 |
Η κρίση τελείωσε. Έχω αρχίζει πια να χρησιμοποιώ την λέξη, εννοώντας μόνο κάτι που μας συνέβη και όχι κάτι που μας συμβαίνει. Κατάλαβα πως είναι λίγο ύπουλη. Κρύβει ελπίδα για κάτι άμεσο. Υπαινίσσεται κάποια παροδική δυσκολία, που σε δυο τρία χρόνια θα τη θυμόμαστε και θα γελάμε… Καταρχήν δεν θα γελάμε γιατί δεν θα είμαστε όλοι. Θα λείπουν πολλοί. Πώς θέλεις να τους πεις; Δειλούς; Ευαίσθητους; Απροσάρμοστους; Ηττημένους; Θα λείπουν όμως. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν θα συμβεί έτσι. Δεν είναι πια κρίση, είναι η ζωή μας, για πολλά χρόνια. Όταν σπας άσχημα το πόδι σου και αυτό σου αφήνει για πάντα ένα “κουσούρι” στο περπάτημα, για πόσα χρόνια θα παραπονιέσαι πως έσπασες το πόδι σου;
Δεν είναι λευκή πετσέτα αυτό. Και να ήθελες να ρίξεις λευκή πετσέτα δεν σε αφήνουν. Ποιο συμβιβασμό να κάνεις με ανθρώπους ιδεολογίας Μέργου; Καμία λευκή πετσέτα. Πώς να κάνεις το παγώνι, σε αστυνομικούς που εσχάτως “κάποιοι” τους ψιθύρισαν γλυκά στο αυτί πως ο Γκοτζαμάνης ζει; Ένας γνωστός μου –δεξιών αντιλήψεων- μου περιέγραφε σοκαρισμένος την πρόσφατη εμπειρία του από ένα απλό αλκοτέστ. “Με είχαν σταματήσει άλλες πέντε φορές, στα παλιά τα χρόνια… Μου μιλούσαν στον πληθυντικό και ήταν ευγενικοί. Προχθές όμως, αν και το τεστ βγήκε πανηγυρικά αρνητικό και τις τρεις φορές (!) μου μιλούσαν σαν να ήμουν σκουπίδι!” Καμία λευκή πετσέτα σε αυτούς τους μπάτσους. Ή θα κάνουν την δουλειά τους σωστά ή θα επιστρέψουν πίσω στις φωλιές τους…
Ποια λευκή πετσέτα να ρίξει ένας απεγνωσμένος που βλέπει την αξιοπρέπεια της οικογένειάς του να γίνεται αποφάγια για τα σκυλιά, και προβαίνει σε μία “βίαιη” ενέργεια –είτε είναι κατάληψη, είτε άλλη ακτιβιστική διαμαρτυρία- όταν απέναντί του έχει τα “τέρατα” της λογικής και της ψυχραιμίας που καταδικάζουν την βία από όπου κι αν προέρχεται, εξομοιώνοντας την απεργία και την κατάληψη με τα μαχαιρώματα μεταναστών; Καμία λευκή πετσέτα στις λογικές που διαστρέφουν και μακελεύουν τον αγώνα ενός ανθρώπου να ζήσει σαν άνθρωπος. Υπέροχες έννοιες οι ενωτικές διαθέσεις και η υπεράσπιση του διαλόγου, αλλά μόνο μεταξύ χορτάτων. Όπως και να το κάνεις, όταν κάποιος είναι δύο βήματα πριν την καταστροφή, μπορεί να φιλολογεί, αλλά εκείνος που είναι μόλις μισό βήμα, δεν έχει τον χρόνο να δικαιώσει τους μεγάλους του Διαφωτισμού… Τι ακριβώς του λες δηλαδή; “Πέθανε ήσυχα εσύ, για να μην σφαχτούμε μεταξύ μας, και εμείς θα θυμόμαστε την θυσία σου όταν θα περάσουν οι δύσκολες μέρες;” (Άσε που κάνουν πως ξεχνάνε ότι ο ευγενικός ανθρωπισμός του Διαφωτισμού, φύτρωσε στις όχθες ενός ποταμού που κατέβαζε όγκους αίμα από μία επανάσταση!)
Η κρίση τελείωσε. Έχει αρχίσει μια άλλη ζωή, αλλιώς. Έχω πάρα πολλά να σου πω για να κρατηθείς και να προσπαθήσω να σε πείσω πως αξίζει να ζήσεις για αυτά, μακριά από ακρότητες, φανατισμούς και βία. Nα μην δαγκώνεις τα φτερά σου. Οι ομορφιές είναι δίπλα σου. Οι άνθρωποι, οι φίλοι, τα αισθήματα, ο έρωτας, τα παιδιά σου, η θάλασσα, η μουσική, τα βιβλία, οι μικρές καθημερινές δημιουργίες, η συγχώρεση, ένας πιο ουσιαστικός τρόπος να ζεις. Πώς να σου τα πω όμως και να μην αισθανθώ χοντρομαλάκας, όταν μου λες πως πρέπει να ζήσετε τέσσερις άνθρωποι με εξακόσια ευρώ τον μήνα; Και είσαι ήδη σαράντα πέντε; Και υποψιάζομαι πως αυτό θα είναι για πάντα πια;
