει μια αντικειμενική βάση, αποτέλεσμα δύο βαθύτατα πολιτικών απουσιών, με αποτέλεσμα να γίνεται επικεντρωση στην εικόνα και όχι στην ουσία.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την απουσία θετικών προταγμάτων εντός του συστήματος.
Τόσο ο νεοφιλελευθερισμός, ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός αλλά
και η σοσιαλδημοκρατία έχουν ξεφτίσει.Ακόμη και ο νεοφιλευθερισμός αδυνατεί να εκφράσει ένα θετικό υπόδειγμα, κάτι που γίνονταν στο παρελθόν, η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά αποτελούν πολιτικές οικογένειες και όχι πολιτικές παραδόσεις ή πολιτικά προτάγματα. Σε μια άκρως υλική βάση αυτό που απουσιάζει είναι ο τρόπος και η διαδικασία για να ενσωματωθούν οι λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες εντός του συστήματος σε μια φάση βαθιάς κρίσης του, όπως λόγου χάρη συνέβαινε παλιά.
Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε την απουσία μιας αριστερής εναλλακτικής πρότασης τόσο στα όρια του συστήματος, όσο και έξω από αυτό, σε μια ανατρεπτική επαναστατική κατεύθυνση.
Αυτή η δεύτερη απουσία είναι ακόμη πιο σημαντική για το πολιτικό γίγνεσθαι, διότι οδηγεί σε τέλμα την πολιτική διαδικασία, η οποία αποτελεί την καρδιά της δημοκρατίας, την ουσία του πολιτικού συστήματος.
Άλλωστε η βάση της πολιτικής δεν είναι το θέαμα, η εικόνα, το μάρκετινγκ και το προμόσιον αλλά η κρίση , η στάσις και η αντίθεση, η ελευθερία και όχι η πειθαρχία, η συζήτηση, η σύγκρουση και όχι η συμφωνία, πόσο μάλλον η ομοφωνία.
Αν δούμε δε την ιστορική κίνηση, θα κατανοήσουμε ότι πάντα η αντίσταση προηγείται της εξουσίας η οποία είναι που αρνείται την αλλαγή.Αν τα πράγματα έμειναν όπως τα ήθελε η πάσης φύσεως και θέσεως εξουσία μάλλον δεν θα είχαμε κατέβει από τα δέντρα και δεν θα είχαμε καμία κοινωνική ή άλλη εξέλιξη.
Δυστυχώς οι συνθήκες είναι τέτοιες, όπου το παλαιό σαπίζει, το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη και τότε είναι η εποχή της τερατογέννησης: Ακροδεξιές δυναμικές και εναλλακτικές αναπτύσσονται με το ένα ή τον άλλο τρόπο σε δύση και ανατολή, η οικολογική καταστροφή θέτει σε κίνδυνο όλο τον πλανήτη και ο πόλεμος επιστρέφει ως λύση στις διαφορές των μεγάλων οικονομικών και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Και πάνω από όλα μια γενικευμένη αλλοτριωμένη εξατομίκευση, που καταστρέφει την ουσία του ανθρώπου, δηλαδή, την κοινωνικότητα του, αλλά και την πολιτική του αφύπνιση ή και συνείδηση, αφού κατά τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος είναι ένα πολιτικό ζώον.
Δεν γνωρίζω, αν η ανθρωπότητα ξαναβρέθηκε σε ένα τέτοιο σημείο, το πιο πιθανόν ότι βρέθηκε αλλά βρήκε τον δρόμο της, βέβαια τότε δεν υπήρχαν πυρηνικά όπλα ή μήπως υπήρξαν και έχουν μια πραγματική βάση οι μύθοι.
Ας επιστρέψουμε στα καθεμάς: Οι πολιτικές διεργασίες στα κόμματα της εξουσίας αλλά και στα μικρότερα κόμματα δείχνουν το ιστορικό αδιέξοδο. Η πλειοψηφία μπορεί σε αυτή την βάση να δείχνει κοιμισμένη αλλά το παιχνίδι δεν έχει χαθεί, υπάρχει μια μειοψηφία συνειδητοποιημένων ανθρώπων, οι οποίοι προβάλουν αντίσταση.
Ο στόχος αυτών των συνειδητοποιημένων ανθρώπων σε αυτές τις συνθήκες δεν είναι άλλος από το Σωκρατικό καθήκον, δηλαδή, να χρησιμοποιούμε το όπλο της κριτικής και να ενοχλούμε την εξουσία, προκαλώντας συζητήσεις, ταράζοντας τα σταθερά ύδατα για να μην μυρίζουν και γίνουν βούρκος, ο οποίος θα μας πνίξει.
Κλείνοντας ας θυμηθούμε τα λόγια της Ουρλίκε Μάινχοφ: Αντίσταση είναι αυτό που δεν μου αρέσει, να μην συνεχίζεται.
