Δημήτρης Αργυρός
Η Ρωσία ως Σοβιετική Ένωση ήταν μια υπερδύναμη που μαζί με τις ΗΠΑ σε μεγάλο βαθμό καθόριζε τις τύχες της ανθρωπότητας με ένα θετικό και αρνητικό τρόπο.
Με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ύστερα από την αποτυχία της Περεστρόικα και του “Γκόρμπι” να ανανεώσει και να διατηρήσει την σοβιετική αυτοκρατορία, υπό την ηγεσία του μεθύστακα Γέλτσιν κινδύνεψε να μετατραπεί σε αποικία των ΗΠΑ και του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.
Μόνο την τελευταία στιγμή η μοναδική συγκροτημένα ενοποιητική δύναμη της χώρας, οι μυστικές υπηρεσίες και ο στρατός πάτησαν το πόδι τους και κράτησαν την Ρωσία ανεξάρτητη. Όχι πια ως μια παγκόσμια υπερδύναμη αλλά μια σημαντική στρατιωτική και πυρηνική παγκόσμια δύναμη.
Ο στόχος των ΗΠΑ ως η κορυφή της παγκόσμιας υπερκαπιταλιστικής αυτοκρατορίας είναι η απόλυτη και μοναδική ηγεμονία και κυριαρχία της. Κάτι που είναι αδύνατο στις υπάρχουσες συνθήκες, στο βαθμό που έχουν αναδειχθεί πολλές μεγάλες δυνάμεις που κινούνται ανεξάρτητα με το μεγάλο αντίπαλο δέος την σοσιαλκαπιταλιστική Κίνα, μια δυναμικά οικονομική, στρατιωτική και πολιτική αναδυόμενη υπερδύναμη.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι ΒορειοΑμερικάνοι μαζί με τους κολαούζους τους, τους ΔυτικοΕυρωπαίους έχουν τοποθετήσει τη Κίνα ως κύρια αντίπαλό τους και στοχεύουν στην περικύκλωσή της.
Ο στόχος να ηττηθεί και να αφοπλιστεί η Ρωσία εντάσσεται σε αυτή την μακροχρόνια στρατηγική και στο βαθμό που η Ρωσία παραμένει μια άσπονδο φίλη ή έστω μια φίλη με την Κίνα απέναντι στο κοινό αντίπαλο τις ΗΠΑ, η Κίνα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενη που έχει αυτή την στιγμή την Ρωσία να πολεμάει για λογαριασμό της.
Όπως είναι το λογικό και το ηθικό, αν και στην πολιτική αυτά λίγο μετρούν σε σχέση με την γυμνή ισχύ, είμαστε ενάντια στην εισβολή των Ρώσων, αν και τους αναγνωρίζουμε τα δίκαιά τους. Ταυτόχρονα, στο βαθμό που θέλουμε να παλέψουμε τα δικά μας αφεντικά, δεν μπορούμε παρά να είμαστε ενάντια στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, άλλωστε ευθύνονται για την πλειοψηφία των πολέμων, όπου γης.
Εκ των γεγονότων είναι κυνικά σαφές, πως έστησαν παγίδα στην Ρωσία και αυτή έπεσε μέσα. Από το 2014 και την πορτοκαλί επανάσταση στην Ουκρανία ήταν φανερές οι επιδιώξεις των δυτικών και των ΗΠΑ και τότε έπρεπε η Ρωσία και ο Πούτιν να επεμβούν και να επιβάλουν την κυριαρχία τους.
Όχι μόνο δεν το έκαναν αλλά άφησαν ελεύθερο χρόνο, έτσι ώστε οι Δυτικοί να ενισχύσουν το καθεστώς της Ουκρανίας με στρατιωτικά μέσα, ενισχύοντας την Ουκρανική αντιρωσική αφήγηση. Το μόνο που έπραξε η Ρωσία ήταν να στηρίξει τις ρωσόφωνες λαϊκές δημοκρατίες της Ανατολής, καταλαμβάνοντας την Κριμαία και δίνοντας ένα μήνυμα, που τελικά αποδείχθει πως δεν ήταν ισχυρό.
Μπροστά στο κίνδυνο να δει τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία αποφάσισε τα επεμβεί δίχως όμως την κατάλληλη προετοιμασία, όπως δείχνουν τα γεγονότα. Παραξενεύει δε το γεγονός ότι οι Ρώσοι δεν έριξαν στην μάχη νέα σύγχρονα όπλα αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες μάχιμους. Είναι σαν να πήγαν σε πόλεμο ενάντια σε μια άτακτη αντάρτικη δύναμη και όχι στην εμπροστοφυλακή του ΝΑΤΟ. Το πρώτο δύναται να εξηγηθεί ως οικονομία δυνάμεων για ένα νέο- ακόμη πιο συνολικό- κύκλο πολεμικών αναμετρήσεων άμεσα με το ΝΑΤΟ και την Δύση. Η δεύτερη περίπτωση μπορεί να δείχνει την ποιότητα των πολιτικών συνθηκών στην Ρωσία που δεν δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια τέτοια κινητοποίηση.
Φαίνεται ότι ο πατριωτισμός ή ο εθνικισμός των Ρώσων πολιτών να μην είναι σε τέτοιο βαθμό ενισχυμένος για ένα επιθετικό πόλεμο. Σε αντίθεση με τους Ουκρανούς που υπερασπιζονται το χώρο τους, αν και εκεί είναι φανερό πως δεν είναι καθολική η συστράτευση, ίσως λόγω του βαθιού διχασμού της ταυτότητας των Ουκρανών, ίσως πάλι λόγω της εποχής μας που δεν ενισχύει το πατριωτικό αίσθημα.
Βέβαια τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Ρωσία καθοριστικό ρόλο στην σύγκρουση επί του εδάφους παίζουν τα επαγγελματικά πολυεθνικά μισθοφορικά στρατιωτικά σώματα και αυτό κάτι δείχνει, το λιγότερο μια εκδοχή διεθνοποίησης του πόλεμο που πολεμάει στο όνομα εθνών-κρατών.
Άλλωστε είναι μέγα λάθος να θεωρούμε πως η παγκοσμιοποίηση τελείωσε, αντιθέτως αλλάζει χαρακτήρα.
Σε μεγάλο βαθμό δεν έχουμε μια επανάληψη του Α’ παγκοσμίου πολέμου αλλά μια μεταμοντέρνα εκδοχή των πολέμων του ύστερου Μεσαίωνα και της Αναγέννησης προτού συγκροτηθούν τα έθνη-κράτη. Με την παγκόσμια υπερκαπιταλιστική αυτοκρατορία ως δομή να επικαθορίζει τις μάχες των εθνών-κρατών που λειτουργούν λίγο πολύ ως αυτόνομα φέουδα στο πλαίσιο της αυτοκρατορίας.
Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως σε πρώτη φάση η Ρωσία βγαίνει κερδισμένη από τον πόλεμο με ένα τυπικό ή ουσιαστικό διχασμό της Ουκρανίας. Η δυτική Ουκρανία στα χέρια των ΒορειοΑμερικάνων και η Ανατολική στα χέρια των Ρώσων.
Φοβούμαι όμως πως μακροπρόθεσμα σε πολιτικό, στρατιωτικό και κυρίως οικονομικό επίπεδο μάλλον βγαίνει χαμένη η Ρωσία , όπως κι ολόκληρη η Ευρώπη.
Ιδιαίτερα η Ρωσία χάνει τα Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά της ενισχύοντας τα Ασιατικά και ανοίγοντας το δρόμο για ακόμη μεγαλύτερη επιρροή και ίσως και έλεγχο από την Κίνα.
