ΜΕ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΟΠΟΥΣ!

Όλοι οι μηχανισμοί του κράτους, που το προηγούμενο διάστημα
αδράνησαν, ολιγώρησαν ή συνεργάστηκαν με τη Χρυσή Αυγή, πρέπει έστω και τώρα να
γίνουν αντικείμενο πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου, με την πρωτοβουλία της
αριστεράς και του κινήματος. Αλλιώς η κάθαρση θα περιοριστεί στον ναζί ψυχίατρο
και σε όποιον έτυχε να πέσουν πάνω του οι προβολείς των ΜΜΕ. Το στοίχημα αυτό
είναι όντως κρίσιμο όσον αφορά στην ταχύτητα υποτροπής του φαινομένου της ΧΑ Με
την έννοια αυτή δικαιολογείται, τακτικά, το να ψηφίζει κανείς ακόμη και με τον
Βενιζέλο!

Εξάλλου δισταγμοί δημοκρατικού τύπου δεν διακιολογούνται, εφόσον εδώ δεν μιλάμε πλέον για ένα “πολιτικό κόμμα” αλλά για μια σπείρα που
αυτό “φιλοξενούσε” στο εσωτερικό του, για να μην πουμε ότι εξαρχής και
ενσυνειδήτως το “κόμμα” δεν ήταν παρά η προβιά του λύκου Από την άποψη αυτή
πράγματι ακούγεται ως υπερευαισθησία η άποψη του να μην χρησιμοποιηθεί εναντίον
τους η νομολογία που έχει ήδη χρησιμοποιηθεί για πολλές σπείρες, όπως εκείνη
της απαγωγής Παναγόπουλου κλπ. Πέραν όλων των άλλων αυτό λύνει και τον γρίφο για
τα ανύπαρκτα συνταγματικά περιθώρια μιας τυχόν απαγόρευσης λειτουργίας κόμματος
Το να μην ξεχνά κανείς ότι κάποτε η αριστερά είχε αντιταχθεί σφόδρα στα
νομοθετήματα αυτά είναι μεν λογικό αλλά όχι και απολύτως δεσμευτικό, αφού στη
ζωή υπάρχει και η δυνατότητα αλλαγής γνώμης… Αντιθέτως η φοβία μήπως κάτι
τέτοιο ανοίξει το δρόμο για χρησιμοποίηση αυτών των νόμων εναντίον της
αριστεράς είναι βλακώδης! Όχι, βέβαια, γιατί θα κώλωναν οι αντίπαλοί της στο να
την αντιμετωπίσουν ως συμμορία νταβατζήδων, αν τυχόν είχαν τον αναγκαίο
συσχετισμό δύναμης! Απλώς δεν τον έχουν και αν παρ’ ελπίδα τον αποκτήσουν, κανένα
νομικίστικο ανάχωμα δεν πρόκειται να τους εμποδίσει Αυτό ορθώς το επισήμανε
χθές και η κα Τασία Χριστοδουλοπούλου στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αγωνιώντας κι αυτή από
την πλευρά της για το πώς ακριβώς θα συνδεθεί το αντιμνημονιακό με το
αντιφασιστικό.

Όλη αυτή η νομική συζήτηση δεν στερείται ενδιαφέροντος,
ακόμη και για μη ειδικούς, ωστόσο φέρει ένα αισιόδοξο στρουθοκαμηλισμό, αφού δεν
αντιμετωπίζει το πολιτικό σκάνδαλο του ενός ή ενάμισυ εκατομμυρίου Ελλήνων
πρόθυμων να εμπιστευθούν τον κ Μιχαλολιάκο! Τα περί εξαπατηθέντων τα ακούω
βερεσέ γιατί προσωπικώς δεν ξέρω κανέναν τόσο ηλίθιο που να νόμιζε τον κ
Παναγιώταρο για μαθητή της Αρβελέρ ή που να φανταζόταν τον κ Λαγό να ακούει στο
σκοτάδι Χατζηδάκη. Όμως προκειμένου να κτυπήσει κανείς το ένα άκρο (αυταρχικό
αίτημα και φασισμός) δεν μπορεί να συμμαχεί με το άλλο άκρο που στην
πραγματικότητα το γέννησε απαξιώνοντας με τον κυνισμό και την ξεδιαντροπιά του
τα πάντα Τέτοιου είδους συμμαχίες, αν και αποσκοπούν στην συμβολική απομόνωση
των φασιστών, μάλλον θρέφουν το φαινόμενο δεδομένου ότι η αριστερά δέχεται,
ακατανόητα, να θυσιάζει την ηθική της υπεροχή και αποδέχεται να μοιραστεί μέρος
της ηθικής απαξίας – δικαιολογώντας έτσι την τυφλή στροφή μέρους της
αγανάκτησης προς τον φασισμό!

Εν ολίγοις με τον Βενιζέλο δεν πάμε ούτε για τους φασίστες
ούτε καν για τους προσκόπους. Ο λόγος δε αυτής της ρητής αντένδειξης δεν είναι
νομικός δεν είναι τακτικός, είναι καθαρά στρατηγικός! Όσο νωρίτερα φύγει από
την μέση, τόσο το χειρότερο και  για την
φαρέτρα του Μιχαλολιάκου που θα μείνει τραγικά κενή.