 |
Οι Άγγλοι, o Γεώργιος, ένα τμήμα της ελληνικής ολιγαρχίας και ο Μεταξάς ήταν οι αρχιτέκτονες της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας. Οι Άγγλοι επεδίωκαν να προσθέσουν την Ελλάδα στην αλυσίδα των αντισοβιετικών – δικτατορικών καθεστώτων, να στερεώσουν την επιρροή τους και τη θέση του Γεωργίου και να κρατήσουν τη χώρα μας δεμένη στο οικονομικό και πολιτικό άρμα τους… Την επιβολή του αντιβενιζελικού και αντιδραστικού κράτους της Δεξιάς και την κήρυξη της δικτατορίας διευκόλυνε και η διάσπαση και η σύγχυση που υπήρχε ανάμεσα στις δημοκρατικές δυνάμεις. Μέσα στον ίδιο τον «Εθνικό Συνασπισμό» που, παρά την άνοδο της Αριστεράς, εξακολουθούσε να επηρεάζει την συντριπτική πλειοψηφία του δημοκρατικού κόσμου, επικρατούσαν οι αντιζηλίες, οι διαμάχες. Ιδιαίτερα μετά το κίνημα του 1935, ο «Εθνικός Συνασπισμός» έπαψε ουσιαστικά να υπάρχει και δεν εμφανίστηκε ούτε στις εκλογές του 1936. Η αντιδραστική πολιτική του βενιζελισμού στην τετραετία 1928 – 32, οι στρατοκρατικές και φιλοφασιστικές τάσεις πού έδειχναν ορισμένοι εκπρόσωποί του τον αποξένωσαν από τις πιο προχωρημένες προοδευτικές ομάδες του ίδιου του αστικού κόσμου. Και αναμφισβήτητα συνετέλεσαν στην ήττα του. Ταυτόχρονα το μεγάλο κεφάλαιο όλο και περισσότερο έριχνε το βάρος του υπέρ των αντιβενιζελικών. Το οπερετικό κίνημα του Πλαστήρα το 1933, οι διακηρύξεις του κατά του κοινοβουλευτισμού και του «κομμουνιστικού κινδύνου», οι μη αποκρυπτόμενες συμπάθειες του ίδιου του «Μαύρου Καβαλάρη» μα και άλλων κορυφαίων του βενιζελισμού (του Μιχαλακόπουλου και του ίδιου του Ελ. Βενιζέλου) προς τη φασιστική Ιταλία και προς το «πείραμα Μουσολίνι» ενέτειναν τη σύγχυση στο δημοκρατικό κόσμο. Το ΚΚΕ από την πλευρά του, παρά τα βήματα προς μια πιο συγκεκριμένη μελέτη της ελληνικής πραγματικότητας, που πραγματοποίησε μετά το 1931 και κυρίως με την 6η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του το Γενάρη του 1934, που είχαν σαν αποτέλεσμα τη σημαντική άνοδο και της δύναμής του και των αγώνων των εργαζομένων, δεν ήταν, τουλάχιστο ως το 1935, ώριμο για μια πολιτική πλατειών συμμαχιών που θα το βοηθούσαν να παρεμβληθεί ενεργητικότερα στην πολιτική ζωή και να προωθήσει μια συμμαχία των αντιφασιστικών δυνάμεων.
Από την εισαγωγή του βιβλίου του Σπύρου Λιναρδάτου: Πώς φτάσαμε στην 4η Αυγούστου
