 |
Εκτός από τις «προληπτικές συλλήψεις», αυτή την ωραία κληρονομιά του αντιεξουσιαστή κ. Χρυσοχοΐδη, που εσχάτως λιμπίζεται στα όνειρά του την εξουσία του ΠΑΣΟΚ, εισήχθησαν στην πολιτική σκηνή και οι «προληπτικές διαγραφές». Φαίνεται πως οι ηγέτες μας θυμήθηκαν το «κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν», που το μαθαίναμε κάποτε μαζί με άλλα «ρητά» για να στολίζουμε τις εκθέσεις μας, και είπαν να το εφαρμόσουν. Θύμα της νέας ιατρικοπολιτικής μεθόδου υπήρξε ο βουλευτής της Ν.Δ. Νίκος Σταυρογιάννης. Η δήλωσή του ότι θα καταψηφίσει το ασήκωτο «πακέτο» απέφερε την καρατόμησή του από τον κ. Σαμαρά. Με συνοπτικές διαδικασίες βέβαια, ώστε να λάβουν το μήνυμα όσοι άλλοι ερωτοτροπούν με την καταψήφιση. Τι χρειάζονται άλλωστε οι χρονοβόρες διαδικασίες; Απλώς καταπονούν υπεύθυνους ανθρώπους που έχουν να σκεφτούν για πολύ σοβαρότερα πράγματα απ’ ό,τι η εσωκομματική δημοκρατία. Και έχουν να νοιαστούν για ζητήματα ουσιωδέστερα από το δικαίωμα κάθε βουλευτή να είναι επιτέλους αυτόφωτος και όχι μαγνητόφωνο υποδοχής της αρχηγικής κασέτας, να έχει γνώμη και να μη φοβάται να την εκφράσει. Αλλιώς, αν δεν δικαιούται να βουλεύεται, ας αλλάξει όνομα.
Μιας και αναφέρθηκε όμως η κασέτα, και μιας και σιντί και ντιβιντί είναι αενάως επίκαιρα στη χώρα μας, η λύση για τον κ. Σταυρογιάννη (καθώς και για όσους άλλους, γαλάζιους ή πράσινους, απειλούνται με την ίδια ποινή) είναι απλή: Αντί άλλης απολογίας, ας γράψει μια κασέτα με αποσπάσματα από τις ομιλίες του έως χθες αρχηγού του, από την περίοδο που ηγούνταν της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν κυβερνούσε ο οικουμενικώς περιζήτητος σε σεμινάρια εφαρμοσμένου αμεσοδημοκρατισμού Γ.Α. Παπανδρέου, ή όταν ήταν με μισή καρδιά κυβερνητικός εταίρος, επί Παπαδήμου. Ακόμα καλύτερα θα ήταν, αφού ζούμε στην εποχή της εικόνας, να συνθέσει μια βιντεοκασέτα ο καρατομηθείς. Εύκολο είναι – ή τέλος πάντων μπορεί να ζητήσει βοήθεια από κανένα διαδικτυακώς ξεσκολισμένο πιτσιρίκι. «Γιουτιουμπάρει» λοιπόν, κατά το κοινώς λεγόμενον (πολύ θα ήθελα να ξέρω ποιος ο παρακείμενος του «γιουτιουμπάρω» και ποιος ο υπερσυντέλικος), κατεβάζει κομμάτια και αποσπάσματα από πύρινες αρχηγικές αγορεύσεις του στυλ «φτάνει πια!», «μέχρις εδώ!», «όχι άλλα μέτρα!» και λοιπά εκλογοηρωικά και σκαρώνει μια ταινιούλα για να την προσφέρει στον αρχηγό. Δεν έχει σημασία πώς θα την τιτλοφορήσει. Να προσέξει απλώς να βάλει μότο κάτι από Περό, Γκριμ ή Αντερσεν.
Τι θα κάνει τότε ο αρχηγός; Θα στείλει τη βιντεοκασέτα ή το ντιβιντί στην κ. Λαγκάρντ, σαν ανταπόδοση; ΄Η, παρακινημένος από εύλογο ναρκισσισμό, θα πατήσει το κουμπί για να απολαύσει τον εαυτό του δημηγορούντα; Και αν μπει στον πειρασμό της αυτοκαρατόμησης όταν διαπιστώσει ότι ο βουλευτής, που μόλις διέγραψε, άλλο δεν έκανε παρά να επαναλάβει όσα μονότονα (αλλά και υψίτονα) κήρυσσε η αρχηγική του εξοχότητα σε άλλους καιρούς, όχι και τόσο μακρινούς;
