Η τροπολογία για τις αλλαγές στο νομικό καθεστώς συγκέντρωσης και απολύσεων των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που υπογράφουν τέσσερις υπουργοί της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και εφερε στο φώς το pressprοject.gr αποτελεί… ανέκδοτο. Όχι τόσο για το περιεχόμενό της -που και αυτό είναι προβληματικό στην αυθαιρεσία με την οποία αλλάζουν οι ορισμοί σε όφελος συγκεκριμένων προφανώς επιχειρήσεων- αλλά λόγω του απίστευτου τρόπου με τον οποίο επιχειρείται:
– Ενώ, λοιπόν, η κυβέρνηση είχε αρνηθεί πριν από μερικούς μήνες να απελευθερώσει τις ομαδικές απολύσεις, διατηρώντας ένα καθεστώς όπου κάποιος αξιωματούχος -μία επιτροπή μετά τις αλλαγές -πρέπει να συμφωνεί σε αυτές, προτείνει τώρα για να καθορίζεται το ποσοστό των απολύσεων να μην προσμετρώνται οι εργαζόμενοι μιας μόνο επιχείρησης αλλά του ομίλου των επιχειρήσεων. Έτσι αν κάποιος δουλεύει σε ένα ραδιόφωνο θα μετριέται για να απολυθεί κάποιος που δουλεύει σε μια τηλεόραση ή μια εφημερίδα. Πάνω-κάτω την ίδια δουλειά κάνουν. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν οι δικηγόροι που έγραψαν τη διάταξη για λογαριασμό των εκδοτών που προφανώς την πάσαραν στην κυβέρνηση. Την ίδια δουλειά -λέω εγώ- κάνει ο εργαζόμενος στη μηχανογράφηση μιας ακτοπλοϊκής εταιρείας και μιας τράπεζας που μπορεί να συμμετέχει στο κεφάλαιό της. Γιατί να μην ισχύει και σε αυτούς το ίδιο; (ο αριθμός των παραδειγμάτων θα μπορούσε να μην εχει τέλος). Και επειδή η διάταξη θα «πέσει» σε όποιο σοβαρό δικαστήριο προσβληθεί -και ένας πρωτοετής φοιτητής γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ ομίλου και επιχείρησης- εδώ ψηφίζεται μια ad hoc διάταξη για να απαλλαγούν κάποιοι από προσωπικό χωρίς να το… κλείσουν (που θα ήταν η εντιμότερη λύση).
– Σταθμοί μπορούν να αλλάζουν χαρακτήρα με μία απλή αίτηση στο ΕΣΡ. Δηλαδή ο εκδότης Χ έχει πάρει τη συχνότητα για να κάνει ενημερωτικό σταθμό αλλά επειδή «δεν βγαίνει» -είναι εντάσεως εργασίας βλέπετε και δεν φτάνει ένα playlist- τον μετατρέπει σε μουσικό. Και γιατί να μην προκηρυχθεί ξανά η συχνότητα; Δική τους είναι; Δημόσιο αγαθό είναι.
– Αλλάζει το «κατώφλι» με βάση το οποίο θεωρείται δεσπόζουσα θέση ενός μέσου σε μία αγορά. Θα μπορούσε να συμφωνήσει κανείς, αλλά γιατί να είναι το 32 ή το 35% και όχι το 30% που καθορίζει τη δεσπόζουσα θέση; Τι επιβάλλει μετά από τόσα χρόνια την αλλαγή στο «κατώφλι»;
– Ενώ δεν θίγεται το αμαρτωλό αγγελιόσημο, δηλαδή η επιδότηση της κοινωνίας στους εργοδότες για να ανταποκρίνονται στην υποχρέωσή τους να πληρώνουν εργοδοτικές εισφορές- διευκρινίζεται ότι αυτό θα υπολογίζεται επί της πραγματικής τιμής και όχι επί της τιμής πριν την εκπτωση που παίρνουν οι διαφημιστές. Καλά, αυτό είναι το πρόβλημα των επιχειρήσεων του τύπου;
– Οι διατάξεις κατατέθηκαν ως τροπολογία 22 σελίδων στο σχέδιο νόμου για τους φίλους του ογκολογικού νοσοκομείου των Αγίων Αναργύρων! Το βράδυ της 1ης Αυγούστου.
