Είναι διάχυτη η πεποίθηση ότι οι δημο(σ)κόποι είναι λίγο μπαγαπόντηδες. Εξάλλου, άμα είσαι καλός στη δουλειά σου κι έχεις και λίγη φαντασία, τους κάνεις ό,τι θέλεις τους αριθμούς. Μπορείς να λες ψέματα, ακόμα και χωρίς να παραποιείς τα στοιχεία, με απλές αναγωγές ή στριμώχνοντας τα νούμερα μέσα σε εξωτικά τεστ στατιστικής σημαντικότητας κι άλλα περίτεχνα, ακατανόητα από τους πολλούς.
Αλλά είναι και μερικά πράγματα που όσο κι αν θέλεις να τα κρύψεις, δεν κρύβονται: ούτε ένας στους τέσσερις Έλληνες αν αγνοηθούν οι αναγωγές και τα μπουρδουκλώματα, δεν είναι ευχαριστημένος από τον μεγάλο μας ηγέτη, Αντωνάκη «Πρωθυπουργό», σύμφωνα με τα τελευταία ευρήματα των δημο(σ)κόπων.
Τι εμποδίζει, λοιπόν, τον σχηματισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ξεκολλήσει το κάρο από τις λάσπες και όλο ανοιγοκλείνει η ψαλίδα του πρώτου από τον δεύτερο και του δεύτερου από τον πρώτο, σε μια ζοφερή εποχή που άνοιγε-κλείνε η ψαλίδα, ψαλιδίζει, μισθούς, συντάξεις, όνειρα και ζωές…;
Τι συμβαίνει άραγε έναν χρόνο μετά τις εκλογές που τις έχασε η αριστερά επειδή θα μας έπαιρνε τα σπίτια; Όλοι βλέπομε, καθαρά πια, τι συμβαίνει: ετοιμάζεται να τα πάρει η σημερινή κυβέρνηση των ολετήρων τα φορτωμένα με ειδεχθείς φόρους σπίτια μας, για να τα παραδώσει σε εκείνους που ξέρουν να τυλίγουν ξένα σπίτια σε περίπλοκα χρηματοοικονομικά πακέτα.
Τι συμβαίνει άραγε έναν χρόνο μετά τις εκλογές που τις έχασε η αριστερά επειδή θα μας έπαιρνε τις καταθέσεις; Όλοι βλέπομε, καθαρά πια, τι συμβαίνει: το ευρωπαϊκό διευθυντήριο ετοιμάζει ανενόχλητα το σχέδιο για το καινοφανές bail-in, τη διάσωση των άλογων και κατεστραμμένων τραπεζιτών με χρήματα των καταθέσεων μας.
Τι συμβαίνει άραγε έναν χρόνο μετά τις εκλογές που τις έχασε η αριστερά επειδή θα μας οδηγούσε στην καταστροφή; Όλοι βλέπομε, καθαρά πια, τι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει δίπλα μας: τα σπίτια των γειτόνων μας με κομμένο το ρεύμα πληθαίνουν, οι ουρές στα συσσίτια μεγαλώνουν, τα δελτία των αυτοκτονιών πυκνώνουν καθημερινά.
Τότε γιατί δεν μπορεί να εμπνεύσει πια η αξιωματική αντιπολίτευση και μάλιστα μέσα σε συνθήκες ομολογημένης ανθρωπιστικής κρίσης, όταν ξεπουλιούνται δημόσια περιουσιακά στοιχεία κοψοχρονιά, όταν συρρικνώνεται η δημόσια παιδεία αναίσχυντα, όταν καταστρέφονται οι δομές υγείας που καταρρέουν με πάταγο, όταν το φαγοπότι συνεχίζεται απρόσκοπτα, μόνο που είναι πια στενότερος ο κύκλος των συνδαιτυμόνων;
Τα μαγειρεύουν τόσο έντεχνα τα ευρήματά τους οι μπαγάσες οι δημο(σ)κόποι ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Μήπως χάθηκε εκείνη η δυναμική που ένα χρόνο πριν απέπνεε η προσπάθεια εθνικής ανασυγκρότησης στο τετράπτυχο (α) της άμεσης ένταξης του πτωχευμένου τραπεζικού συστήματος υπό εθνικό έλεγχο, (β) της κήρυξης της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης σύμφωνα με τα οριζόμενα στο διεθνές δίκαιο, (γ) της θέσπισης ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους και (δ) του σχεδιασμού της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας προς όφελος της κοινωνίας και του περιβάλλοντος.
Διάβαζα προχθές τις προτάσεις του Ροζ Αλέξη από τα Χανιά και τις περιβόητες ένδεκα προτάσεις του για την αναθεώρηση του Συντάγματος, που τόσο εκτιμήθηκαν από πολιτικούς αναλυτές κι αγαπήθηκαν από τους φίλους της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Έψαξα κάπου να βρω μια λέξη στο ρεπορτάζ και στο λογύδριο του Ροζ Αλέξη, όχι για τα υπόλοιπα,αυτά φαίνεται ότι τα πήρε το ποτάμι, αλλά τουλάχιστον για τον σχεδιασμό “της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας προς όφελος της κοινωνίας και του περιβάλλοντος”. Ούτε μια λέξη! Ούτε μια λέξη για τον τρόπο που θα βγει από το σπίτι του ο Μανούσος, δεκαεπτά μήνες άνεργος, να κάνει κανένα μεροκάματο, ούτε μια λέξη για το πώς θα πληρώσει ο μπάρμπα Σήφης τα λιπάσματα για το μποστάνι του ή πώς θα γλιτώσει από το βραχνά της τραπεζικής υποθήκης που του σφίγγει το λαιμό και την καρδιά.
Την ώρα που τρέχουν οι τόκοι του δημόσιου χρέους, μαζί και του χρέους του μπάρμπα Σήφη, την ώρα που ο Μανούσος δεν έχει πια που να αποταθεί για δανεικά, το λογύδριο του Ροζ Αλέξη μου θύμισε εκείνην στο ανέκδοτο, που πετάχτηκε από το κρεβάτι της από τον καπνό στο σπίτι της που καιγόταν, και μέσα στη φούρια της έψαχνε το χτένι, μην τύχει κι έρθει η πυροσβεστική και την βρει αχτένιστη…
Φαίνεται ό,τι εκεί στην Κουμουνδούρου δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι για να βρεθούν τα “κουκιά” που τους λείπουν, πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους, όχι προς τα διάφορα ποντίκια που εγκαταλείπουν τα σαπιοκάραβα που βουλιάζουν, αλλά στη διατύπωση προτάσεων εξόδου από την κρίση. Και να απευθυνθούν σε εκείνους τους πολίτες της “αδιευκρίνιστης ψήφου” που, σύμφωνα πάντα με τους δημο(σ)κόπους, αγγίζουν το 21,7% του εκλογικού σώματος.
Μέχρι να το καταλάβουν αυτό, η ψαλίδα θα έχει ανοίξει και θα έχει κλείσει αρκετές φορές ακόμα, ψαλιδίζοντας κι άλλο τους μισθούς, κι άλλο τις συντάξεις, κι άλλα όνειρα, κι άλλες ζωές…
