 |
Σύμφωνα με πολλά ειδησεογραφικά sites και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, η Μαρία Ρεπούση χθες “ξαναχτύπησε”. Και αυτό που περιέγραφαν ως “νέο χτύπημα”, ήταν πως η ιστορικός και βουλευτής, αμφισβήτησε τον χορό του Ζαλόγγου “προκαλώντας για μια ακόμα φορά την εθνική μας μνήμη”. Κάπως έτσι το έλεγαν και το έγραφαν.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω τι ακριβώς είπε η κα Ρεπούση. Τι αμφισβητεί και με ποια στοιχεία το κάνει. Η επιθυμία μου, δεν προκλήθηκε από κάποια εθνική ανησυχία, μάλλον δεν έχω τέτοιες. Ήθελα να ακούσω τα στοιχεία μιας Πανεπιστημιακού αναφορικά μ’ ένα γεγονός που είχα διδαχτεί εγώ και εκατομμύρια άλλα παιδιά στο σχολείο. Και το οποίο έχουν αμφισβητήσει κι άλλοι ιστορικοί στο παρελθόν. Ήταν η περιέργειά μου να μάθω, ήταν η διάθεσή μου να καταλάβω περισσότερα πράγματα για ιστορικούς μύθους και αλήθειες, ήταν η θέλησή μου να επιβεβαιώσω αν όσα κάποιοι ιστορικοί αμφισβητούν ότι συνέβησαν σ’ αυτό τον τόπο, έχουν βάση ή όχι.
Εψαξα και άκουσα τη ραδιοφωνική συνέντευξη της Μαρίας Ρεπούση. Ηταν φανερό πως ο δημοσιογράφος που έπαιρνε τη συνέντευξη ήθελε να βγάλει ένα “λαβράκι”, να πολυσυζητηθεί δηλαδή το προϊόν της συνέντευξης, άρα και να επιβεβαιωθεί και ο ίδιος. Έτσι, χωρίς αφορμή, ρώτησε την ιστορικό αν αμφισβητεί τον “χορό του Ζαλόγγου”! Η κυρία Ρεπούση προτίμησε να μην απαντήσει ευθέως, αλλά να επικαλεστεί ένα καλό ιστορικό βιβλίο (όχι δικό της) που αναφέρεται στο θέμα. Δεν πρόλαβε καν να πει τον τίτλο του βιβλίου, ας ελπίσω να τον βρω από αλλού. Είπε, πως δεν θέλει να μιλήσει για ένα θέμα για το οποίο δεν είναι ειδική και συνέχισε λέγοντας πως κάθε λαός δημιουργεί τους εθνικούς του μύθους, κάτι που συμβαίνει για να εμφυσήσει εθνικό αίσθημα όταν η χώρα του βρίσκεται σε ταραγμένες περιόδους. Το είπε δηλαδή, με έναν πολύ έμμεσο τρόπο και διόλου κατηγορηματικό.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση από αυτή την ιστορία, δεν ήταν οι παραποιήσεις, οι μεγεθύνσεις και οι κριτικές που δέχτηκε λίγες ώρες μετά η ιστορικός γι’ αυτό που είπε. Το εντυπωσιακό ήταν, πως ενώ ήταν φανερό ότι είχε ξεκάθαρη άποψη για το θέμα, απέφευγε να την πει με ευθύ και ξεκάθαρο τρόπο. Άκουσα δυο-τρεις φορές τη συγκεκριμένη της απάντηση. Ήταν σαφές, πως ενός είδους φόβος ή επιφύλαξη για τις επιπτώσεις αυτών που θα έλεγε, έκανε την απάντησή της πιο θολή, πιο στρογγυλεμένη. Σίγουρα, αν αναφερόταν για το γεγονός σε ένα φιλικό προς αυτήν περιβάλλον, θα ήταν πιο ξεκάθαρη.
Δεν αναζητώ από την κυρία Ρεπούση ή οποιονδήποτε άλλο να παίρνει περισσότερα ρίσκα στις δημόσιες παρουσίες του. Άλλωστε, η συγκεκριμένη, όταν πήρε το δικό της ρίσκο (με τον περίφημο “συνωστισμό”), το πλήρωσε με το παραπάνω. Αναρωτιέμαι όμως, γι’ αυτό που συμβαίνει. Ζούμε σε μια κοινωνία, όπου η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, δεν επιτρέπει την απόλυτη έκφραση της διαφορετικής άποψης, εκτίμησης ακόμα και αποδεδειγμένης αλήθειας. Ακόμα και αν πρόκειται για έναν επιστήμονα. Που τυχαίνει να είναι και πολιτικός. Φαντάζομαι τι θα συνέβαινε αν η κυρία Ρεπούση έλεγε με ξεκάθαρο τρόπο: “ναι, ο χορός του Ζαλόγγου, είναι ένας εθνικός μύθος…”.
Δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση της…
