Δημήτρης Αργυρός
Οι εξελίξεις τρέχουν, η οικονομία πάει κατά διαόλου, η φτώχεια και η ακρίβεια θερίζουν αλλά τα κέρδη των μεγάλων πολυεθνικών καπιταλιστικων ομίλων και των πάσης φύσεως και θέσεως χρηματιστηρίων διαρκώς αυξάνονται.
Είναι η εποχή για ριζικές απαντήσεις επί του κοινωνικού συστήματος σε μια μετακαπιταλιστική σοσιαλιστική κατεύθυνση.Είναι η εποχή να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το έκοψε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015, δηλαδή, να πούμε αντίο σε αυτή Ευρώπη που μόνο Ευρώπη δεν είναι, για να υπερασπίσουμε την πραγματική Ευρώπη.
Αυτοκρατορία;
Αν μελετήσουμε το παγκόσμιο γίγνεσθαι, θα αναγνωρίσουμε μια τρομερή αλληλοσυσχέτιση και αλληλοσύνδεση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας.
Μάλιστα αυτό συμβαίνει σε ένα τέτοιο βαθμό που δεν είναι λάθος να μιλάμε για μια παγκόσμια καπιταλιστική αυτοκρατορία, όσο και αν αυτό ξενίζει τους οπαδούς της ιμπεριαλιστικής ανισομετρίας, έχουν και αυτοί τα δίκαια τους , μόνο που δεν ζούμε στην εποχή του Λένιν.
Σε κάθε περίπτωση δύναται να υποστηρίζουμε, πως έχουμε να κάνουμε με ένα ανισόμετρο δίκτυο με ισχυρούς και πιο αδύνατους κόμβους, η χώρα μας θέλουμε δεν θέλουμε, ανήκει στους πιο αδύνατους κόμβους.
Ανταγωνιστικό δικτύο
Αυτό δεν συνεπάγεται πως δεν υφίσταται ένας βαθύς αδυσώπητος ανταγωνισμός ανάμεσα στους αυτόνομους κόμβους. Αντιθέτως όχι μόνο υφίσταται αλλά έχει πάρει το χαρακτήρα ενός παγκόσμιου οικονομικού εμπορικού και θερμού 3ου παγκόσμιου πολέμου διά αντιπροσώπων, είτε σε ένα υλικό επίπεδο είτε σε ένα εικονικό- εξίσου όμως πραγματικό- επίπεδο.
Οι επιπτώσεις της σχέσης του πρώτου επιπέδου, δηλαδή, της ενότητας με το δεύτερο επίπεδο, δηλαδή, του ανταγωνισμού, επιδρούν καθοριστικά στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο το πλανήτη, στην Ευρώπη και στην χώρα μας, επιπτώσεις στην τσέπη μας, στις σχέσεις μας, στις ζωές μας , στην υγεία μας, στην εργασία μας κτλ.
Τι γίνεται ;
Είναι φανερό ότι η πλειοψηφία του κόσμου νιώθει μια αδυναμία να αντιμετωπίσει την κατάσταση είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο.
Αντίστοιχα είναι φανερή η αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων να δώσουν απαντήσεις. Η πλειοψηφία των κομμάτων που κυβερνούν -άμεσα ή έμμεσα – υπηρετούν τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, αντίστοιχα τα αριστερά κόμματα αδυνατούν να να δώσουν απαντήσεις, όπως αποδείχτηκε και με το ΣΥΡΙΖΑ.
Μα θέλετε να γίνουμε Αλβανία;
Στο πλαίσιο ενός πιο ριζοσπαστικού αναστοχασμού το ερώτημα είναι, αν μπορούμε να σπάσουμε τους συνδέσμους που μας ενώνουν με αυτό το ανταγωνιστικό δίκτυο, πόσο μάλλον που ως χώρα παραμένουμε σε μια αδύνατη θέση.
Ένα άλλο ερώτημα συμπληρωματικό με το πρώτο είναι, αν μπορούμε μαζί με άλλους να περάσουμε απέναντι από αυτό το ολοκληρωτικό καπιταλιστικό δίκτυο, οικοδομώντας ένα παράλληλο ή και ανταγωνιστικό μετακαπιταλιστικό σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό δίκτυο.
Είτε επιλέξουμε το πρώτο είτε επιλέξουμε το δεύτερο είτε συνδυασμούς του πρώτου και του δεύτερου είτε δοκιμάσουμε το πρώτο για να οδηγηθούμε στο δεύτερο, μεταφορικά κατά μια έννοια πρέπει να βγάλουμε το υπολογιστή από την πρίζα, πόσο μάλλον που η υπερθέρμανση του υπολογιστή μας οδηγεί σε μια ανατίναξη του όλου συστήματος, η σωτηρία κατά μια έννοια είναι στα χέρια μας.
Οι διαφωνίες και οι ενστάσεις είναι γνωστές βγαλμένες από την λογική του δεν υπάρχει εναλλακτική πέρα από το καπιταλισμό: Μα τι μας λες τώρα , θες να γίνουμε Αλβανία του Χότζα ή χειρότερα Καμπότζη του Πολ Ποτ;
Η απάντηση δεδομένη και ξεκάθαρη : Αν είναι να ζήσουμε τα επόμενα χρόνια σαν τους Ουκρανούς να τους βομβαρδίζουν οι Ρώσοι και το ΝΑΤΟ, αν θέλουμε να ζήσουμε σαν την σημερινή Λιβύη που έχει γίνει ένα απέραντο δουλεμπόριο, τότε θα προτιμούσα να είμαστε η Λιβύη του Καντάφι ή η Κούβα του Κάστρο.
Ζούμε στα Βαλκάνια, ζούμε και στην Ευρώπη και με βάση αυτά τα δεδομένα πρέπει να αναστοχαστούμε, τι μπορεί να γίνει.
Το 1999 χρειάστηκε να γίνει ο βομβαρδισμός της Σερβίας για να σπάσει η λογική των ενιαίων Βαλκανίων και σήμερα τα Βαλκάνια παραμένουν πεδίο άσκησης πολιτικών των μαφιόζων, των εθνικιστών και των ιμπεριαλιστών.
Μήπως, λοιπόν, είναι αναγκαίο να επαναστοχαστούμε με ποιο τρόπο μπορεί να υπάρξουν τα Βαλκάνια ανεξάρτητα και ενωμένα. Κατανοώντας ότι η ανεξαρτησία των κρατών των Βαλκανίων εξαρτάται από το αν είναι ενωμένα και κυρίως σοσιαλιστικά.
Αντίστοιχα ανήκουμε στην Ευρώπη-όχι απαραίτητα στην ΕΕ- αλλά στην Ευρώπη.
Μόνο που ως Ε.Ε. η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι ενωμένη, η Ε.Ε. είναι το σπίτι των πολυεθνικών και όχι το σπίτι των λαών.
Η Ευρώπη -όχι η ΕΕ- μπορεί να γίνει ενωμένη, όταν μετασχηματιστεί σε μια Ευρώπη σοσιαλιστική, εργατική, πραγματικά δημοκρατική. Μια Ευρώπη που θα ξεκινάει από την Πορτογαλία και θα τελειώνει στην Ρωσία.
Κατά συνέπεια τι μπορεί να γίνει; Θα προσπαθήσω να απαντήσω με τρεις ερωτοαπαντήσεις.
Γιατί;
Γιατί το έχει ανάγκη η πιο πλατιά καταπιεσμένη πλειοψηφία. Με στόχο να πάψει να είναι καταπιεσμένη, με στόχο να ζήσει με περισσότερη αξιοπρέπεια στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και σε όλο το κόσμο.
Ποιος;
Πολιτικά όλες αυτές οι αριστερές δυνάμεις που επιθυμούν να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα. Μαζί και με όλο το αγωνιζόμενο λαό σε ρόλο πρωταγωνιστή και όχι σε ρόλο απλώς θεατή και ψηφοφόρου.
Πώς;
Με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο που θα εγγυάται την άμεση και έμμεση δημοκρατική συμμετοχή όλων όσων επιθυμούν να αγωνιστούν. Με εκλογές και με κυβέρνηση, με διαδηλώσεις, με απεργίες, με εξεγέρσεις και γιατί όχι και με επαναστάσεις.
Που;
Στην αρχή στην περιοχή μας, στην συνέχεια στην περιφέρεια μας, στην χώρα μας, στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη. Δεν χρειάζονται ηρωισμοί αλλά, αν είναι να μας μετατρέψουν σε νεκρή ζώνη, τότε αξίζει ο κόπος να ξαναπιάσουμε το νήμα του Όχι του 2015 και να πούμε αντίο σε αυτή την μη-Ευρώπη, υπερασπιζόμενοι τις αρχές της Ευρώπης, ελευθερία, αδελφότητα , ισότητα.
Μελανσόν
Αυτό που έπρεπε να κάνει η Γαλλική αριστερά στις προεδρικές εκλογές στηρίζοντας τον Μελανσόν γίνεται σήμερα ενόψει των Γαλλικών βουλευτικών εκλογών.
Αναφέρομαι στην συμμαχία του Μελανσόν με τους σοσιαλφιλεύθερους σοσιαλιστές, τους οικολόγους και τους κομμουνιστές που μέχρι πρόσφατα έβγαιναν από τα δεξιά στον Μελανσόν.
Για τα δικά μου πολιτικά γούστα ο Μελανσόν παραμένει ένας μαχόμενος ρεφορμιστής , μα για την πολιτική συγκυρία της Ευρώπης φαίνεται ακροαριστερός.
Ύστερα από αυτή την κίνηση της δημιουργίας αυτού του λαϊκού μετώπου έσκασαν τα χαμόγελα στο ΣΥΡΙΖΑ για τη γραμμή της ενότητας και ταυτόχρονα στους Έλληνες κομμουνιστές και ακροαριστερούς, που επιβεβαιώθηκαν οι κριτικές στον Μελανσόν.
Αυτό που υποστήριξα πιο πάνω δεν έχει καμία σχέσημε αυτό που δοκιμάζει ο Μελανσόν. Ελλείψει όμως άλλου σχεδίου ίσως και να άξιζε να στηριχτεί με κριτικό τρόπο το σχέδιο του Μελανσόν και από τους Γάλλους τροτσκιστές.
Όχι τόσο για αυτά που το ίδιο το μέτωπο θα υποστηρίξει και θα κάνει αλλά για την“από τα κάτω” δυναμική που θα δημιουργηθεί.
Κατά συνέπεια
Οι συνθήκες είναι δύσκολες και θα γίνουν δυσκολότερες και εμείς ξεκινάμε από πολύ πίσω με σχεδόν διαλυμένο στρατό, παρά τις επιμέρους αντιστάσεις που υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Επί του πρακτέου σε αυτή την συγκυρία είναι αναγκαία η οικοδόμηση ενός ενιαίου πολιτικού και κοινωνικού μετώπου αγώνα από το ΜΕΡΑ25, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλες τις άλλες αγωνιζόμενες δυνάμεις.
Μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργήσει δυναμικές που ίσως και να αλλάξουντα πράγματα.
Το ερώτημα είναι αν τολμήσουμε αυτή τη φορά ή αν ο ρόλοςτου ΣΥΡΙΖΑ ξανασταθεί εμπόδιο με ένα διαφορετικό τρόπο τώρα σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο.
