ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
Η αριστερά στοχάστηκε βαθιά και εμπεριστατωμένα πάνω στο ζήτημα του θεωρητικού και του πρακτικού βίου. Τι αξίζει περισσότερο, μια ζωή αφιερωμένη στην ορθή σκέψη, στον πλούσιο στοχασμό και στην καλλιέργεια των τεχνών ή αντιθέτως μια ζωή έντονης δράσης στον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό στίβο; Οι Έλληνες φιλόσοφοι θα έτειναν να συμφωνήσουν στο πρώτο. Μαζί με αυτούς κι οι … σύντροφοι της Ομπρέλας.
Η πασοκική παράδοση είναι διαφορετική και ευνοεί μια πιο πρακτική αντίληψη του βίου. Η ιστορία του ΠΑΣΟΚ είναι δημιούργημα ανθρώπων που τοποθέτησαν τη δράση πάνω από τον θεωρητικό στοχασμό – δράση, που διέπονταν από πατροπαράδοτες αρχές. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι οι πολιτικές δεξιότητες των μεγάλων της ιστορίας διαμορφώθηκαν από αυτή την πρακτική φιλοσοφία· Το ΠΑΣΟΚ, σαν την αρχαία Ρώμη, όφειλε την επιτυχία και την κυριαρχία του στη σύνεση πολιτικών και στρατηγών.
Τους Αριστερούς, όπως παραδέχθηκαν συχνά και διακεκριμένοι Πασόκοι, τους θαυμάζανε πάντα για τη βαθιά και δημιουργική τους πνευματικότητα. Τους θαυμάζω απεριόριστα κι εγώ αλλά δεν τους θεωρώ επ’ ουδενί πρότυπο πολιτικής οργάνωσης ή κοινωνικής πειθαρχίας. Άλλωστε αυτό το αναγνωρίζουν λίγο πολύ και οι ίδιοι. Περίπου όπως οι Ρωμαίοι για τους Έλληνες.
ΣΗΜΕΡΑ
Ο κ Τσίπρας κοιτάζοντας πίσω στα δεκαπέντε χρόνια της προεδρίας του, μπορεί να πει ότι μια τυφλή δράση χωρίς θεωρητικό στοχασμό και ευρύτερη φιλοσοφική αντίληψη για τον αξιοβίωτο βίο είναι μια επιλογή με αβέβαιη, στην καλύτερη περίπτωση, έκβαση.
Όταν ανακηρύχθηκε Πρόεδρος, ίσως και να πίστευε, πως η προηγούμενη θητεία του στη μελέτη και συγγραφή αριστερών πονημάτων ήταν εμπόδιο παρά προσόν για τη δουλειά που θα αναλάμβανε. Τώρα, πιο σοφός, ελπίζω ότι κάπως αλλιώς βλέπει τα πράγματα.
Την πρώτη φορά στο νερό απλώς κρυολόγησε, τη δεύτερη φορά στα βαθιά πρέπει να δείξει ότι έχει μάθει να κολυμπάει. Τότε χρίσθηκε ηγέτης κάπως τεχνητά, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει, τι του ετοίμαζαν, αν τον τραβούσαν οι κάθε λογής πραιτωριανοί ή το πεπρωμένο.
Αργότερα, ορισμένοι συγκλητικοί της Ομπρέλας, μόλις βεβαιώθηκαν μετά τις εκλογές ότι το «τέρας» είχε εξοντωθεί οριστικά και αμετάκλητα, άρχισαν να μιλούν φωναχτά και θαρρετά για ευκαιρία αποκατάστασης των δημοκρατικών θεσμών και των συνιστωσών, για επιστροφή στο καθεστώς της «Ελεύθερης Πολιτείας» και για απαλλαγή τους από το άχθος και το μίασμα του αρχηγισμού. Ίσως, υπό άλλες συνθήκες, κι ο κ Τσίπρας να συμφωνούσε μαζί τους αλλά όχι τώρα …
ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
Σήμερα ο νικητής κ Τσίπρας (74%) δείχνει να τα έχει ελαφρώς χαμένα, οι ομπρέλες συσκέπτονται κι αναστοχάζονται, ενώ οι πραιτωριανοί έχουν ήδη αποφασίσει λεπτομερώς την μοιρασιά.
Όταν το πλήθος αποθέωνε τον Αρχηγό στην σάλα και γιουχάιζε τους αρνητές, ορισμένοι από τους ομπρέλες δυσκολεύτηκαν καν να τον αναγνωρίσουν. Πολλοί άλλοι, με το δίκιο τους, αναρωτήθηκαν, αν είναι έτοιμος να αναλάβει εκ νέου την μεγάλη ευθύνη.Κανένας όμως δεν πίστεψε ότι είχε λυθεί το εσωτερικό πρόβλημα. Όπως φάνηκε όμως του κ Τσίπρα του αρκούσε που το πίστευαν οι πραιτωριανοί.
Έχουν δει πολλά τα μάτια μου και, παρόλο που εξακολουθώ να σέβομαι την παράδοση του Ανδρέα, θα ήμουν έτοιμος, να εξετάσω σοβαρά το ενδεχόμενο ενός έντιμου ιστορικού συμβιβασμού με απώτερο σκοπό την αποκατάσταση του χάσματος που έχουν δημιουργήσει μέσα στην δημοκρατική παράταξη οι εμφύλιοι που ξεκίνησαν το 1989 κι έφθασαν μέχρι … Πάνου Καμμένου. Ωστόσο το θέμα δεν ήταν αυτό, μιας και τα συνέδρια μοιράζουνε ισχύ κι όχι συγχώρεση.
Στην αναμέτρηση Καίσαρα και Συγκλήτου (Τσίπρας vs. Ομπρέλα), νικητής κινδυνεύουμε να στεφθεί ο τρίτος πόλος, τα Ορφανά του Άκη! Μέσα από το συνέδριο του Τάεκβοντο το φιλοθεάμον κοινό συνειδητοποίησε ότι οι σημαντικότεροι πόλοι εξουσίας είχαν γίνει πια τρεις: Ο αναβαθμισθείς Καίσαρ και η υποβαθμισθείσα Σύγκλητος αλλά ας μην ξεχνάμεκαι τους σκοτεινούς Πραιτωριανούς κι όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Η δίκαιη ήττα των Ομπρελών υπήρξε συνέπεια του αυτοκτονικού ιδεασμού τους αλλά δεν σημαίνει αυτόματα δική του επιτυχία. Παρά την πρόκληση, ήταν μέγα λάθος του το να καταστεί ομαδάρχης, έστω και πλειοψηφικός.
Τοξότης
