 |
Κανείς
δεν αμφισβητεί ότι οι επερχόμενες Βουλευτικές Εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες της
μεταπολίτευσης. Από τις ενέργειες της Κυβέρνησης που θα προκύψει κρίνεται το
μέλλον της πατρίδας για τα επόμενα πολλά χρόνια. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν
κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού εξαιτίας κυρίως του θυμού που εκφράζει ο
έλληνας πολίτης. Οι θυσίες του είναι πολλές, είναι δυσβάσταχτες, όμως δεν
φαίνεται να έχουν θετικό αποτέλεσμα. Οι νεοφιλελεύθευρες εμμονές της τρόϊκας
και των εταίρων μας όπως και η διάθεσή τους να τιμωρήσουν την χώρα μας για τον
δημοσιονομικό της εκτροχιασμό, οδηγούν τον ελληνικό λαό σε πλήρη εξαθλίωση.
Ψηφίζει λοιπόν ο Έλληνας πολίτης με θυμό. Θυμό για την κατάσταση στην
οποία τον έχουν περιβάλλει. Βρίσκει μαξιλάρι στα νέα κόμματα του πολιτικού
σκηνικού. Κόμματα που αποτάσσονται τους δανειστές και τις επιταγές τους, δεν
αναγνωρίζουν το ελληνικό εξωτερικό χρέος, προτείνουν να καταφύγει η Ελλάς σε
άλλες χώρες-δανειστές και τα χρήματα για την αποπληρωμή των δανείων να δοθούν
για την πολυπόθητη ανάπτυξη της χώρας και για την επαναφορά των μισθών και των
συντάξεων σε προ μνημονίου εποχές.
Ρεαλισμός ή Ουτοπία; Έχει ακούσει κανείς κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο για το
πώς τα παραπάνω θα επιτευχθούν; Θα πληρωθούν τον Ιούνιο μισθοί και συντάξεις;
Γνωρίζει κανείς τα στελέχη που συγκροτούν τα νέα κόμματα του πολιτικού
σκηνικού που διεκδικούν την ψήφο του θυμωμένου Έλληνα; Μήπως, είναι
αναγνωρίσιμοι μόνο οι αρχηγοί τους; Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γιατί δεν τους
προβάλουν, γιατί δεν τους εκθέτουν στους ψηφοφόρους; Γιατί να μην γνωρίζει ο
θυμωμένος ‘Ελληνας τις απόψεις και τον βίο του αυριανού, ενδεχομένως, μέλους
μια κυβέρνησης που θα συγκροτηθεί και με την συμμετοχή των μικρών – αγνώστων
κομμάτων;
Για τα γνωστά και πρώην μεγάλα κόμματα δεν αξίζει κανείς να αναφερθεί.
Έχουν δοκιμαστεί, έχουν αποτύχει και κάνουν τα πάντα για να αποτύχουν ξανά.
Θολό τοπίο οι εκλογές. Οι πιο κρίσιμες μετά την μεταπολίτευση.
δεν αμφισβητεί ότι οι επερχόμενες Βουλευτικές Εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες της
μεταπολίτευσης. Από τις ενέργειες της Κυβέρνησης που θα προκύψει κρίνεται το
μέλλον της πατρίδας για τα επόμενα πολλά χρόνια. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν
κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού εξαιτίας κυρίως του θυμού που εκφράζει ο
έλληνας πολίτης. Οι θυσίες του είναι πολλές, είναι δυσβάσταχτες, όμως δεν
φαίνεται να έχουν θετικό αποτέλεσμα. Οι νεοφιλελεύθευρες εμμονές της τρόϊκας
και των εταίρων μας όπως και η διάθεσή τους να τιμωρήσουν την χώρα μας για τον
δημοσιονομικό της εκτροχιασμό, οδηγούν τον ελληνικό λαό σε πλήρη εξαθλίωση.
Ψηφίζει λοιπόν ο Έλληνας πολίτης με θυμό. Θυμό για την κατάσταση στην
οποία τον έχουν περιβάλλει. Βρίσκει μαξιλάρι στα νέα κόμματα του πολιτικού
σκηνικού. Κόμματα που αποτάσσονται τους δανειστές και τις επιταγές τους, δεν
αναγνωρίζουν το ελληνικό εξωτερικό χρέος, προτείνουν να καταφύγει η Ελλάς σε
άλλες χώρες-δανειστές και τα χρήματα για την αποπληρωμή των δανείων να δοθούν
για την πολυπόθητη ανάπτυξη της χώρας και για την επαναφορά των μισθών και των
συντάξεων σε προ μνημονίου εποχές.
Ρεαλισμός ή Ουτοπία; Έχει ακούσει κανείς κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο για το
πώς τα παραπάνω θα επιτευχθούν; Θα πληρωθούν τον Ιούνιο μισθοί και συντάξεις;
Γνωρίζει κανείς τα στελέχη που συγκροτούν τα νέα κόμματα του πολιτικού
σκηνικού που διεκδικούν την ψήφο του θυμωμένου Έλληνα; Μήπως, είναι
αναγνωρίσιμοι μόνο οι αρχηγοί τους; Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γιατί δεν τους
προβάλουν, γιατί δεν τους εκθέτουν στους ψηφοφόρους; Γιατί να μην γνωρίζει ο
θυμωμένος ‘Ελληνας τις απόψεις και τον βίο του αυριανού, ενδεχομένως, μέλους
μια κυβέρνησης που θα συγκροτηθεί και με την συμμετοχή των μικρών – αγνώστων
κομμάτων;
Για τα γνωστά και πρώην μεγάλα κόμματα δεν αξίζει κανείς να αναφερθεί.
Έχουν δοκιμαστεί, έχουν αποτύχει και κάνουν τα πάντα για να αποτύχουν ξανά.
Θολό τοπίο οι εκλογές. Οι πιο κρίσιμες μετά την μεταπολίτευση.
Αναγνώστης, ο θαυμάζων τα οπίσθια της ψηφοφόρου του Πρώην Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού
Κινήματος.
