Α κ ρ ο θ ι γ ώ ς
Σχολιάζει ο Παναγιώτης Τζανετής
Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε την επομένη της μεγαλύτερης εορτής της Χριστιανοσύνης. Αυτό θα σήμαινε ότι βρισκόμαστε στις 3 Μαίου κι ότι είναι Δευτέρα του Πάσχα. Ποιος μπορεί να «διαβάσει» 128 ημέρες μπροστά; Υπάρχει κάποιο στατιστικό μοντέλο, από αυτά που προβλέπουν τα κρούσματα και τους θανάτους δύο και τρεις ζωδιακούς κύκλους μπροστά; Υπάρχει μόνο η ανθρώπινη πείρα και τα διδάγματα της…
Έστω λοιπόν ότι η χώρα έχει περάσει τον κάβο της λοίμωξης, ότι έχουν εμβολιασθεί ήδη οι μισοί Έλληνες και ότι παραμείναμε ‘εκ των καλυτέρων’ της Ευρώπης, καταγράφοντας άλλους τόσους νεκρούς και πανηγυρίζοντας «που άντεξε το φράγμα των πενταψηφίων αριθμών».
Η Ελλάδα τον Μάη είναι σαν ποίημα του Ελύτη κι αυτή η άνοιξη του «Φτου ξελεφτερία» θα είναι ανεπανάληπτη, γιατί θα διαδεχτεί τον μεγάλο χειμώνα της πανδημίας. Ζευγαράκια, γάμοι, βαφτίσια, διαζύγια, κυοφορίες θα κυριαρχούν παντού, βγάζοντας την γλώσσα στον θάνατο. Ο μύθος λέει πως ο Θάνατος ζαρώνει στην γωνία, μόνο όταν τον κοροϊδεύει ο αδελφός του, ο έρωτας.
Κι ενώ βολτάρει κάποιος “παρά θιν’ αλός”, σιγοσφυρίζοντας Μαραβέγια: «φιλί καυτό, τσουρουφλιστό από το Μάη θα σ αγαπώ. Μετά τον Αύγουστο θα δω!» πέφτει πάνω στα πρωτοσέλιδα με τις φρέσκες δημοσκοπήσεις. Όλα δείχνουν ότι βαίνομεν προς εκλογάς, προς το τέλος του Θέρους, με το χρήμα του τουρισμού να γεμίζει κάπως τις άδειες τσέπες.
Γιατί τόση επιμονή;
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο η θητεία της κυβέρνησης δεν θα βρίσκεται τότε ούτε καν στο μέσον. Οπότε πρόκειται περί προώρων, προορωτάτων. Άλλο αν επειδή πιπιλίζονται ήδη από το τέλος του 2019, η καραμέλα αυτή φαίνεται γνωστή και οικεία. Γιατί τόση επιμονή;
ΠΡΩΤΟΝ: Ένα μέτωπο αντι -ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατάφερε ποτέ ν’ αναδείξει ένα θετικό πρόσωπο, έχει ανάγκη να επισείει κάθε τόσο το σκιάχτρο του αντιπάλου. Ωιμέ, θα ξανάρθει ο ΣΥΡΙΖΑς; Πρόκειται περί οιωνεί πολιτικής πλατφόρμας: Όποιος νάναι κι ότι νάναι, αρκεί να μην ξανάρθουν ΑΥΤΟΙ!
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: σε ένα κόμμα σαν την ΝΔ που ηγείται ένας ξενομπάτης, που κυβερνά με στρατιές αντιπαθητικών μουσαφιραίων και βρίθει δυσαρεστημένων, το άγγελμα αυτό ακούγεται κάπως σαν την σφυρίχτρα του επιλοχία: «Όλοι στην γραμμή! Επιθεώρησις …»
ΤΡΙΤΟΝ: Ακόμη κι αν θα έχουμε τότε βγει από την σκιά του τρόμου, θα είμαστε ακόμη στην παρασκιά του, πράγμα εξόχως ευεργετικό για την εξουσία. Ο τρόμος είναι στρατηγικός σύμμαχος του υπάρχοντος, είναι ο σκληρός πυρήνας της συντήρησης γι’ αυτό και ο μεγαλύτερος εχθρός της συντήρησης είναι ένας λαός με αυτοπεποίθηση. Όσοι νομίζουν ότι παράγεται πολιτικό αποτέλεσμα απλώς με την απαρίθμηση των νεκρών, όπως έγινε στο Μάτι, μάλλον τους διαφεύγουν κρίσιμες λεπτομέρειες. Η ανατριχίλα όταν οι δεκάδες νεκροί έγιναν τριψήφιοι τον Απρίλη του 2020 ήταν πολύ μεγαλύτερη από όση όταν προστέθηκε ένα ψηφίο κατά τον Νοέμβρη του 2020. Ακόμη λιγότερος θα είναι ο θόρυβος στο επόμενο ψηφίο. Μιθριδατισμός.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Ναι μεν δεν θα έχει έρθει ακόμη ευρωπαικό σέντσι αλλά η προσδοκία θα είναι φουντωμένη. Ίσως να είναι και καλύτερα έτσι, δεδομένου ότι στις εκλογές ενός τέτοιου εξαρτημένου εκλογικού σώματος δεν καταγράφεται ποτέ η ευγνωμοσύνη αλλά μόνο η προσδοκία
ΠΕΜΠΤΟΝ: Μπορεί η αντιπολίτευση να μην κατάφερε στην υπόθεση της πανδημίας να υπερβεί την διαχειριστικού τύπου κριτική με ολίγη από δικαιώματα, αδυνατώντας δηλαδή να αναδείξει την ταξική μεροληψία, την ανηθικότητα, τον νεοφιλελεύθερο ιδεοψυχαναγκασμό, τις εγκληματικές ευθύνες, ωστόσο το φάντασμα των χιλιάδων αδικοχαμένων θα συνεχίσει να πλανιέται. Τα πρόσφατα γεγονότα θα μπορούν να ξαναδιαβαστούν διαφορετικά, ανά πάσα στιγμή, κάτω από το φως της επιδείνωσης της καθημερινής ζωής Και τότε ούτε οι δόλιες προβοκάτσιες του Μαξίμου ούτε το συμπαγές μέτωπο των ΜΜΕ θα μετρήσουν. Άρα θα συνεχίσει να υπάρχει πίεση χρόνου.
Ο σοφός λαός, ο εξαπατημένος
Κι ο σοφός λαός; Θα εξαπατηθεί και πάλι από τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ και τους μεγάλους κερδοσκόπους; Όχι ακριβώς …
Αφού το ΕΑΜ ‘μας έσωσε από τη πείνα κι από την σκλαβιά’ είδε το συντριπτικό ποσοστό υπεροχής που είχε αποκτήσει διαρκούσης της κατοχής, να συρρικνώνεται σε κάτι γύρω στο 20-25%. Αυτό το εμμένον τμήμα ανέλαβε η τρομοκρατία μετά την Βάρκιζα, αργότερα ο Παρθενών της Μακρονήσου κλπ. Ωστόσο, τα 2/3 της επιρροής είχαν χαθεί αυτομάτως με το που άλλαξε η σελίδα. Ο σοφός λαός δεν έψαχνε πια λεβέντες να φάνε το κεφάλι τους στα βουνά αλλά «ξύπνιους» για να κάνουν δουλειές με τα λεφτά «τα ξένα» που θα έρρεαν Η μεροληπτική διανομή της βοήθειας της ΟΥΝΡΑ αλλαξοπίστησε πολύ περισσότερους από την συμμορία του Σούρλα και με μαγικό τρόπο βρέθηκαν στα πράγματα οι ίδιοι άνθρωποι.
Κατά ανάλογο τρόπο το σκέφτηκαν οι Έλληνες, όταν το 2018 ξέσπασε η δημιουργική συζήτηση, αν βγήκαμε από τα μνημόνια ή μπήκαμε σε κάποιο τέταρτο. Η συζήτηση είχε τόση ειλικρίνεια όση εκείνη του, αν ή έλευση των Άγγλων συνιστούσε ακριβώς απελευθέρωση. Και ναι και όχι…
Θα θεωρήσουν οι Έλληνες ότι είναι καλεσμένοι στο πάρτι των 72 δις όπως κάποτε με το Χρηματιστήριο; Δεν ξέρω αλλά στα 2019 το πίστεψαν κι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν τους δόθηκε χρόνος να το ξανασκεφτούν. Πάντως ότι πίστεψαν στην ικανότητα μιας παράταξης γόνων και θυγατέρων, επισείουσας την διάτρητη αριστεία των κολλεγιόπαιδων ή ότι ξέχασαν, ποιος έφερε τα μνημόνια, ε αυτό δεν παίζει.
Το στοίχημα
Άρα το πολιτικό στοίχημα της εξουσίας κατά την χρονιά που έρχεται εστιάζεται στην αναμέτρηση με το τυχοδιωκτικό πνεύμα της ευκαιρίας, είτε με την παραδοσιακή έννοια της αρπαχτής είτε με την φενάκη διαφόρων νέο-μικροαστών που φαντασιώνονται τον εαυτό τους ως ξεχωριστό στρώμα τεχνικών της εξουσίας και ως εθνική εφεδρεία.
Όσο τα πράγματα πάνε έτσι, αυτά που μπορούν να ανατρέψουν το πασχαλινό αφήγημα του προλόγου είναι τέσσερα πράγματα. Δύο βαρέος τύπου και δύο του τύπου των κρίσιμων τεχνικών λεπτομερειών. Πρόκειται: α) για την πιθανότητα ανάδειξης ενός πολυσθενούς τσουνάμι, σαν το κίνημα των αγανακτισμένων, που ακόμη στοιχειώνει τα όνειρα πολλών. β) ο απρόβλεπτος φίλος και σύμμαχος, κ Ταγίπ Ερντογάν. Στις περιπτώσεις αυτές ο όλος σχεδιασμός πάει περίπατο.
Αλλά κι αν πραγματοποιηθεί, ενίοτε ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: α) οι διπλές εκλογές για την απλή αναλογική, προϋποθέτουν την παράδοση μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης στο έλεος των εκλογέων και της Φώφης β) υπάρχει το πάθημα του Trump που έμενε αλώβητος όσο ο θάνατος έπληττε τις ‘χαμένες’ δημοκρατικές πολιτείες του Ατλαντικού, όμως τελικά ο ιός επικαθόρισε το αποτέλεσμα, φτάνοντας στις πιο μέσα ρεπουμπλικανικές πολιτείες.
Κι όλα αυτά, γιατί οι ιοί είναι αγεωγράφητοι. Είναι, άραγε, και ανιστόρητοι;
