Παναγιώτης Τζανετής
Τι θα έκαναν οι Βρετανοί κωμικοί, αν αναλάμβαναν την αντιπολίτευση προς τον κ Μητσοτάκη; Θα τόνιζαν γελοιογραφικά τους εθνικιστικούς τριγμούς που προκαλεί ο νοσταλγός κ Σαμαράς; Θα αναδείκνυαν την γλυκιά θαλπωρή του κ. Χατζηδάκη για την εργατική τάξη; Θα πρόβαλαν την ακαταμάχητο γοητεία Κεραμέως στη νεολαία; Θα πρόβαλαν τα σκληρά πλήγματα του αδέκαστου Χρυσοχοίδη προς όσους κολομβοποιούν τη χώρα;
Για την ταπεινή πανδημία δεν το συζητάω, δεδομένου ότι η ιντελιγκέτσια έχει αποφανθεί ότι δεν προσφέρεται παρά μόνο για λαϊκιστική αντιπολίτευση! Όπως λέει κι ο Λουκιανός στο πάντα επίκαιρο (1979), ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΠΑΙΔΙΑ: «έμπαινε κι αλώνιζε εσύ την αγορά, εμείς δεν ευκαιρούμε γράφουμε έργα σοβαρά …».
Πιστεύω ότι θα έβρισκαν οι σουρεαλιστές Pythons τον τρόπο να του πειράξουν λίγο τις δημοσκοπήσεις! Λένε ότι ο Πρωθυπουργός ούτε στην τουαλέτα δεν πάει χωρίς να τις ρωτήσει και πως τις ακολουθεί πιστά, ό,τι και να του υποδείξουν. Θα του πείραζαν λοιπόν κρυφά τα αποτελέσματα και θα τον έβαζαν να λέει και να κάνει αστεία πράγματα, ως απαραίτητα τάχα για την δημοφιλία του. Και θα το έκανε.
Καταδυνάστευση των δημοσκοπήσεων
Οι δημοσκοπήσεις διεξάγονται από τους ίδιους κύκλους που παράγουν τις εντυπώσεις (ΜΜΕ). Από μεθοδολογική άποψη, ένα σύστημα καταμέτρησης τύπου «Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει», οδηγείται συχνά σε φαύλο κύκλο. Ωστόσο, για την ώρα αποδείχθηκαν σωτήριες αφού υπέδειξαν κάποιους κινδύνους ή μελλοντικές παγίδες.
Για παράδειγμα, το δημοσκοπικό φαινόμενο Δένδια μετά το λεκτικό επεισόδιο με τον Τσαβούσογλου στην Άγκυρα, μέτρησε περισσότερο από πλήθος προειδοποιητικών βολών, εκ δεξιών. Πολλοί αναφέρονται επίσης στην «στροφή Νέας Σμύρνης», όταν πάλι οι δημοσκοπικές επιπτώσεις οδήγησαν τις δυνάμεις της βίαιης πειθάρχησης σε άδοξο υποχώρηση.
Στον αντίποδα, η προσπάθεια βελτίωσης της εικόνας του κ Μητσοτάκη στην νεολαία με την συνεχή υπερπροβολή των αθλητικών ενδιαφερόντων του, οδήγησε τελικώς στο Waterloo της Πάρνηθας.
Αυτή η συνεχής σκηνοθεσία μπορεί να φαίνεται κουραστική για τον μέσο άνθρωπο αλλά δημιουργεί ένα πλέγμα ασφαλείας στον ένοικο του Μαξίμου, που χαίρει της πιο χειραγωγημένης δημοφιλίας από την εποχή του κ. Κ Σημίτη.
Έτσι και τότε, μια δημόσια εικόνα αρκετά προβληματική αλλά διαθέτουσα την αφειδή υποστήριξη των ΜΜΕ τα έβγαζε πέρα με έναν πιο ταλαντούχο αντίπαλο.
Η «κατασκευή» με οδηγό τις δημοσκοπήσεις της ηγετικής εικόνας είναι απολύτως θεμιτή ως τεχνική διαχείρισης ενός μειονεκτήματος. Δεν αποτελούσε ποτέ άσφαλτο κριτήριο ορθότητας η ύπαρξη αυθόρμητης λαικής συμπάθειας. Εξ άλλου ο πλέον λαοφιλής υπήρξε ο γενάρχης της λαϊκής δεξιάς ο «κουμπάρος», Κωνσταντίνος Α’, απέναντι στην πολύ λιγότερο συμπαθή φιγούρα του πολιτικού αντιπάλου του, Ελ Βενιζέλου ( ο «γυαλάκιας» κλπ).
Όταν όμως το εργαλείο καθίσταται αυτοσκοπός, τα διλήμματα δεν τίθενται πια από τις πολιτικές ανάγκες αλλά από την ανάγκη διαιώνισης ενός διλημματικού σχήματος στο οποίο ο ηγέτης θα βρίσκεται εξασφαλισμένα και διαρκώς με την πλειοψηφία. Η θεοποίηση αυτή της κοινής γνώμης και η συνεπαγόμενη αναγωγή της δημαγωγίας σε επιστήμη κολακεύει το κοινό και αυτό ανταποδίδει.
Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι σε πολύ σοβαρά θέματα μπορεί να κυριαρχούν πολύ ανόητες απόψεις. Οπότε η προσήλωση αυτή καθίσταται επικίνδυνη. Εκεί ακριβώς θα όφειλαν το υπουργικό συμβούλιο, τα κρατικά επιτελεία, τα κομματικά όργανα να επιτελούν τον πολιτικό ρόλο τους κι όχι να ατενίζουν παθητικά το νευρόσπαστο των δημοσκοπήσεων. Κανείς όμως εξ όλων αυτών δεν γνωρίζει να κολυμπά κόντρα στο ρεύμα.
Η Πόλις εάλω…
Κάπως έτσι η κυβερνητική πολιτική για το Δ’ κύμα και την μετάλλαξη delta άγεται και φέρεται. Οι αρχικοί πρωταγωνιστές από κυβερνητικής πλευράς γίνονται όλο και πιο διακριτικώς παρόντες ενώ στην σκηνή βγαίνουν διάφοροι/ες «είδα φως και μπήκα … και τους απέλυσα όλους».
Ίσως οι παλιοί να φοβούνται πια για το που θα πάει ο μουτζούρης ή να τους απωθούν οι «σουηδικές» επιλογές που λένε ότι θα πεθάνουν λίγοι, που θα μπορούσαν άλλωστε να το είχαν αποφύγει, αλλά η έλευση ανοσίας της αγέλης θα θέσει τέρμα. Ενώ η σουηδική κυβέρνηση έχει κάνει την αυτοκριτική της σε όλους του τόνους, φαίνεται ότι εμείς ασπαστήκαμε όψιμα τέτοιες λύσεις.
Αυτή είναι η κρίσιμη επιλογή της περιόδου που περνάει απαρατήρητη στην σκιά του αντιπερισπασμού της ανάδειξης αποδιοπομπαίων τράγων, δια της υποχρεωτικότητας. Το όλο εγχείρημα απαντά κυρίως σε πολιτικές ανάγκες του Μαξίμου κι όχι τόσο στις εμβολιαστικές ανάγκες της Αριστοτέλους. Πρόκειται για ξεκάρφωμα!
Οι μετρήσεις δείχνουν ότι το να μονοπωλήσει η ΝΔ την εκπροσώπηση του ορθολογισμού και της υγειονομικής ασφάλειας αντιρροπεί με κέρδη στο κέντρο τις απώλειες της προς το δυνητικό κόμμα των αντιεμβολιαστών. Οπότε προκρίθηκε αυτή η λύση μέχρις ότου οι δημοσκοπήσεις δείξουν το αντίθετο.
Έτσι κι αλλιώς, κανένας καλός σκοπός δεν υπηρετήθηκε ποτέ από την εξαπάτηση και τον καταναγκασμό. Αυτό επιχειρείται σήμερα με το επαναλαμβανόμενο απωθητικό μοτίβο – ο Άδωνις και χίλιες «κομμένες κεφαλές συμβουλεύουν» -να παίζει σε όλες τις οθόνες. Εκτός κι αν δεν τον ελέγχει, όπως θα έλεγε και η κα Πελώνη.
Κατ’ αναλογία της παραπαίουσας πολιτικής, επιστήμης και δημοσιογραφίας εκπαιδεύεται και το φιλοθεάμον κοινό. Το δημοσκοπικό κλίμα αυτές τις μέρες βάρυνε δυσανάλογα αλλά όχι για τις «σουηδικές» επιλογές στο Δ’ κύμα. Όση αγανάκτηση δεν έφεραν οι 13.000 νεκροί, υποτίθεται ότι την έφερε μαζεμένη η απόφαση για την Μύκονο.
Ο Χαρδαλιάς πήρε την Μύκονο! Η Πόλις εάλω …
