 |
Αντιθέτως παρότι βαθύτατα “αγωνιούντες” και συνεχώς “διαφωνούντες” παραμένουν στις κυβερνητικές επάλξεις οι πλείστοι των “υπευθύνων” συντρόφων του κ Νεφελούδη στη ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι φαίνεται να μην κολώνουν πια μπροστά σε τίποτε.
Παράλληλα διάφοροι γραφικοί, τύπου Παναγιωτακόπουλου, ετοιμάζονται να ανασυστήσουν τάχα το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, μετερχόμενοι εν όψει συνεδρίου τις παραδοσιακές αγωνιστικές μεθόδους, της “χιονισμένης κάλπης”! Καλά το κάνουν αν τυχόν υπάρχουν ακόμη αφελείς πρόθυμοι να νομιμοποιήσουν αυτή τους την παράσταση και να υποστούν από πάνω και την νοθεία τους …
Με τούτα και με εκείνα η μόνη λύση που απομένει για όλους αυτούς είναι αυτή της εκλογικής σύμπραξης των δυνάμεων του λεγομένου “συνταγματικού τόξου”, που και μόνο εξ ονόματος μαρτυρεί την πρόθεση ενοχοποίησης του αντιπάλου ως μια ασσύμετρη απειλή για την δημοκρατία (λέγε με καθεστώς). Ως ιστορικό παράδειγμα χρησιμοποιούν δε την σύμπραξη φιλελευθέρων και λαϊκών, μετά από δεκαετίες σκληρών συγκρούσεων μεταξύ τους, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο επερχόμενος κομμουνισμός στα 1947! (λέγε με εμφύλιο)
«Εδώ δεν υπάρχει κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ’ αυτού υπάρχει μία χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα».
«Σε ολόκληρη τη χώρα, από τη μία άκρη στην άλλη, κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία στο παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίες δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχες δεν αποθηκεύουν προμήθειες.
Για το ίδιο θέμα αναφέρει: «Ποτέ άλλοτε δεν έχει δει διοικητική δομή που να είναι τόσο απαράδεκτη. Απλούστατα, δεν είναι δυνατόν να βασιστεί κάνεις ότι η δημόσια διοίκηση θα φέρει εις πέρας ακόμη και τις πιο απλές λειτουργίες μίας κυβέρνησης – την είσπραξη των φόρων, την εφαρμογή οικονομικών κανόνων, την επισκευή δρόμων.
Συνεπώς η δραστική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης αποτελεί συνθήκη εκ των ουκ άνευ για την επίτευξη οποιουδήποτε άλλου αποτελέσματος στην Ελλάδα».
Για την εκτελεστική εξουσία : «η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλη πολιτική εκτός από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος… στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των
Για τα οικονομικά συμφέροντα: «Τα ναυτιλιακά συμφέροντα βρίσκονται σε ιδιαιτέρα σκανδαλώδη θέση. Σήμερα η ελληνική εμπορική ναυτιλία βρίσκεται σε άνθηση και οι εφοπλιστές καρπώνονται τα κέρδη. Ομως, η χρεοκοπημένη ελληνική κυβέρνηση δεν απολαμβάνει κανένα όφελος από όλο αυτό τον πλούτο. Οι αποδοχές των ναυτικών εξακολουθούν να εισρέουν στη χώρα, αλλά τα κέρδη των πλοιοκτητών παραμένουν, στην πλειονότητά τους, στο εξωτερικό».
Για την ντόπια νομενκλατούρα: «Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – θα ενεργοποιηθεί. Πολλοί από αυτούς είναι γοητευτικοί άνθρωποι που μιλούν εξαιρετικά αγγλικά και αδημονούν ειλικρινά να παρέχουν κάθε δυνατή βοήθεια στην αμερικανική αποστολή. Εντούτοις θα αποπειραθούν να προσεταιριστούν την αποστολή και να τη μετατρέψουν σε ένα εργαλείο διασφάλισης των προνομιών τους».
