Β’ ΜΕΡΟΣ
Χθες δημοσιεύσαμε το πρώτο μέρος του μικρού διηγήματος , το οποίο οι αναγνώστες μπορούν να το διαβάσουν πατώντας ΕΔΩ
************************************************************************************
Ήταν απόγευμα Τετάρτης και η επίσκεψη στην μονή Ιβήρων είχε τελειώσει. Για να επισκεφτούν τις άλλες μονές οι δυο φίλοι έπρεπε να επιστρέψουν στις Καρυές και από εκεί παίρνοντας το λεωφορείο να κατεβούν στη Δάφνη.
Η επιστροφή στις Καρυές ήταν δύσκολη, γιατί ο δρόμος πια ήταν ανηφορικός και χρειάζονταν αρκετό περπάτημα. Ξεκίνησαν παίρνοντας το δρόμο που τους είχαν υποδείξει οι μοναχοί και μετά από ένα τέταρτο η δυσφορία ήταν φανερή και σταμάτησαν για μια ανάσα.
Ξαφνικά μέσα στην ησυχία που κυριαρχούσε στο δάσος ακούγεται μούγκρισμα μηχανής μεγάλου αυτοκινήτου και πριν καλά καλά να το συνειδητοποιήσουν στη στροφή του δρόμου προβάλλει φορτηγό με ανατρεπόμενο καρότσα που με μεγάλη ταχύτητα έρχονταν καταπάνω τους.
Ο γιατρός Κώστας Ελευθερίου σηκώνει το χέρι του, ζητώντας από το οδηγό να σταματήσει. Αυτός με ένα παρατεταμένο φρενάρισμα σταματά λίγα μέτρα μακριά μέσα σε σύννεφο σκόνης. Ρωτά τον οδηγό που ήταν ντυμένος με ράσα, αν μπορεί να τους πάρει μαζί του.
Αντί απαντήσεως ο καλόγερος οδηγός με ένα νεύμα τους δείχνει την ανατρεπόμενη καρότσα στην οποία γιατρός και φιλόλογος ανεβαίνουν με δυσκολία.
Ο οδηγός ξεκινά απότομα και αρχίζει μια φρενήρης πορεία μέσα στο δάσος σε ένα δρόμο ανηφορικό και με πολλές στροφές, όπου ο ένας κίνδυνος, τα κλαδιά των δέντρων να πάρουν τα κεφάλια των επιβατών, διαδέχονταν τον άλλο κίνδυνο, το φορτηγό να βγει από το δρόμο και να τσακιστεί στο γκρεμό!
Παράλληλα στην καρότσα η κατάσταση ήταν τραγελαφική, αφού οι δυο επιβάτες προσπαθούσαν να κρατηθούν ΄όρθιοι, γραπωμένοι από το κουβούκλιο του φορτηγού και ο κίνδυνος να εκτοξευθούν στην άλλη άκρη της καρότσας ακόμη και εκτός αυτής ήταν μεγάλος.
Η τρελή αυτή κούρσα διάρκεσε ένα εικοσάλεπτο αλλά φάνηκε αιώνας στους δυο επιβάτες και με ένα αίσθημα ανακούφισης είδαν τις Καρυές να προβάλουν, ζητώντας με κτυπήματα στο κουβούκλιο από τον οδηγό να σταματήσει για να κατεβούν, πράγμα που έγινε.
Ευχαρίστησαν το οδηγό για την εξυπηρέτηση και αυτός χωρίς καμιά αντίδραση, λες και ήταν μουγγός συνέχισε το δρομολόγιό του.
Το περπάτημα μέχρι το Πρωτάτο ήταν λυτρωτικό, αφού έδωσε την ευκαιρία στους ζαλισμένους επιβάτες να συνέλθουν και όταν διηγήθηκαν την περιπέτειά τους στον άντρα που πουλούσε εκκλησιαστικά είδη σε ένα από τα καταστήματα της πλατείας, αυτός τους είπε να δοξάσουν το θεό που σώθηκαν, αφού ο καλόγερος- οδηγός χρωστούσε της Μιχαλούς και ήταν δημόσιος κίνδυνος.
Δρομολόγιο λεωφορείου το απόγευμα για τη Δάφνη δεν υπήρχε και έτσι ο φιλόλογος Νικήτας Καραστεφάνου μελετώντας τον χάρτη πρότεινε για διανυκτέρευση τη μονή Κουτλουμουσίου, αφού το πανδοχείο στις Καρυές θύμιζε πανδοχεία στην Άγρια Δύση ταινιών γουέστερν.
*********************************************************************************
Η μονή Κουτλουμουσίου απείχε ένα τέταρτο από τις Καρυές και η διαδρομή ήταν εντυπωσιακή.
Οι πληροφορίες που πήραν οι δυο φίλοι για το μοναστήρι δεν ήταν αισιόδοξες, γιατί το Κουτλουμούσι μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο είχε παραδοθεί στη λειψανδρία. Το 1980
αποτεφρώθηκε η ανατολική πτέρυγα, ενώ ραγδαίες βροχές προκάλεσαν
κατολισθήσεις και ρηγματώσεις με τον κίνδυνο κατάρρευσης να επικρέμαται.
Όμως υπήρχε και η αισιόδοξη πλευρά, γιατί την εποχή εκείνη η προσέλευση
νέων μοναχών δημιουργούσε ελπίδες ανασυγκρότησης της μονής.
Με ανάμεικτα αισθήματα από αυτές τις πληροφορίες οι δυο φίλοι έφτασαν στο μοναστήρι, αφού υπήρχε και η πιθανότητα να μη φιλοξενηθούν λόγω της κατάστασης του μοναστηριού.
Όμως η υποδοχή ήταν θερμή και επειδή οι επισκέπτες ήταν μόνο αυτοί, οι μοναχοί τους ανακοίνωσαν ότι θα τους φιλοξενήσουν, ζητώντας την κατανόησή τους.
Αφού δείπνησαν με τους μοναχούς με ένα μενού πολύ πιο λιτό σε σχέση με τη μονή Σταυρονικήτα, αφού τα οικονομικά του μοναστηριού ήταν σε μεγάλη στενότητα και παρακολούθησαν τον Απόδειπνο, ένας μοναχός τους οδήγησε σε ένα δωμάτιο για να ξεκουραστούν, με την υπόμνηση ότι η ακολουθία αρχίζει τα μεσάνυχτα.
Το δωμάτιο ήταν σε ένα συγκρότημα που ήταν έρημο και ο χαμηλός φωτισμός του έκανε πιο άγρια την ατμόσφαιρα.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο και ανοίγοντας το φως οι δυο φίλοι διαπίστωσαν ότι το δωμάτιο έφερνε έντονα τα ίχνη των κατολισθήσεων και των ρηγματώσεων, αφού η κλίση του ήταν φανερή.
Με ένα φακό ο φιλόλογος Καραστεφάνου έκανε μια πρόχειρη αυτοψία γεμάτος ανησυχία, ενώ ο γιατρός Ελευθερίου ξάπλωσε και σε λίγο κοιμήθηκε βαθιά.
Ύπνος όμως δεν έπιανε με τίποτε στο ετοιμόρροπο δωμάτιο τον φιλόλογο, που μετρούσε την ώρα να ξεκινήσει η ακολουθία που η διάρκειά της έφτανε μέχρι το πρωί.
“Ανάγκα και οι φιλόλογοι πείθονται” μονολογούσε αναλογιζόμενος τη χθεσινοβραδινή συμπεριφορά του, όταν στη μονή Σταυρονικήτα έκανε τον κοιμισμένο για να αποφύγει την ολονυχτία ακολουθία.
Έτσι μισή ώρα πριν την καθορισμένη ώρα ξυπνά με χίλια ζόρια τον γιατρό, λέγοντας ότι είναι ανεπίτρεπτο να μην είναι στο ναό με την έναρξη της ολονυχτίας.
Η ολονυχτία άρχισε την καθορισμένη ώρα με όλους τους βυζαντινούς τύπους και ήταν η πρώτη φορά που οι δυο φίλοι παρακολουθούσαν τέτοια τελετή.
Η ατμόσφαιρα ήταν υποβλητική με τους πάνω από τριάντα μοναχούς να συμμετέχουν στην ακολουθία και ο φιλόλογος Καραστεφάνου παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τους ύμνους που ήταν γραμμένοι στην Ελληνιστική διάλεκτο.
Ενώ πλησίαζε το πρωί και το κρύο στο ναό ήταν έντονο ο Νικήτας Καραστεφάνου διαπιστώνει μισοκοιμισμένος ότι οι μοναχοί είχαν κάνει μια μεγάλη ουρά και από μια μεγάλη κανάτα με μια κουτάλα έπιναν νερό και έδινε ο ένας την κουτάλα στον άλλο.
Ακολούθησε το γιατρό από φιλότιμο και λεπτότητα τελευταίος στην ουρά, γιατί δεν μπορούσε να προσβάλλει τους μοναχούς.
Ξαφνικά ακούγεται από τον ηγούμενο η κραυγή: ” τόπο στο Γέροντα”!
Από το βάθος του ναού προβάλλει γεροντική μορφή αιωνόβιου γέροντα μοναχού που με δυσκολία σέρνει τα βήματά του φορώντας κάτι παράξενες παντόφλες και βήχοντας απαίσια.
Ο γέροντας με την ίδια κουτάλα ήπιε από το νερό και η ουρά σιγά- σιγά μίκρυνε με τον φιλόλογο να τον ζώνουν τα φίδια και το δίλημμα να προβάλλει αμείλικτο, αν έπρεπε να πιει από την ίδια κουτάλα που είχε χρησιμοποιήσει μαζί με τους άλλους και ο γέροντας.
Ωχ, και θα κολλήσω καμιά φυματίωση, σκεπτόταν κάθιδρος ο δυστυχής Καραστεφάνου!
Αλλά να προσβάλλει και τους μοναχούς, εγκαταλείποντας την τελευταία στιγμή;
Το δίλημμα ήταν μέγα και προς στιγμή άλυτο, όταν ο γιατρός με μια θεατρική κίνηση ήπιε από το αγιασμένο ύδωρ αφήνοντας την κουτάλα στην κανάτα.
Τότε ο Καραστεφάνου προχωρά, παίρνει την κουτάλα την φέρνει κοντά στο στόμα του και χωρίς να πιει σταγόνα νερού την αδειάζει με ταχυδακτυλουργικό τρόπο στην κανάτα!
Βέβαια ένιωθε ότι τον παρακολουθούσαν καρφωμένα δεκάδες βλέμματα αλλά το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είχε λειτουργήσει.
Αργότερα στο μεσημεριανό, που ήταν νερόβραστα πράσα ο φιλόλογος ανέλυε τους κινδύνους στο γιατρό από την νυχτερινή δοκιμασία και ο γιατρός του απαντούσε ότι από τον αγιασμό δεν αρρώστησε κανένας…
********************************************************************************
Η αποχώρηση από τις Καρυές με το πρωινό δρομολόγιο οδήγησε τους δυο φίλους στη Δάφνη και από εκεί στη μονή Ξενοφώντος, όπου ο Καραστεφάνου έχοντας μπουχτίσει από αγιασμούς, λιβάνια και προσευχές έθεσε βέτο στον γιατρό Ελευθερίου.
Δεν θα συνέχιζε την πορεία προς τα άλλα μοναστήρια που ήταν νοτιότερα και θα περίμενε το γιατρό στην Ουρανούπολη, όπου θα την άραζε σε ξενοδοχείο.
Ο γιατρός βρέθηκε σε δύσκολη θέση και αντιπρότεινε να επισκεφτούν το Ρώσικο Μοναστήρι, νοικιάζοντας βάρκα και να τελειώσει το ταξίδι στο Άγιο Όρος.
Η πρόταση φάνηκε λογική στον Καραστεφάνου και την αποδέχτηκε ασμένως.
Έτσι την τέταρτη ημέρα βρέθηκαν στο Ρώσικο μοναστήρι, την μονή Παντελεήμονος, που είχε ιδρυθεί τον 11ο αιώνα και με το οκτάτρουλο καθολικό του μοναστηριού και το καμπαναριό του έδινε την εικόνα αυτοκρατοικού μεγαλείου, με την επένδυση του εσωτερικού του ναού με χρυσό να θολώνει τα μάτια.
Ανάμεσα στα αξιοθέατα του μοναστηριού ήταν σύμφωνα με τις υποδείξεις των Σλάβων μοναχών και το προσκύνημα των οστών των Ρώσων αγίων, που είχαν μεταφερθεί μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων.
Σε μια μεγάλη αίθουσα, παράλληλου σχήματος ήταν στη σειρά τα οστεοφυλάκια ανοιχτά και τα οστά σε κοινή θέα για να τα ασπάζονται οι πιστοί.
Ο γιατρός Κώστας Ελευθερίου έδωσε ρεσιτάλ φιλήματος και προσκυνήματος θαυματουργών οστών, ενώ ο φιλόλογος Καραστεφάνου κουνούσε το κεφάλι του.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι δυο φίλοι μετά το Ρώσικο μοναστήρι έφυγαν από το Όρος, συνεχίζοντας την περιήγηση στη Θράκη.
Μετά την επιστροφή στα Γιάννενα ο γιατρός Κώστας Ελευθερίου αρρώστησε με οξεία αμυγδαλίτιδα, την οποία ο φιλόλογος απέδωσε στις λατρευτικές επιδόσεις του γιατρού.
Ο γιατρός ουδέποτε το παραδέχτηκε…
