 |
Είναι έκφραση της θέλησης εξόδου από τον συντηρητισμό, την διανοητική τεμπελιά και στασιμότητα η οργάνωση αυτής της συζήτησης με αυτό το θέμα. «Πόλις και Ύπαιθρος στην Ελλάδα στον νέο αιώνα». Είναι μια συζήτηση για την Ανάπτυξη. Καμία καριερίστικη γραφειοκρατία «δεξιά και ¨»αριστερά», «συμπολιτευόμενη» και «αντιπολιτευόμενη» δεν μπορεί να ανοίξει αυτόν τον δημόσιο διάλογο. Ούτε τα νέα παράγωγα τους που τα έσπρωξαν, τα συνώστησαν συγκυριακά αλλά προσχεδιασμένα στο Κοινοβούλιο. Επιμένουν να ανακυκλώνονται στην συζήτηση για ταspreds.
Πρόκειται για ένα κόσμο ανεπαρκή διανοητικά, αδύνατο αναλυτικά, ένα πολιτικό προσωπικό πολιτικά αναλφάβητο. Είναι όμως πολύ ενοχλητικός ο συντηρητισμός, η υποκρισία, η ανοχή και προστασία αυτού του πολύ ορατού πλέον πολιτικού αναλφαβητισμού. Ένα πολιτικό, τρόπος του λέγειν, προσωπικό αυτού του τύπου δεν μπορεί να βγάλει την χώρα από την χρηματιστική ομηρία. Επί πλέον αυτές οι πολιτικές ομάδες και τα πρόσωπα δεν μπορούν να οικοδομήσουν νέους πολιτικούς πρωταγωνιστές, πολιτικά κινήματα, εκφραστές μιας σύγχρονης πολιτικής και αναπτυξιακής παιδείας. Προϋπόθεση της οικοδόμησης ενός πολιτικού κινήματος είναι η μορφωτική οικοδόμηση του. Η άλλη εκδοχή είναι αυτή της απάτης ή της κατασκευής ενός μηχανισμού εξυπηρέτησης Εξωθεσμικών και ΕξωΕλλαδικών συμφερόντων. Αυτοί που επεβλήθηκαν στον Δημόσιο Βίο.
Μια άλλη έκφραση συντηρητισμού, ένα Εθνικό Ταμπού θα έλεγα, είναι ο συμβιβασμός, η ανοχή της εικονικής υποκριτικής διάκρισης δεξιάς και αριστεράς όταν το κοινό αίσθημα είναι, ότι έμοιαζαν και μοιάζουν πολύ. Όπως η Pepsiκαι η Cola. Αυτή είναι η θεμελιώδης προσέγγιση του βιβλίου μου. Για την απαλλαγή της Κοινωνίας από αυτά τα ταμπού και την απελευθέρωση της σκέψης πρότεινα το εξής
θέμα στους Φοιτητές ενός Πανεπιστημίου που θέλουν μια συνομιλία μαζί μου: «ομοιότητες ανάμεσα στην μεταπολιτευτική δεξιά και την μεταπολιτευτική αριστερά». Απουσιάζει από το Πανεπιστήμιο, τόσο στην Φοιτητική όσο και την Ακαδημαϊκή Κοινότητα η ελεύθερη κριτική σκέψη.
Δεκαετίες πριν έλεγχαν την χώρα μας με τα τανκ, τώρα την ελέγχουν με νέες μεθόδους. Δεν υπάρχει απελευθερωτικός δρόμος χωρίς την απαλλαγή από τον δεξιοαριστερό Ταλιμπανισμό που κρατά αιχμάλωτη την χώρα και επαναπροτείνεται ως μεθοδολογία, ως σύστημα ελέγχου της στον νέο κύκλο.
