 |
Του Δημήτρη Αρβανιτάκη
Είναι μια απροσδόκητη συνάντηση αυτή της κοινωνίας με τη ριζοσπαστική Αριστερά; Μπορεί, αλλά όχι και τόσο. Στη διαδρομή αυτής της τελευταίας είναι εμφανής η αλλαγή πολιτικής, την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία.
Από την ώρα που αποφάσισε να πάρει στα σοβαρά τον εαυτό της, να μη φοβηθεί τα δικά της λόγια και τις δικές της ιδέες, να πολιτευτεί δηλαδή ως μια Αριστερά σύγχρονη και εξωστρεφής, ψάχνοντας τις απαντήσεις των προβλημάτων με τρόπο σημερινό και επιχειρώντας να διαμορφώσει (για πρώτη φορά) μια αληθινή σχέση με την κοινωνία.
Δεν χρειάζεται να το πούμε: η πορεία αυτή δεν ήταν ευθύγραμμη, η πολιτική δεν ήταν ενιαία, οι διαφοροποιήσεις και οι αυτοϋπονομεύσεις δεν έλειψαν˙ το αντίθετο. Πρέπει όμως να κρατήσουμε το εξής: ήταν ακριβώς αυτή η νέα πολιτική που ανέδειξε τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ αντίπαλο της κυρίαρχης πολιτικής των τότε ισχυρών κομμάτων, των οπισθοφυλακών και των οργάνων τους, πολύ πριν μεγάλο μέρος της κοινωνίας εμπιστευτεί τον «ταραξία» και με την ψήφο του.
Οι ομοβροντίες των «υπεύθυνων» πολιτικών δυνάμεων εναντίον του μηδαμινού εκλογικά ΣΥΡΙΖΑ έδειχναν ότι κάτι άλλαζε. Η εξέλιξη δεν ήταν δεδομένη, αλλά η ιστορία έχει δρόμους απρόσμενους
Οι τρομακτικές αλλαγές των τελευταίων χρόνων και η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να μη φοβηθεί μπροστά στο ταμπού της εξουσίας, να μην υποχωρήσει μπροστά στην πολεμική, αλλά να ενισχύσει την αριστερή φυσιογνωμία του διαμορφώνοντας μια πρόταση εξουσίας, έκαναν τους φόβους των «υπεύθυνων» κομμάτων πραγματικότητα.
Αυτούς τους φόβους πρέπει τώρα να ενισχύσουμε και πρέπει αυτή να είναι η περιουσία της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Μια απροσδόκητη λοιπόν συνάντηση; Οχι και τόσο. Μια συνάντηση όμως άγουρη ακόμα. Γιατί και οι δύο όροι της χτίζονται ταυτόχρονα. Αυτό είναι και επικίνδυνο και ελπιδοφόρο.
Η κοινωνία, μεγάλα τμήματα της οποίας είχαν συνηθίσει (κάποτε όχι αδικαιολόγητα) να αδιαφορούν ή και να χλευάζουν αυτή την «ανήσυχη» και κάπως «εφηβική» Αριστερά, κοιτάζουν τώρα προς το μέρος της με ελπίδα, ναι, αλλά όχι με ενιαία αιτήματα. Κι από την άλλη, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ακριβώς τώρα να οργανώσει τη φωνή του, να αντιληφθεί τον νέο του ρόλο.
Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική μας ιστορία οι εσωτερικές διεργασίες σε ένα κόμμα της Αριστεράς μπορεί να επηρεάσουν καταλυτικά ολόκληρη την κοινωνία.
Εν κατακλείδι: η ριζοσπαστική Αριστερά, απευθυνόμενη στο σύνολο πλέον της κοινωνίας, πρέπει να αντιμετωπίσει τις Σειρήνες της μεσσιανικής υποσχεσιολογίας και μαζί να μη φοβηθεί μπροστά σε ένα πρόγραμμα αριστερών μεταρρυθμίσεων που θα στοχεύουν στην επαναδιατύπωση των όρων της πολιτικής, στη θωράκιση της κοινωνίας και στην ισχυροποίηση της κοινωνικής ευθύνης, στην αντιμετώπιση της βάρβαρης καπιταλιστικής επίθεσης και του βίαιου εκφασισμού της κοινωνίας.
