Σ’ αυτό το θέατρο σκιών, τι περιμένεις;

Δουλεύει με τη γνωστή του δεξιοτεχνία το ξίφος, ο Μαυροντυμένος Τιμωρός, χαράζει το «Χι», χαράζει και το «Αλφα» στην μπλούζα του αταίριαστου∙ και μετά, ξεπερνώντας σε αποφασιστικότητα τον χάρτινο ήρωα των παιδικών χρόνων, του καρφώνει το ξίφος στην καρδιά∙ κρεμάει και τη φωτογραφία του ανδραγαθήματος στα μανταλάκια. Δεν είναι πια αστείο, αποφαίνονται οι ψιττακοί της τηλεδημοκρατίας μας –μέχρι χθες, φαίνεται, ήταν αστείο- ανάβουν και τα τηλέφωνα των δημο(σ)κόπων…

Πλημμύρισε ο τόπος δημοσκοπήσεις. Με τα Ρεμάλια με τα Μαύρα να ανεβαίνουν πριν το φονικό. Με τους Αυγουλοκέφαλους να πέφτουν μετά το φονικό, αλλά εν τω μεταξύ, ο Κατσαριδιάρης είναι παιδί τεφαρίκι με ευφράδεια και χάρη και ρίχνει και κανένα χαστούκι που και που… Έτσι προηγείται στις προτιμήσεις των Αθηναίων για τη θέση του Δημάρχου και προειδοποιεί ότι η τοπική αυτοδιοίκηση θα περάσει στα χέρια των φίλων, των δικών του και της Ουρανίας.

Ω, η Ουρανία! Μα, ναι! Είναι το νέο πρόσωπο της σαχλής μας επικαιρότητας, ήδη αρχίσαμε να ξεχνάμε σιγά-σιγά τη θλίψη μας για τον χαμό του Killah P και να που σκαρώνουμε ήδη τα πρώτα σεξιστικά αστειάκια πιασμένοι από τη σωματική διάπλαση της μπουρδολόγου κόρης των Μιχαλοτέτοιων.

Έτσι, απ’ ό,τι φαίνεται, στην επόμενη Βουλή δε θα έχομε μόνο τον παλαιόθεν κρατικοδίαιτο φυρερίσκο. Δε μας έφτανε αυτός, δεν μας έφτανε ούτε η σύζυγος, η αμίμητη, που κατακεραυνώνει από το βήμα του ναού (sic) της Δημοκρατίας τους «τρισάθλιους, υπάνθρωπους, τριτοκοσμικούς, που κουβαλούν αρρώστιες» εχθρούς του έθνους. Τώρα θα έχομε και το γέννημά τους, που στη σημερινή παρθενική της δημόσια εμφάνιση έγραψε –το μήλο, πάλι κάτω από τη μηλιά έπεσε- τόσες παρλαπίπες μαζεμένες, που πρέπει να κοπιάσει κανείς πολύ, για να μαζέψει τόσες σε μόλις 550-600 λέξεις, δεν είναι απλό… Συμπληρώνεται ο θίασος.

Δημο(σ)κόποι παντού! Ξεφυτρώνουν από τις τρύπες τους σαν τους καλικάντζαρους για να θεωρούν καταλληλότερο τον ακατάλληλο και να επιμένουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, μετρώντας τον παλμό μας και δοκιμάζοντας την υπομονή μας.

Στην επόμενη δημοσκόπηση το φιλοθεάμον κοινό θα λάβει υπόψη του και τη συνάντηση του Ροζ Αλέξη με τον πρώτον τη τάξει κρονόληρο. Συναντήθηκαν και συζήτησαν, θεσμικώς. Είπε στον Πρόεδρο ο Αλέξης για το φιδάκι, τον Διαμαντή, που παράφαγε μιζέρια και πάει τώρα να γίνει μαύρο φίδι να μας καταπιεί κι ο Πρόεδρος, αφού ενημερώθηκε, θεσμικώς πάντα, απάντησε ότι «από μικρό παιδί πολέμησε τον φασισμό και τον ναζισμό» και ότι «υπέρτατο καθήκον του είναι να υπερασπιστεί τον ελληνικό λαό από τη λαίλαπα που επέρχεται». Άστραψαν τα φλας, φωτίζοντας τα δακρυσμένα γέρικα μάτια και αποθανατίζοντας τις αβρές χειραψίες.

Ποιος θεωρεί καθήκον του να υπερασπιστεί τον ελληνικό λαό? Αυτός που υπογράφει ό,τι του βάζουν κάτω από τη μύτη. Αυτός που ως η τελευταία ασφαλιστική δικλείδα του πολιτεύματος, αποδείχθηκε ελαττωματικός.

Κι αναρωτήθηκα τι δουλειά έχει ο Ροζ Αλέξης να πηγαίνει και να πνίγεται μέσα στα κροκοδείλια δάκρυα αυτού του γέρου που ανέχεται να είναι Πρόεδρος ενός κράτους υπό ιδιότυπη κατοχή, με καταργημένο το Σύνταγμα, αλλά απάντηση δε βρήκα.

Σκέπτομαι ότι την ψαλίδα θα την ανοίξουν και θα την κλείσουν πολλές φορές ακόμα οι δημο(σ)κόποι για λογαριασμό μας και με το κάθε ανοιγόκλεισμα της ψαλίδας, θα ψαλιδίζονται κι άλλο οι μισθοί, κι άλλο οι συντάξεις, κι άλλα όνειρα, κι άλλες ζωές…