Τα κοινωνικά δίκτυα πήραν φωτιά. Από τις γραμματοσειρές των τατουάζ στα μπράτσα των ηλιθίων, ως την σπουδή για την τελειοποίηση του νομικού μας πολιτισμού στα θέματα ρατσιστικού και κοινωνικού αποκλεισμού (sic), να που κουτσάθηκε τώρα στα μισά και το τρίτο από τα ψοφομούλαρα, σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα, βάλε στα ρούχα σου φωτιά, γιατί αυτήν την ώρα ο κόσμος καίγεται και το μουτζό χτενίζεται.
Η Ελλάδα πτωχευμένο μαγαζί, εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά. Στην πόρτα οι κράχτες με τις φουσκωμένες τσέπες
Κι ενώ ο κόσμος χάνεται, να όλοι μας, μοιραίοι, ασχολούμαστε τώρα με την #ΕΡΤ κι όσοι πάνε μέχρι το προαύλιο του Ραδιομεγάρου, άλλοι απογοητεύονται από τους συνδικα-ληστές, άλλοι γκρινιάζουν για τις καντίνες που ψήνουν καλαμπόκια και σουβλάκια, άλλοι θυμώνουν με τα πλαστικά σημαιάκια που κραδαίνουν οι κομματόσκυλοι.
Oι περιφερόμενοι οπαδοί με τα σημαιάκια παντός χρώματος, είναι η μεγαλύτερη κατάρα συμπληρώνω εγώ και σκέφτομαι με οδύνη τους βαρετούς κονφερανσιέ της επανάστασης που στόχος τους, λες και είναι να απωθούν τα πλήθη…
Ο Βασίλης ο Τραβαδούρος μας όμως, δε λέω, τις προάλλες ήταν εξαιρετικός όπως πάντα. Όλοι, κι εμείς που ζούμε μακριά απ’ το κλινόν άστυ, ευχαριστηθήκαμε! Τι κι αν εκφωνεί από αυτήν την ίδια συχνότητα την πειρατική, το πρόγραμμα της κρατικής ΥΕΝΕΔ, η Έλλη και η παρέα της, σαν να μην τρέχει τίποτα. Γκρινιάζει ο άλλος κι έχει και τα δίκια του. Κανείς όμως δεν μπαίνει στον κόπο να κατεβάσει ευγενικά την Έλλη από βάθρο του τηλεοπτικού πλατό, μην και θιγεί ο πολιτικός μας πολιτισμός! Η επαναστατικότητα μας αρχίζει με like, share και τελειώνει αργά τη νύχτα με οργισμένα τιτιβίσματα. Τίποτα δε διδαχθήκαμε…
Άλλοι, πάλι, τα ‘χουν με κάποιον ανεγκέφαλο που κατέβασε ένα πανό αναρτημένο για συμπαράσταση στον αντιεξουσιαστή απεργό πείνας στη Θεσσαλονίκη. Λες και δεν διακυβεύονται πράγματα σπουδαιότερα, ακόμα κι από την ίδια τη ζωή ενός απεργού πείνας. Τόσοι νεκροί υπέρ των μνημονίων, κάθε μέρα αυγαταίνουν τα νεκρόσημα, οι ανήμποροι, οι παραδομένοι στην κατάθλιψη… Σε αυτούς όλους το χρωστάμε να παλέψουμε ενωμένοι για να ξεθεμελιώσουμε ετούτο το πολιτικό χαμαιτυπείο όπου η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα…
Όμως όχι, αντί να κάτσουμε να κουβεντιάσουμε, να συνθέσουμε απόψεις και να βγάλουμε, όχι έωλα ψηφίσματα ευσεβών πόθων αλλά να διατυπώσουμε προτάσεις και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα, για το πως θα πορευτούμε, αν αποφασίσουμε να προτάξουμε το μεγάλο “όχι” της δικής μας της εποχής, εμείς προτιμούμε να ορνιθοσκαλίζουμε σαν τις κότες ελευθέρας βοσκής που ψάχνουν στο χώμα για κανένα σκουληκάκι. Έτσι, σαν τις όρνιθες κι εμείς, αναζητούμε τα σκουλήκια που μας τρώνε να μας χωρίζουν, αντί να κάτσουμε και να συμφωνήσομε στα λίγα και σημαντικά που μπορούν να μας ενώνουν.
Το ξανάλεγα, και θα το επαναλάβω, με κάθε σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις, ότι η «πάλη των γραμμών» για τον ιδεολογικό-πολιτικό προσανατολισμό μιας –της όποιας- πολιτικής δύναμης με πρόταση εξουσίας, έχει ενδιαφέρον σε εποχές ειρήνης. Όμως, εδώ και τώρα, έχομε πόλεμο. Έναν ακήρυχτο πόλεμο από μια υπερεθνική συμμορία κατά της ελληνικής –κι όχι μόνο της ελληνικής- κοινωνίας. Κι αν δε θέλομε να χάσουμε αυτόν τον πόλεμο, όλοι μαζί πρέπει να πολεμήσουμε.
Δακρύζουμε από συγκίνηση για τους απολυμένους της #ΕΡΤ, παραβλέποντας ότι οι κυβερνήτες, χωρίς να μας έχουν ρωτήσει, συνεχίζουν ανεμπόδιστοι να παζαρεύουν αντί πινακίου φακής, υποδομές που, μαζί με τις κλεψιές τους, μας έχουν κοστίσει διπλά και τρίδιπλα κι έχουν πληρωθεί με δανεικά, τώρα χρωστούμενα. Πουλιόνται αυτές οι υποδομές σε τιμές υποπολλαπλάσιες από την αξία τους, για να πληρώσουμε τους τόκους των κεφαλαίων που δανειστήκαμε για να τις φτιάξουμε! Παράλογες εγγραφές, λογιστικές χρεώσεις και πιστώσεις και το διάφορο στην πλάτη του ραγιά, αντέχει -κατά που φαίνεται-ακόμα!
Πήραν τα δίκτυα φωτιά λοιπόν, χαιρετίσματα στην εξουσία Βασίλη, αλλά μη χάνεις την ουσία και μην ονειρεύεσαι, όταν ετούτοι ξεπουλάνε αβέρτα…
Μα εμένα δε μου φεύγει, από το μυαλό, ο χρησμός του ποιητήκαι προσπαθώ εις μάτην να τον ξεδιαλύνω, μήνες τώρα:
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
Alexandros Raskolnick
