 |
Οι προδομένοι μεσσίες, απερχόμενοι από την ομήγυρη που αρνείται να αναγνωρίσει και δεν πείθεται για τα θεόσταλτα χαρακτηριστικά τους, είναι σίγουρο ότι κραυγάζουν προς τους άπιστους… «όταν περπατήσω στη θάλασσα… θα είναι αργά…». Και μετά, είναι επίσης σίγουρο ότι εγκαταλείπουν τον χώρο, γυρίζοντας το σώμα με ταχύτητα προς την έξοδο, παράλληλα με μια μεγαλόπρεπη κίνηση του κεφαλιού, θλιμμένο βλέμμα, αλλά και κάνοντας βαρύ το πρώτο βήμα της αποχώρησης… Σίγουρα, η σκηνή είναι δραματική όσο και αβέβαιη για καθέναν που μετέχει στη σύναξη…
Είναι, άραγε, αυτός που θα μπορούσε να περπατήσει στη θάλασσα; Και όταν το κάνει, για ποιον θα είναι αργά; Μήπως για τον οπαδό που ήταν μαζί του από την αρχή αλλά τώρα τον εγκατέλειψε καθώς δεν εμπνέεται από το όραμά του, αλλά και γιατί ένας άλλος μεσσίας του βρήκε δουλειά; Μήπως ο οπαδός που προσήλθε προσφάτως αλλά γρήγορα την έκανε επίσης για άλλον μεσσία που μάλλον καταφέρνει κάνα-δυο βήματα παραπάνω στη θάλασσα πριν βουλιάξει (εξάλλου είναι ακόμα νέος… μαθαίνει); Ή μήπως για τη μεγαλοκοπελίτσα που κάθεται στο βάθος αριστερά -πάντα ερωτευμένη θαυμάστρια- που όμως τώρα που παντρεύτηκε, έχει τον άντρα της να της λέει να ασχοληθεί με το σπίτι της;
Τόσοι και τόσοι μεσσίες που βρέθηκαν κάποτε στην Αριστερά ή τη Δεξιά του κάποτε κυρίου, αισθάνθηκαν τη ζωή να τους χρωστά και δεν το ξεπέρασαν από τότε. Τόσοι και τόσοι που ξεχνάν αυτά που χρωστούν και κυρίως αυτά που χρειάζεται να κατακτήσουν για να μπορέσουν να ανταποδώσουν έστω και στο ελάχιστο τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν και που δεν δόθηκαν σε τόσους και τόσους περισσότερους και μάλλον καλύτερους, αλλά όχι ημέτερους άλλους. Αυτή είναι η εικόνα της νομενκλατούρας των κομμάτων εξουσίας που γαλούχησαν γενιές και γενιές στις ατραπούς των μηχανισμών, της διαπλεκόμενης αναξιοκρατίας και του φαβοριτισμού.
Και τώρα που οι μεσσίες καλούνται να υπάρξουν έξω από τους μηχανισμούς, τώρα που η κρίση αφαίρεσε τη στέγη της μεγάλης κομματικής προστασίας, συνωμοσιολογούν και ξεστομίζουν απειλές για όσους δεν πιστεύουν ότι είναι «Αυτοί» οι κλητοί, για όσους δεν προσέρχονται στη «νέα θρησκεία», που δεν διατίθενται να προσφέρουν τη νέα στέγη. Είναι η «κεντροαριστερά»των αποδέλοιπων των κομμάτων εξουσίας του παρελθόντος… Μια παρέα γεμάτη μεσσίες που είναι σίγουροι ότι «όταν θα περπατήσουν στη θάλασσα… θα είναι αργά». Μια παρέα με μεσσίες δίχως ευαγγέλιο…
