 |
Το είδαμε και με την Αραβική Ανοιξη· ότι δεν υπάρχουν χώρες εκτός Ιστορίας, βυθισμένες σε λήθαργο από φόβο, μοιρολατρία ή και συβαριτισμό. Είδαμε επίσης ότι δεν χρειάζεται παρά μια μικρή σπίθα για να φουντώσει η πυρκαγιά και να εξαπλωθεί· μια σπίθα που μπορεί να γεννηθεί και από ασήμαντη αφορμή. Στην Τουρκία αφορμή στάθηκαν τα λίγα δέντρα του πάρκου της Κωνσταντινούπολης που θα κόβονταν για να κατασκευαστεί εμπορικό κέντρο, για να ανοικοδομηθεί ογκωδέστερος ένας οθωμανικός στρατώνας ή για να ανεγερθεί τζαμί, σύμφωνα με όσα είπε ο κ. Ταγίπ Ερντογάν, με έκδηλα φιλέκδικο πνεύμα, προκαλώντας έτσι τους αγρίως δερομένους διαδηλωτές δεκάδων πόλεων της χώρας του. Τους οποίους βεβαίως χαρακτήρισε πλιατσικολόγους και υποκινημένους, τηρώντας και αυτός ένα οικουμενικό έθιμο απαξίωσης όσων αντιδρούν σε αυταρχικά ή τυπικώς δημοκρατικά καθεστώτα. Τους κατήγγειλε επίσης, όπως γίνεται πάντοτε και παντού, ότι πλήττουν τη διεθνή εικόνα της πατρίδας τους.
Η κοπή των λιγοστών δέντρων ανέδειξε ολόκληρο δάσος προβλημάτων, κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών, διαφυλετικών. Ετσι κι αλλιώς ήταν αδύνατο να συνεχίσει να τα κρατάει υποφωτισμένα ή σε αναστολή η επιμελώς καλλιεργούμενη και συστηματικά διακινούμενη από τα πρόθυμα ΜΜΕ δοξασία ότι χάρη στον κ. Ερντογάν η Τουρκία συμπεριλαμβάνεται πια στο κλειστό κλαμπ των μεγάλων δυνάμεων, περίπου ισότιμη της Βρετανίας ή της Κίνας. Οπωσδήποτε είναι μια χώρα με κομβική θέση και μεγάλη περιφερειακή ισχύ, η ίδια η συγκρότησή της, όμως, από πολλές θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες, την εκθέτει μονίμως σε κινδύνους. Για τους Τούρκους αλεβίτες λ.χ. (το 10% του τουρκικού πληθυσμού), δεν ήταν αυτονόητη η συστράτευση του κ. Ερντογάν με τους αντικαθεστωτικούς της Συρίας, που πολεμούν τους εκεί αλεβίτες. Οι δε σιίτες μόνο ύβρι θα μπορούσαν να θεωρήσουν την απόφαση να δοθεί στην ιλιγγιώδους κόστους τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου το όνομα του σουλτάνου-χαλίφη σφαγέα τους Σελίμ Α΄ του Σκληρού (Γιαβούζ).
Οι ίδιοι οι Τούρκοι διαδηλωτές χαρακτηρίζουν σουλτάνο και δικτάτορα τον πρωθυπουργό τους. Ξέρουν πολύ καλύτερα από εμάς. Ξέρουν ότι υπό το καθεστώς αυταρχικής προσωπολατρίας στο οποίο διολίσθησε η τυπική κοινοβουλευτική δημοκρατία, τα μέσα ενημέρωσης λογοκρίνονται ή αυτολογοκρίνονται, το τουίτερ και γενικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «είναι μπελάς», άρα παρεμποδίζεται η λειτουργία τους, τα δε νομοθετήματα υπαγορεύονται από τη βούληση του κ. Ερντογάν και τις προεδρικές, οιονεί μοναρχικές επιθυμίες του. Ούτε καν ο πυρήνας της καθημερινότητάς τους και της προσωπικής τους ζωής δεν μένει ανέγγιχτος, αφού οι ισλαμικής εμπνεύσεως απαγορεύσεις αμφισβητούν μικρές ελευθερίες που τουλάχιστον στις πόλεις τις θεωρούσαν κατακτημένες. Από το ρακί έως το φιλί είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Κι εκεί οι σουλτάνοι, αυθεντικοί ή κατά φαντασίαν, κρίνονται ανεπιθύμητοι.
