του Νίκου Λακόπουλου
Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να δω ανάμεσα στους πρωτεργάτες του νέου κόμματος που σκηνοθετεί ο Σταύρος Θεοδωράκης πρόσωπα σαν τον …Νίκο Ξανθόπουλο, τον Γιώργο Φούντα και τον ναυτικό με το τσιμπούκι που κοσμούσε παλιά όλα τα λαϊκά σπίτια! Αλλά βλέπω τον Νίκο Δήμου, τον Νίκο Ξυδάκη και άλλα πρόσωπα που θα μπορούσαν να είναι θέμα της εκπομπής του ή του περιοδικού Status. Aπό όλα!
Μια -αναμενόμενη!- τσιγγάνα, ένας ξυλουργός, ένας αμπελουργός, μια υδροβιολόγος. Ωραία σύνθεση για συνέδριο, σύλλογο, εκδρομή!
Το νέο κόμμα δεν θα κινηθεί στο χώρο της λαϊκής αριστεράς, αλλά στο χώρο της μικροαστικής, “μεταμοντέρνας” μεταπολιτικής κοινωνικής “συντροφιάς”, της τηλε-συναναστροφής.
Ο Σ.Θ. πολύ σωστά αναρωτιέται πως θά’ναι τα κόμματα νέου τύπου. Με ιδέες, προτάσεις, χαλαρή ιδεολογία -είσαι ότι φοράς. Η πολιτική είναι στυλ. Πάνω από όλα πόζα μπροστά στον φακό και την Ιστορία. Άλλωστε τα κόμματα στην Ελλάδα δεν είχαν πάντα μια καθαρή πολιτική ιδεολογία, πρόγραμμα και …λογική.
Τα στελέχη της Αριστεράς στελεχώνουν και την Δεξιά, ως δημοσιογράφοι, κομματάρχες, ακόμα και ηγέτες. Η νεοδεξιά είναι ροκ. Η Αριστερά συντηρητική.
Τα κόμματα δεν στοχεύουν στο μέλλον, όσο να διορθώσουν το παρελθόν.
Ξεκινήσαμε, που λέει κι ο Σταύρος. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε που πάμε. Αρκεί η κάμερα να είναι στραμμένη πάνω μας, κι ο φωτισμός, τα σκηνικά σωστά. Όταν λέμε κάτι στην Ελλάδα δεν το εννοούμε κιόλας.
Αν δεν βγει το κόμμα, όπως θάγραφε και το Protagon.gr, το γυρίζουμε σε κατασκήνωση, κάμπιγκ- να το σακίδιο!-, καφενείο ή ουζερί. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;
Θα πείτε το κόμμα δεν είναι ένα τηλεοπτικό- διαφημιστικό, επικοινωνιακό τρικ, ένα ρεπορτάζ. Αν από τηλε-κόμματα, βγάλεις την πρίζα, θα μείνε μόνο το σακίδιο του Σταύρου.
Αλλά, μια ταινία του σινεμά είναι η ζωή. Αρκεί να είναι χαρούμενη κι ωραία -κι όχι όπως τα θλιβερά, καταθλιπτική κόμματα της παλιάς πολιτικής σκηνής.
‘Ετσι κι αλλιώς όχι μόνο η Πολιτική και η Επανάσταση, αλλά και Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΟΟΥ
