Τι μας νοιάζει εμάς που χάλασε η συγχώνευση της Εθνικής με την Eurobank, δεν πάνε να κόψουν τον λαιμό τους οι τραπεζίτες. Και στο κάτω- κάτω, στο κράτος περνάνε οι μετοχές, οπότε κάπως καλύτερα θα είναι τα πράγματα.
Μας νοιάζει και μας κόφτει, καταρχάς διότι οι μετοχές των δύο τραπεζών δεν θα περάσουν στο κράτος, θα περάσουν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο ελέγχεται απευθείας από τον ESM, δηλαδή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ. Κι αυτό σε πρώτη φάση. Σε δεύτερη φάση, οι ελληνικές τράπεζες θα εξαγοραστούν από τράπεζες του εξωτερικού, κυρίως της Γερμανίας, γι’ αυτό άλλωστε έπιασε την τρόικα η πρεμούρα να ακυρώσει τη συγχώνευση. H τράπεζα που θα προέκυπτε θα ήταν πολύ μεγάλη και ακριβή, για να εξαγοραστεί από τον οποιονδήποτε.
Μας νοιάζει και μας κόφτει, διότι ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος φεύγει σταδιακά από το ελληνικό δημόσιο και περνάει εις χείρας τρίτων. Κι όποιος ελέγχει το τραπεζικό σύστημα, ελέγχει τη ροή του χρήματος, δάνεια, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, κι όποιος ελέγχει τη ροή του χρήματος, ελέγχει την οικονομία. Σχετικά με το τι άλλο ελέγχει όποιος ελέγχει την οικονομία, διαβάστε τους κλασικούς.
Μας νοιάζει και μας κόφτει, γιατί οι εξελίξεις καθιστούν δύσκολη έως αδύνατη τη δημιουργία αυτού που λέμε δημόσιο τραπεζικό πυλώνα, όχι βέβαια ότι οι κυβερνώντες επιθυμούσαν κάτι τέτοιο, αλλά λέμε τώρα. Δημόσιος τραπεζικός πυλώνας, δηλαδή μια μεγάλη τράπεζα οδηγός, αποτελούμενη από την Εθνική, την Αγροτική και το ΤΤ, που θα αιμοδοτεί την οικονομία, θα δίνει δάνεια, θα ρυθμίζει δάνεια, θα βοηθάει πρωτίστως στον κεντρικό σχεδιασμό της ανάπτυξης. Αμ δε. Η Αγροτική πήγε στον Σάλλα, το ΤΤ μάλλον πάει στην Eurobank και η Εθνική οδεύει πλησίστια προς την αγκαλιά της κυρίας Μέρκελ.
Μας νοιάζει και μας κόφτει, γιατί ενός κακού μύρια όσα έπονται. Η τρόικα δεν μένει μόνο στα των συγχωνεύσεων, ζητάει να αρθούν και οι απαγορεύσεις των πλειστηριασμών, ακόμη και για την πρώτη κατοικία, να εκλείψουν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις του νόμου Κατσέλη για τους δανειολήπτες, να δοθούν τα χρέη επιχειρήσεων και νοικοκυριών σε εισπρακτικές εταιρείες της αλλοδαπής. Ξέρετε τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν ότι τα εκατομμύρια των δανειοληπτών που αδυνατούν λόγω κρίσης να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, θα βρεθούν μπροστά σε ένα τραπεζικό σύστημα πολύ πιο σκληρό και αμείλικτο από το σημερινό και μάλιστα δίχως την παραμικρή νομική προστασία.
Μας νοιάζει και μας κόφτει, γιατί αυτοί που μας κυβερνούν είναι έτοιμοι να δώσουν ανά πάσα στιγμή γην και ύδωρ στους δανειστές. Σιγά το νέο, θα μου πείτε, αλλά κάθε φορά που το βλέπεις να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου, όσο να ‘ναι σοκάρεσαι ελαφρώς. Δεν μπορούν να σώσουν ούτε καν το γάμο δύο μεγάλων τραπεζών, δεν μπορούν να υπερασπιστούν ούτε τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης που τους στηρίζει παντοιοτρόπως. Κι αν δεν μπορούν να κάνουν καλό στους δικούς τους, σκέψου πόσο κακό μπορούν να κάνουν στους ξένους, δηλαδή σε εμάς.
Πηγή: Αυγή
