Τυχαίνει να ανήκω στην γενιά την μετά το Πολυτεχνείο, καθώς ήμουν στα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου όταν παρακολουθούσαμε κρυφά στο σπίτι την ελληνική υπηρεσία της Ντώυτσε Βέλλε και του BBC, όταν οι γονείς μου – κεντρώοι στις πολιτικές τους πεποιθήσεις- κατέβηκαν τις πρώτες μέρες στο Πολυτεχνείο και με μεγάλες προφυλάξεις- από το φόβο του χαφιέ- άκουγαν το σταθμό του Πολυτεχνείου. Στη μνήμη μου έχουν μείνει οι πυροβολισμοί τη νύχτα της 17ης του Νοέμβρη, όταν η χούντα έστειλε τα τανκς να καταστείλουν την εξέγερση.

Οταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο το 1977 , στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Σχολής, υπήρχε ένα άγραφο έθιμο. Να παρακολουθούμε τις ογκώδες συνελεύσεις και των τριών τμημάτων της Νομικής Σχολής ( Νομικό, Πολιτικό, Οικονομικό) και να απολαμβάνουμε τους καλούς ρήτορες, ανεξάρτητα σε ποια πολιτική παράταξη ανήκαν. Για μένα ήταν ένα επιπλέον μάθημα πολιτικής επιστήμης, ανεξάρτητα αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην επίσημη ύλη. Τότε ήταν που γνώρισα τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος ( νεολαίας του τότε ΚΚΕ Εσωτερικού) και μετέπειτα της διάσπασης της της Β Πανελλαδικής. Είχε το ¨ φωτοστέφανο ¨ του αντιστασιακού, λόγω της συμμετοχής του στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά ήταν και καλός ρήτορας. Ηταν τότε φοιτητής του Οικονομικού τμήματος της Νομικής Σχολής και οι ομιλίες του είχαν πάντοτε την μαρξιστική ερμηνεία των φαινομένων και την ταξική ανάλυση.

Στη συνέχεια έχασα τα ίχνη του. Υπήρχε απλώς σε ένα ντουλαπάκι της μνήμης μου. Σε άλλο ντουλαπάκι υπήρχε η θεωρία της πάλης των τάξεων που κι αυτή την είχα λησμονήσει όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής ευημερίας της Ελλάδας, είχε εξ άλλου γίνει ντεμοντέ και όποιος μίλαγε για ταξική ανάλυση έβαζε πάνω του την ταμπέλα του ΚΚΕ.

Ελα όμως που οι καιροί άλλαξαν και η ιστορία αποδεικνύει πόσο σοφός ήταν ο Κάρολος Μαρξ. Τα μέτρα που παίρνονται εδώ και δύο χρόνια έχει γίνει πια σαφές ότι ρίχνουν όλο το βάρος της κρίσης στα μεσαία και λαϊκά στρώματα, προκειμένου να μην πειραχτεί η κερδοφορία του ελληνικού κρατικοδίαιτου και παρασιτικού κεφαλαίου και των τραπεζών. Ουσιαστικά οι τελευταίες 3 κυβερνήσεις έχουν εξαπολύσει ένα ταξικό πόλεμο στην μεσαία, την μικρό αστική τάξη και τα λαϊκά στρώματα λες κι αυτές έφταιξαν για το μοντέλο της οικονομικής ανάπτυξης που ακολουθείται εδώ και 40 χρόνια στην Ελλάδα, το μοντέλο της μίζας, της διαφθοράς και της λαμογιάς προς τους ¨ ημετέρους¨ και ¨ υμέτερους¨ κολλητούς μεγαλοεπιχειρηματίες και εργολάβους.

Χαρακτηριστικό είναι το τελευταίο μέτρο που ετοιμάζονται να πάρουν, που αν είσαι μικρομεσαίος και χρωστάς στο Δημόσιο να μπορεί το κράτος να βάλει χέρι στις καταθέσεις σου , όταν το ίδιο κράτος , μέσω του τραπεζικού συστήματος δίνει και νέα δάνεια στο ΜΕGA , παρά τα χρέη του σταθμού. Ο καθοριστικός παράγοντας βέβαι α είναι ότι ο κάθε μικρομεσαίος έχει μόνο τη δύναμη της ψήφου του να δώσει στην κυβέρνηση και μπορούν εύκολα να τον τρομοκρατήσουν ενώ το ΜΕGA διαθέτει έναν μηχανισμό πλύσης εγκεφάλου υπέρ των κυβερνητικών μέτρων ,που είναι πολύτιμος στους κυβερνώντες.

Ενα άλλο ντουλαπάκι που άνοιξα τελευταία έχει να κάνει με το κίνημα του Διαφωτισμού , πάνω στο οποίο βασίστηκε και η Γαλλική Επανάσταση και ειδικότερα τον κύριο εκπρόσωπο του τον Ζάν Ζακ Ρουσώ. Η συνεισφορά του Ρουσώ με το ¨ Κοινωνικό Συμβόλαιο¨ είναι ότι υποστήριξε την ύπαρξη μιας άγραφης συμφωνίας μεταξύ του κράτους και των πολιτών , βάσει της οποίας οι πολίτες παραχωρούν μέρος των ελευθεριών τους στο κράτος προκειμένου εκείνο να τους εξασφαλίσει κάποια αγαθά, όπως είναι δικαιοσύνη , υγεία, παιδεία, ασφάλεια και κοινωνική ευημερία. Επίσης ο Ρουσώ έχει υποστηρίξει ότι οι κυβερνώντες δεν είναι αφέντες του λαού αλλά αντίθετα υπηρέτες του και πως ο λαός που τους διορίζει θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να τους απολύσει όταν δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του.

Στην Ελλάδα του 2013 δυστυχώς δεν ισχύει πλέον ούτε το ¨ Κοινωνικό Συμβόλαιο¨, έχει καταρρεύσει, ο κόσμος βγαίνει καθημερινά στην ανεργία, ιδιαίτερα στους νέους αυτό έχει φτάσει το 56 τα εκατό, άνθρωποι αυτοκτονούν, η ποιότητα της παιδείας και της υγείας συνεχώς επιδεινώνονται, άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν και καταφεύγουν στα συσσίτια, όπως την περίοδο της Κατοχής. Τα μικρομεσαία και λαϊκά στρώματα νιώθουν με κάθε μέρα που περνάει να χάνουν αυτό που λέγεται Αξιοπρέπεια.

Ποιό λόγο άραγε έχουν να τηρήσουν πλέον την συμφωνία τους με το κράτος και να είναι ¨ έντιμοι φορολογούμενοι πολίτες¨ για να πεινάσουν και να μην έχουν να πληρώσουν ούτε τα φροντιστήρια που υποχρεώνονται να στείλουν τα παιδιά τους. Με αυτή την έννοια ήδη παρατηρείται πλέον μια μαζική άρνηση του κόσμου να καλύψει τις συνεχείς φορολογικές υποχρεώσεις με τα διάφορα χαράτσια που του επιβάλλουν. Οι φοροφυγάδες δεν είναι μόνο πλέον οι ¨ έχοντες και κατέχοντες¨ με τις ευλογίες των εκάστοτε κυβερνήσεων . Είναι και οι μικρομεσαίοι και τα λαϊκά στρώματα, με το ξεπέρασμα του ορίου των αντοχών τους.

Και ερχόμαστε ξανά στον Χρύσανθο Λαζαρίδη,τον βουλευτή της ΝΔ και σύμβουλο του Πρωθυπουργού, ένα άρθρο του οποίου διάβασα πρόσφατα σχετικά με το Πολυτεχνείο. Αυτό λοιπόν που υποστηρίζει και στο οποίο θα συμφωνήσω μαζί του- σε παρά πολλά άλλα διαφωνώ αλλά δεν είναι της παρούσης – είναι ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου για αυτούς που συμμετείχαν ήταν μια εμπειρία ρήξης και ένας αγώνας για αξιοπρέπεια. Αν αυτό ίσχυε το 1973 γιατί να μην ισχύσει σήμερα. Αν οι ταξικές αναλύσεις του Χρύσανθου είχαν αξία για το 1973 και δικαιολογούσαν μια εμπειρία ρήξης για ένα κομμάτι της νεολαίας γιατί να μην ισχύσουν σήμερα που το 56% της νεολαίας δεν έχει προοπτική να ζήσει, παρά μόνο αν αρχίσει να κλέβει ή αν φύγει στο εξωτερικό. Αν το διακύβευμα της αξιοπρέπειας ίσχυε τότε γιατί να μην ισχύει σήμερα- τότε τουλάχιστον δεν υπήρχαν ούτε συσσίτια, ούτε αυτοκτονίες- ιδιαίτερα όταν οι νέοι βλέπουν το κόμμα της ΝΔ να υιοθετεί μια όλο και πιο ακροδεξιά ατζέντα.

Ετσι έχουν τα πράγματα Χρύσανθε, εσύ που θεωρείς τιμή σου που κάποτε πολέμησες την χούντα να βοηθάς αυτά τα χρόνια στην άνοδο μιας νέας χούντας. Για ένα πράγμα λυπάμαι γιατί τότε μέσα τον νεανικό μου ενθουσιασμό σε είχα θεωρήσει έναν καλό ρήτορα, τώρα με την εμπειρία των χρόνων αντιλαμβάνομαι ότι υπήρξες ένας καλός δημαγωγός. Σήμερα δε μόνο δημαγωγός και μάλιστα κακός. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν στο καινούργιο Πολυτεχνείο που αργά ή γρήγορα θα υπάρξει, σαν μια ¨ εμπειρία ρήξης και αγώνας αξιοπρέπειας¨

θα βρίσκεσαι με τους νέους Ντερτιλήδες ή για να το πω αλλιώς ποια είναι τελικά τα δικά σου όρια αξιοπρέπειας;