Του Γιώργου Λιακόπουλου
Κάθε φορά που έρχεται η τρόικα, η ελληνική κυβέρνηση – με τη βοήθεια των μιντιακών επιρροών της – στήνει μια κακόγουστη θεατρική παράσταση με τίτλο: «Σκληρή διαπραγμάτευση». Από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο υπουργό, αλλά και ο απίστευτος Βαγγέλης Βενιζέλος, διακινούν ότι «έδωσαν μάχη» με τους τροϊκανούς για να διασώσουν, τάχα, κάτι. Φυσικά, ακόμη και αυτές τις εικονικές μάχες, τις χάνουν.
Μόνο ο ευπρεπής Φώτης Κουβέλης αρνείται να συμπράξει σε αυτή την ελεεινή επιχείρηση εξαπάτησης των πολιτών – γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν συναντάει καθόλου την τρόικα και δεν είναι υποχρεωμένος να κοροϊδεύει τον εαυτό του και τους άλλους.
Οι άλλοι δυο κυβερνητικοί εταίροι το κάνουν, όμως. Ο Σαμαράς και οι υπουργοί του παίρνουν αποφασιστικό ύφος και κάνουν ηρωικές δηλώσεις, για να δείξουν ότι μάχονται και διεκδικούν. Φυσικά, τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Και δεν μπορεί να συμβαίνει.
Όσα ζητάει η τρόικα είναι γραμμένα στο χαρτί, τα έχει υπογράψει η ελληνική κυβέρνηση φαρδιά-πλατιά και δεν υπάρχει θέμα ούτε να αλλάξουν, ούτε να μην εφαρμοστούν. Το κοπανάει ο Ρεν, κάθε μέρα.
Οι τροικανοί, απλώς, ελέγχουν τον ρυθμό υλοποίησης όσων έχουν συμφωνηθεί. Δεν συζητούν την αλλαγή τους. Συνεπώς, το θέατρο της «μάχης» εξευτελίζει τους κυβερνητικούς παράγοντες, πριν από όλα, απέναντι στους ιδίους τους ελεγκτές τους.
Ειδικά ο Βενιζέλος από την πλευρά του αποδεικνύεται καρατερίστας σ’ αυτή την ελεεινή παράσταση. Τάχα «καλεί» τους τροϊκανούς, τάχα ζητάει εξηγήσεις και τάχα βάζει όρια και κόκκινες γραμμές. Τρομάρα του – νομίζει ότι απευθύνεται σε ιθαγενείς που θα σπεύσουν να τον θαυμάσουν.
Προφανώς το πιστεύει και το προχωρεί και παραπέρα λέγοντας εκπληκτικά πράγματα με… αυτοπεποίθηση. Όπως π.χ. ότι… έδιωξε από το γραφείο του την τρόικα τον Σεπτέμβριο του 2011! Όλοι ξέρουν ότι σε εκείνη τη συνάντηση έκανε γκάφα, με αποτέλεσμα να τον αφήσουν οι τροϊκανοί στα κρύα του λουτρού και μετά τους παρακαλούσε να γυρίσουν. Τι θα σκέφτεται γι’ αυτόν, άραγε, ο Τόμσεν όταν διαβάζει ότι τον… έδιωξε;
Η υποκρισία που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά της κυβέρνησης δεν είναι μόνο ανούσια και κακόγουστη, είναι και προσβλητική για τον ελληνικό λαό. Τι νόημα έχει να του λένε ότι στις συζητήσεις με την τρόικα προσπαθούν να διατηρήσουν αυτά που έχουν ήδη εκχωρήσει στις συμφωνίες με την τρόικα; Γιατί κάνουν ότι υπάρχει κάτι προς διαπραγμάτευση, ενώ όλα έχουν προκαθοριστεί, είναι προαποφασισμένα και, απλώς, η Βουλή και η κυβέρνηση τα υλοποιούν;
Επιπλέον, για ποιο λόγο, κυρίως ο Σαμαράς με τον Στουρνάρα, διοχετεύουν κάθε τόσο, ότι «τα δύσκολα πέρασαν» και, το πολύ από το τέλος του 2013, έρχεται η ανάκαμψη;
Ποια ανάκαμψη θα έλθει όταν το τρέχον έτος θα είναι έτος βαθιάς ύφεσης, ίσως και πάνω από το 5%, αλλά το ίδιο προβλέπεται και για το 2014; Μόνο προς το τέλος του ίσως εμφανιστούν, στα χαρτιά, σημάδια ανάκαμψης, τα οποία δεν θα έχουν καμιά επίδραση στη ζωή των ανθρώπων. Αντίθετα, η ανεργία θα παραμείνει στα ύψη και οι μισθοί, συντάξεις και κοινωνικές παροχές στα βάθη, για πολλά χρόνια. Ποιος θα ανακάμψει, αν δεν ανακάμψουν οι άνθρωποι;
Για να συνέλθει η Ελλάδα από τον γκρεμό που την έριξε η διαδοχική κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., οι ανοησίες του Γ. Παπανδρέου που την πήγε γουρούνι στο σακί στο ΔΝΤ και οι ακροβατισμοί του Σαμαρά και του Βενιζέλου, θα χρειαστεί μια δεκαετια αν… Θα ήταν καλύτερο να πουν στον κόσμο την αλήθεια αντί να τον παραμυθιάζουν από εξάμηνο σε εξάμηνο. Και, πάντως, θα ήταν περισσότερο ηθικό να σταματήσουν να παίζουν τους Κουταλιανούς με την τρόικα.
