 |
| Είναι όμως με την αιώνια αλλαγή |
«Δεν είμαι Αριστερή» είπε η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου σε χθεσινή ραδιοφωνική της συνέντευξη (στον Σκάι). Οι ακροατές νόμιζαν ότι επρόκειτο για ένα λυτρωτικό ξέσπασμα της υπουργού, για μια πράξη δημόσιας εξομολόγησης και βαθιάς εσωτερικής κάθαρσης. Γιατί να συνεχίζεται αυτή η υποκρισία που θέλει τους υπουργούς του ΠαΣοΚ να παριστάνουν τους «συντρόφους»; Η Άννα ασφαλώς έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν είναι Αριστερή με τον τρόπο που οι σημερινοί Αριστεροί είναι Αριστεροί, αλλά είναι Αριστερή με τον τρόπο που οι παλαιοί Αριστεροί ήταν Αριστεροί. «Είμαι Αριστερή με την έννοια του Αριστερού που φυλακίζεται για την πατρίδα» διευκρίνισε. Δεν ξέρω κανέναν Αριστερό που να φυλακίστηκε για την πατρίδα μετά το 1974, εκτός αν η Άννα εννοεί τον ηγούμενοΕφραίμ. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι στα επιτελεία των μεγάλων κομμάτων και στις συσκέψεις των πρωτοκλασάτων η αύξηση της δύναμης των κομμάτων της Αριστεράς συζητείται εντόνως και όλοι ψάχνουν λύσεις για τον περιορισμό της. Οι «λύσεις» φυσικά δεν είναι κάποια αλλαγή πολιτικής, αλλά διάσπαρτοι εξορκισμοί όπως οι παραπάνω οι οποίοι, όπως εκτιμούν οι δημοσκόποι δεν πρόκειται παρά να εξασφαλίσουν την ενδυνάμωση των ποσοστών της Αριστεράς.*
Από τον ΒΗΜΑτοδότη
*Κάτι τέτοια διαβάζει ο Σιάκαρης και ποταμός οι …σίελοι
