 |
Του Παντελή Μπουκάλα
Η κατάθεση πρότασης δυσπιστίας ανήκει στο τελετουργικό της δημοκρατίας, που «φυραίνει ολοένα». Δίνει προς στιγμήν την αίσθηση ότι κέντρο της πολιτικής παραμένει η Βουλή. Το σοβαρότερο πρόβλημα της οποίας δεν είναι τα αναθέματα που ακούγονται απ’ έξω περιστασιακά, αλλά ότι το κέντρο ισχύος βρίσκεται πια «κάπου εκεί έξω». Εξω από τα σύνορα ή εντός συνόρων πλην εκτός θεσμών: σε συγκροτήματα συμφερόντων που παρακάμπτουν και περιφρονούν τις θεσμικές μορφές εξουσίας. Ουδέποτε μεταπολιτευτικά έπεσε κυβέρνηση από πρόταση δυσπιστίας. Αλλά και ουδέποτε ήταν αυτός ο κατεξοχήν αντιπολιτευτικός στόχος· όπως δεν είναι τώρα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο καταλαβαίνω. Αντίθετα, συνήθως ο σκοπός ήταν να ξαναδοθεί κάποιος χυμός στο υπό μαρασμό τελετουργικό, στην ίδια τη δημοκρατία. Να υποχρεωθούν να παραστούν στο καταφρονημένο Κοινοβούλιο, έστω για να επαναλάβουν τα γνωστά τους (αλλά πια όχι στην ασφάλεια μιας χαλαρής συνέντευξης), πρωθυπουργοί και υπουργοί που απέκτησαν την κάκιστη συνήθεια της τηλεπολιτικής: να απουσιάζουν συστηματικά από εκεί όπου οφείλουν να δίνουν αναφορά· τη Βουλή. Να ελεγχθούν παρόντες. Κι ας μην περάσει ούτε λέξη από το τείχος της ακοής τους και από το πάχος της αδιαφορίας τους όχι τόσο γι’ αυτά που λένε στο δεδομένο ύφος τους τα αντιπολιτευόμενα κόμματα όσα για εκείνα που ψελλίζει, αρθρώνει ή ουρλιάζει έξω ο δήμος. Στριμωγμένος, πονεμένος, με την αίσθηση του ματαίου να του κόβει τα πόδια· να του μαυρίζει την ψυχή.
Ο δήμος αυτός, το ξέρει καλά η κυβέρνηση, έχει εκφράσει ήδη τη δυσπιστία του. Με τις κινητοποιήσεις του, που όσο αναντίστοιχες με την οξύτητα των προβλημάτων κι αν θεωρηθούν, δεν επαληθεύουν τα κηνσορικά γραφόμενα για «παραιτημένο λαό, βουλιαγμένο στον καναπέ του». Με τις σταθερές απαντήσεις του σε αλλεπάλληλα γκάλοπ (μιλάω για τα δημοσιευόμενα, δεν υπολογίζω όσα γράφονται για μυστικά κυλιόμενα). Ακόμα και με το ομιλητικότατο 27% της ανεργίας, που υπερδιπλασιάζεται στους νέους. Δεδομένη είναι και η «νίκη» της κυβέρνησης την Κυριακή. Ο φόβος φυλάει τα έρμα, και πολύ προσεκτικότερα την εξουσία. Η «νίκη» όμως αυτή έχει τα γνωρίσματα των πάμπολλων «εθνικών θριάμβων» που μας έφεραν έως εδώ. Φρόνιμο είναι να το θυμούνται αυτό τη Δευτέρα οι κυβερνώντες.
