 |
Παρ’ όλα αυτά, το κίνημα «Αγοράζουμε κυπριακά» είναι στα φόρτε του. Το βλέπεις στις συζητήσεις στις παρέες, το βλέπεις στα σούπερ μάρκετ, στα μαγαζιά, στις διαφημίσεις. Είναι ο καιρός που όσοι αγοράζαμε κυπριακά από βίτσιο, εδώ και χρόνια, για να στηρίξουμε την ντόπια αγορά, παίρνουμε την «εκδίκησή» μας.
Δυο καλοκαίρια πριν, σε κάποια μεγάλη οικογενειακή σύναξη, θυμάμαι πως όταν παραγγείλαμε στην ταβέρνα να πιούμε κουμανταρία, το αρχαιότερο και πιο χαρακτηριστικό ποτό της Κύπρου, οι γύρω μας κοίταξαν σαν άξεστους βλάχους που κατέβηκαν απ’ το χωριό και ξέχασαν το δισάκι τους. Το δε μαγαζί δεν είχε ούτε για αστείο κουμανταρία. Μας πρότειναν ουίσκι και τελικά τη βγάλαμε με φτηνό, εισαγόμενο κρασί.
Μπορεί να ήταν και χιλιανό. Θυμάμαι πως, τον καιρό που είχαν εγκλωβιστεί οι 33 ανθρακωρύχοι στη Χιλή, ένας καλός φίλος που έχει κάβα, μας έλεγε πως είχαν αυξηθεί πολύ οι πωλήσεις του χιλιανού κρασιού – ένα είδος αλληλεγγύης στη δοκιμασία της χώρας. Τις προάλλες μου είπε πως, απ’ τα δύο Eurogroup του Μάρτη και μετά, ο κόσμος του ζητά -κάποτε επιτακτικά, κιόλας- κυπριακό κρασί.
Η Κύπρος έχει μακρά ιστορία οινοπαραγωγής. Απ’ όλα της τα κρασιά όμως, η ναυαρχίδα είναι η κουμανταρία. Το «κρασί των κρασιών». Οίνος βαρύς, γλυκός, επιδόρπιος, με περισσότερες από δέκα ονομασίες (νάμα και «ανοιχτήρι γυναικών» ανάμεσα σ’ άλλα, γιατί είναι πολύ μεθυστικό κρασί) και ιδιαίτερη ιστορία: Καθ’ οδόν προς την Ιερουσαλήμ για τις Σταυροφορίες, ο νέος τότε κατακτητής του νησιού, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, παντρεύτηκε τη Βερεγγάρια στη Λεμεσό και οι ντόπιοι του πρόσφεραν για κρασί κυπριακό νάμα. Του άρεσε τόσο πολύ, που το βάφτισε «βασιλιά των κρασιών και κρασί των βασιλέων». Το σημερινό όνομά της το πήρε λίγο αργότερα από το τάγμα των ιπποτών του Αγίου Ιωάννου των Ιεροσολύμων, που είχαν εγκατασταθεί κοντά στη Λεμεσό κι αποκαλούσαν τη διοίκησή τους και την περιοχή Commanderie ή Commandaria. Οι Ιωαννίτες υιοθέτησαν και τελειοποίησαν την παραγωγή του συγκεκριμένου κρασιού και του έδωσαν το όνομα της περιοχής.
Η παραγωγή της όμως στα συγκεκριμένα 14 (σήμερα) χωριά της ορεινής Λεμεσού πάει πίσω στα ομηρικά χρόνια κι έτσι η κουμανταρία μπορεί να «καυχιέται» πως είναι το κρασί με την αρχαιότερη συνεχή παραγωγή – γεγονός που της χάρισε εύκολα προστατευόμενη ονομασία προέλευσης, με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
Σ’ αυτό το χώμα, σε υψόμετρο περίπου 600 μέτρων, το σταφύλι βρίσκει χαμηλές θερμοκρασίες, δροσιά το χειμώνα και ξηρασία το καλοκαίρι. Εκεί, στην κοινότητα της Ζωοπηγής, έχτισαν οι ντόπιοι οινοπαραγωγοί κι ένα εξαιρετικό “Μουσείο της Κουμανταρίας”, που αναπαράγει την ιστορία της παραγωγής του κρασιού. Ωθούμενοι κι από την τάση της εποχής, οι παραγωγοί οργανώνουν αυτό τον καιρό προγράμματα προβολής της κουμανταρίας στην Κύπρο και το εξωτερικό – όπου μέχρι πρόσφατα καταναλωνόταν το 90% της παραγωγής. Κι ακόμα, εμπνευσμένοι από πρακτικές της Σαντορίνης για το βινσάντο, θα διδάξουν επιλεγμένους σεφ εστιατορίων απ’ όλη την Κύπρο, ώστε να μαγειρεύουν με βασικό συστατικό την κουμανταρία.
Εΐβα, που λέμε και στο νησί!
