Η ακροτελεύτια αυτή διάταξη βρίσκει, ειδικότερα, εφαρμογή όταν τριακόσιοι λύκοι υπερψηφίζουν ή καταψηφίζουν μέσα σε μια Βουλή-οπερέτα για το πόσα και ποια πρόβατα θα σφαγιασθούν και θα φαγωθούν για δείπνο.
Τα υπόλοιπα πρόβατα, εμείς οι υπόλοιποι δηλαδή, βελάζουμε από τα πληκτρολόγιά μας.
Βελάζουμε, επειδή έχουμε βρεθεί στην ανεργία κατά εκατοντάδες χιλιάδες, ή επειδή επιβιώνουμε με καταναγκαστική, μαύρη και αδήλωτη εργασία κατά εκατοντάδες χιλιάδες επίσης, αν δεν ζούμε, οι “προνομιούχοι”, ακόμα κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης, της πτώχευσης, της κοινωνικής εξαφάνισης και της εξαθλίωσης.
Οι συνταξιούχοι πατεράδες μας δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους τους.
Αρχίζουν οι αχρείοι κυβερνήτες να ρωτάνε τις μανάδες μας, που έχουνε κρυμμένα τα κοσμήματά τους.
Έχουν ξεκινήσει οι αναίσχυντοι διαχειριστές της ζωής μας να λογαριάζουν πόσο θα πιάσουν στην “ελεύθερη” αγορά τα χωράφια των παππούδων μας.
Οι γιαγιάδες μας, πολλές φορές, μένουν χωρίς τα φάρμακά τους.
Κάποιοι συνηθίζουν, σιγά-σιγά, να ζουν σε υπό κατάσχεση σπίτια με κομμένο το ρεύμα.
Όλοι οι υπόλοιποι που από καιρό, βλέπομε μπροστά μας την ανθρωπιστική κρίση να κορυφώνεται, βελάζουμε από τα πληκτρολόγια. Είναι μια κατάσταση εφιαλτική, αλλά κανένα πρόβατο δε σώθηκε ποτέ βελάζοντας…
Σχολιάζουμε και “ερμηνεύουμε” τις αποφάσεις του ΣτΕ ξεχνώντας ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε ένα ανώτατο δικαστήριο που έχει κρίνει συνταγματικά τα μνημόνια, τα χαράτσια, όλες τις ντροπές της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας.
Μας χρειάζεται μια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, όπως επιτάσσει η αρχή της διάκρισης των εξουσιώνˑ είναι αδιανόητο να διορίζονται οι δικαστές από τον κάθε πρωθυπουργεύοντα σφουγγοκωλάριο.
Μας χρειάζεται κι ένα Συνταγματικό Δικαστήριο που θα κρίνει άμεσα και αμετάκλητα τις αναρίθμητες και συστηματικές παραβιάσεις του Συντάγματος.
Αλλά πρωτίστως μας χρειάζεται μια έντιμη κυβέρνηση.
Ας ξαναδιαβάσουμε όλοι μαζί, για άλλη μια φορά, την ακροτελεύτια διάταξη κι ας αναλογιστούμε τι οφείλουμε κατά το Σύνταγμα.
Όμως όχι, προτιμάμε να ασχολούμαστε με τα λιγότερο σημαντικά αντί να στρέψουμε λίγο το βλέμμα μας στα σοβαρότερα. Προτιμάμε, με τη σπίθα που καίει μέσα μας, να ψήνουμε σουβλάκια και αραποσίτια στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου στην Αγία Παρασκευή, αντί να φυσήξουμε, πολλοί μαζί, για ν’ ανάψει η φωτιά που θα πέσει και θα τους κάψει.
Ο διεθνής Τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός δεν διστάζει με κάθε ευκαιρία να αναδεικνύει την αποτυχία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα και να στηλιτεύει την άρνηση του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου να ”συμμορφωθεί” με αυτήν την παραδοχή, τη στιγμή που είναι δημοσίως διατυπωμένη αυτή η παραδοχή για την καταστροφική πολιτική που εφαρμόζεται στη “διάσωση” της Ελλάδας.
Ας στείλουμε στον αγύριστο, επιτέλους, ετούτη την κυβέρνηση των ύποπτων, των ανίκανων, των ανεπάγγελτων, αυτών που αρέσκονται να κάθονται –κατά δική τους δήλωση- στα τέσσερα κι ας απαιτήσουμε από τους μετόχους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όχι απλώς να μαζέψουν τους υπαλλήλους τους, αλλά να μεταμελήσουν έμπρακτα για τις πράξεις και τις παραλείψεις του Ταμείου, διαγράφοντας από τα κιτάπια τους την απαίτηση τους προς την Ελλάδα. Αντί πολεμικών αποζημιώσεων, ας πούμε, για αυτόν τον ακήρυχτο αλλά αιματηρό πόλεμο του νεοφιλελευθερισμού, όχι μόνο κατά της Ελλάδας, μα κατά ολόκληρης της υφηλίου, χρόνια τώρα.
Εν τω μεταξύ, αναζητούμε κάποιον έντιμο λογιστή, να υπολογίσει για λογαριασμό μας και να μας πει, επιτέλους, πόσο μας κόστισε η σωτηρία των ελληνικών τραπεζών προκειμένου να υπερασπιστούμε τις καταθέσεις μας. Ας μας πει κάποιος πόσα ευρώ χρεώνονται οι απόγονοί μας για κάθε ένα που είναι “ασφαλώς” κατατεθειμένο στις τράπεζες. Οι Έλληνες τραπεζίτες της διαπλοκής δε γεννάται λόγος, δεν χρειάζονται καμία άλλη υπεράσπιση, αυτοί παραμένουν απέθαντοι, όσο μας κυβερνούν οι ολετήρες.
