Κόσμος πάει και έρχεται
Και ενώ ο Γιαννιώτης Θανάσης Οικονόμου πορεύεται ολοταχώς προς τη ΔΗΜΑΡ με όνειρο την μεγάλη Κεντροαριστερά, ο Τρικαλινός Γιάννης Κεμανίδης, πρώην γραμματέας της οργάνωσης Τρικάλων και συμπατριώτης του …Φώτη Κουβέλη ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη ΔΗΜΑΡ. Μετά τον επίσης Τρικαλινό Ζαχαρόπουλο, τον Κασαπίδη, τον Μπαγεώργο και τον Νεφελούδη έρχεται μια ακόμη ηχηρή αποχώρηση από την ΔΗΜΑΡ με τον αποχωρούντα να δηλώνει μεταξύ άλλων ότι:
«Εμείς γι αλλού κινήσαμε, γι αλλού… κι αλλού η … ΔΗΜ.ΑΡ. μας πάει»!».
Η επιστολή Κεμανίδη έχει ως εξής:
Αίρω την ψήφο εμπιστοσύνης προς το κόμμα που ψήφισα.Είναι δικαίωμά μου. Όταν συμμετείχα στην ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς το έκανα για να έχω έναν πολιτικό χώρο που το κυρίαρχο συστατικό του θα ήταν η εσωκομματική δημοκρατία και – κυρίως – η συνέπεια προγραμματικών δεσμεύσεων και εφαρμογής τους στην πράξη.
Ήθελα ένα κόμμα που δεν θα ήταν δογματικό, προεδροκεντρικό, αθηνοκεντρικό και παραγοντίστικο.
Ήθελα να υπάρξει: «…άμεση απάντηση στο διογκούμενο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου της χώρας μας αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, παραοικονομίας και διαφθοράς, καθώς και για να διατυπωθεί μια ολοκληρωμένη εναλλακτική και αριστερή πολιτική πρόταση…».Το έβλεπα σαν μια «…προσπάθεια υπεράσπισης του παρελθόντος και του μέλλοντος της ανανεωτικής, δημοκρατικής και οικολογικής Αριστεράς με βάση τις αρχές της ισότητας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της οικολογικής και δίκαιης ανάπτυξης, της υπεράσπισης της εργασίας.» Θεωρούσα ότι το κυρίαρχο στοιχείο συγκρότησης της ταυτότητας της Δημοκρατικής Αριστεράς θα ήταν : «ο πυρήνας των ανανεωτικών ιδεών, που κωδικοποιείται στις θεμελιώδεις αρχές:
Πίστεψα ότι ο δημοκρατικός δρόμος για το σοσιαλισμό: «… νοείται ως ο κατεξοχήν κοινωνικός έλεγχος πάνω στις δυνάμεις της παραγωγής, ώστε να λειτουργούν «δημοκρατικός σοσιαλισμός, αριστερός ευρωπαϊσμός, μεταρρυθμιστική στρατηγική, οικολογικός πολιτισμός» με κεντρικό στόχο την ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών, την κοινωνική δικαιοσύνη, και την περιβαλλοντική διατήρηση.» Δεν ερωτήθηκα για τη συγκρότηση και συμμετοχή του κόμματός μου στην «κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης» η προγραμματική συμφωνία της οποίας παραβιάζεται καταφανώς και συστηματικά..
Οι «κόκκινες γραμμές», τα «ισοδύναμα» και η «διέξοδος από την κρίση με την κοινωνία όρθια και την οικονομία ζωντανή», αποδεικνύονται κούφια προσχήματα για τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση θλιβερής διαχείρισης που δεν μπορεί να εγγυηθεί τη δίκαιη κατανομή των ευθυνών και των βαρών, αλλά, ούτε καν και αυτή καθ’ αυτή τη διέξοδο από την κρίση.
(«Εμείς γι αλλού κινήσαμε, γι αλλού… κι αλλού η … ΔΗΜ.ΑΡ. μας πάει»!)».
