Homo SynaspismoPasokus

Homo
SynaspismoPasokus

Γιάννης Φ. Φωτόπουλος, 21 Μαρτίου 2008;

[σημείωση: το 2008 πέραν όλων
των άλλων υπήρχε ακόμη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ενώ δεν υπήρχε ακόμη ΔΗ. ΜΑΡ]

Διαβάζεται Χόμο Συνασπισμοπασόκους. Διαβάζει Ελευθεροτυπία.
Δημοσίως ακούει Ευανθία Ρεμπούτσικα, και  κατ’ ιδίαν καψουροτράγουδα.
Αρέσκεται με τα κουλτουριάρικα της Αυγής και γουστάρει τις τακουνάτες ξανθιές.
Τύπος πολιτικού στελέχους αλλά και οικεία μας μεσοστρωματική φιγούρα.
Προέρχεται από την παρατεταμένη, άδηλη και συμφυρματική ΣυνΟυσία του Pasokus
Apolitikus (ύστερη μετεξέλιξη τού Pasokus-Pasokus) και του Kirkus
Prosarmostikus (κλεψίτυπο της ιστορίας της πάλαι ποτέ αριστεράς).

 Κυκλοφορεί σε δύο
παραλλαγές: τον Homo Synaspismopasokus vulgaris (κοινός) και τον Homo
Synaspismopasokus Pretenterikus, ανάλογα με το εάν επικρατεί κυρίως ο
κουκουέδικος ή κυρίως ο σημιτικός γενετικός κώδικας κατά τους νόμους τού
Μέντελ. Μέχρι να πάρουμε μιαν ανάσα από τον σοσιαλεκσυγχρονισμό του Σημίτη, νά
που μας πρόκυψε πάλι, σε λερναία παραλλαγή αριστεροκολόρ. Τον
συναντώ παντού, στο σούπερ-μάρκετ, στην περίφρακτη διασκέδαση στο Γκάζι, στα
μοδάτα ρεστωράν· η καλοπλυμμένη ανάσα του παρευρίσκεται πια κι επικυρώνει
σχεδόν κάθε χώρο νεοελληνικού σελοφάν. Νοιώθω ήδη να με δακτυλοδεικτεί σαν
παρωχημένον, υπερβολικόν κι απροσάρμοστο· σαν το φάλτσο στις συγχορδίες του
νέου Δημοκρατικού Συρφετού.

     Είδος χάρτινο, μουσαντό των μίντια, μα και πραγματικό,
τρομακτικά πραγματικό, ενμέρει αυτοφυές κι αυτοαναπαραγόμενο, ενμέρει υβρίδιο
που καλλιεργείται μετ’ επιμονής στα εύχωρα χωράφια τού Μεγκαλιστάν και του
Σκάι, μα και στα γκαζονάτα πάρκα των κουμάντων, παναπεί της
Αληθούς Επιστήμης(!), του απαιτητικο-ανταγωνιστικού συνδικαλισμού των
δικαιωμάτων, και του εύκρατου κράτους.

     Η νέα πολιτική κάστα της εξουσίας. Έρχεται «από μακρυά»,
από τα βάθη του ξεκούραστου αναπληρωματικού πάγκου, υποσχόμενη
να πάει το παιγνίδι στην παράταση, να φέρει ένα γκολ που θα μετρήσει διπλό
ενόψει της  (μυθικής) ρεβάνς. Και πάρε κόσμε εισιτήρια…! Και νά τα
αφιερώματα στους «Φακέλλους» του κυρίου Παπαχελά για την ιστορία της (κιρκικής)
Αριστεράς (ή, πώς η διάσπαση του ’68 γίνεται στοιχείο του κυρίαρχου λόγου), και
να οι ολοσέλιδες συνεντεύξεις, και να τα παραπολιτικά της «Πανδώρας» για το πώς
έξυσε ανθρώπινα τη μύτη του ο Alexis. Μία στημένη αριστερά. Μία στυμμένη
αριστερά. Έτσι γράφεται η Ιστορία…

«Επιτέλους!»

    
Σαν τύπος πολιτικού στελέχους είναι χειρότερος από τα εν αναμονή πασοκικά
φουσάτα του 79-80! Με έφοδο και παροξυσμό. Με ρεσάλτο και δίψα για κυριαρχία.
Με τόση ασυγκρατησιά για εξουσία, που πιάνεις την εφημερίδα με τη φωτό του και
λιγδιάζει το χέρι σου. Με οίηση και βιάση. Με Τσίπρα, αλλά δίχως τσίπα.
     Δείχνει πολλά μαζύ, έτσι που σε μπερδεύουν. Κάπως σαν
Σημίτης αγραβάτωτος, κάπως σαν κνίτης που σου μιλάει στον πληθυντικό. Είναι ο λουστραρισμένος
αγριοπασόκος, ο απολίτικος εκσυγχρονιστής, ο γιάπης που θέλει να ξεμπερδεύει επιτέλους
με τον παπανδρεϊσμό, παρέα με τα καλοβερνικωμένα σταλινόπουλα του
μεταπολιτευτικού (Θεός σχωρέσ’τον) εξωκοινοβουλευτισμού, που βλέπουν να
μπαίνουν επιτέλους στα μεγάλα κουμάντα (και στα μεγάλα
σαλόνια). Είναι η χρόνια συμπλεγματική κύφωση του αναμένοντος μικρομεγαλισμού
που δεν αντέχει άλλο στην απόξω.΄

     Ξέρεις τί είναι από αποπαίδι να γίνεσαι κανακάρης;
Καύσιμος ύλη και πρόταγμά τους η αναρώτηση: «Γιατί, οι άλλοι είναι καλύτεροι
(για τα πόστα);», απορία που βεβαίως χρυσώνεται προς εαυτούς και αλλήλους με το
ερώτημα-όχημα «Γιατί δηλαδή, πρέπει η αριστερά να είναι όλο στη γωνία;». Το
βαθύτερο πολιτικό σύνθημα που συνέχει όλο αυτό το νερουλό πλην ιξώδες σύμπαν
είναι: «Επιτέλους!». Ανθρωπότυποι στελεχών και «δυναμικών στρωμάτων», όλα μαζύ,
ανάκατα, συνασπισμένα και χειραγωγημένα μπρος στην κοινή προοπτική πολιτικής
ανόδου (και κοινωνικής, και κοινωνικής!). Κάτι σαν αναβράζον δισκίο
μεταβιομηχανικής απολιτίκ αριστεροσύνης (και πολυβιταμίνης της υπάρχουσας
κατάστασης), κάτι σαν συμπυκνωμένος εκσυγχροσοσιαλισμός με μηδέν λιπαρά –
μην και κάτσει βαρύς. Απίστευτη επινόηση, τόσο απίστευτη που να σκάσουν οι
Σεφερτζήδες απ’ τη ζήλεια τους. Κάπως έτσι μάς πρόκυψε το ηλεκτρικό χαμόγελο
του Τομ Κρουζ, με φράντζα αλά Τζέιμς Ντην, σε αριστερή συσκευασία Όλα-σε-ένα.
Κεντροαριστερό παιδί χαρά γεμάτο!

     
    
Άντρες και γυναίκες στον ίδιο παροξυσμό της Ανανεωτικής Ανανέωσης. Όταν συναντώ
το βλέμμα τους με πιάνει πανικός. Χρόνια είχα να δω τέτοιο καθεστωτικό (κι
ιντριγκαδόρικο) βλέμμα, τέτοιο νταλκά για κουμάντα. Έρριξαν φαίνεται τόσο
οξυζενέ στο μαλλί μέχρι που ξέβαψε κι η ψυχή τους.
     Βλέπω παληές γνωστές μου από την Ανανεωτική Ανανέωση,
πενηνταρο-εξηντάρες πια, να αποκτούν αυτοπεποίθηση και ύφος, να ροβολάνε
ανανεωμένες-ξανανιωμένες σε γκαλά και δεξιώσεις, σε πάρτυ του καλού κόσμου, με
τη γόβα διαρκώς να ψηλω-λεπταίνει, με την επώνυμη  φούστα όλο ν’ ανεβαίνει
και όλο να σχίζεται, με το μπούστο βαθύ και συχνά σιλικονάτο, με τη διχτυωτή
κάλτσα με “μάτι” για κεφαλόπουλα. Από μέσα το δέρμα απαλό, απαλότατο,
όλο γυαλάδα από πανάκριβες λοσιόν νυκτός και λοιπά λιπάσματα. Έτσι είναι… Η
αποθέωση της προσαρμογής. Αφού δεν καταφέραμε να καταπολεμήσουμε την αδικία, ας
καταπολεμήσουμε τουλάχιστον την κυτταρίτιδα.

Σταματώ
εδώ. Μα το ξαναλέω, μην και ξεχαστούμε: με τη λιγούρα στο μάτι!
Νεο-αρχοντοχωριάτες της εξουσίας, πολύγλωσσα και ξενοσπούδαχτα βιογραφικά,
ψευδεπιστήμονες του κρατικού λόγου, έχουν αρχίσει ήδη και στριμώχνονται στον
πεζόδρομο της Βαλαωρίτου, στην περίφημη “Μπρασσερί” των
σημιτοπασόκων· αφού βέβαια πρώτα κάποιοι πρόλαβαν κι αρίστευσαν την προηγούμενη
εξεταστική στο μάθημα της Ανωτέρας Παρακμιακής, με υπερεντατικά ιδιαίτερα
 στο “Ντα Κάπο”. Καταστάσεις που πρόκυψαν ως γνήσια εξέλιξη της
λεηλασίας της αριστεράς που έγινε πριν 25 χρόνια στο “Ντόλτσε”. Έτσι
είναι: κάθε δεκαετία έχει και την παρακμή της, και κάθε παρακμή τα λημέρια της.
Και την αριστερά της.   

Για
την αντιγραφή

Πάκης ο άγρυπνος φρουρός