Untitled Post

Η παρ’ ολίγον εκτέλεση του Ορέστη Κολοζώφ!

Στο διάστημα 1994-97 υπηρέτησα ως μορφωτικός Ακόλουθος στην πρεσβεία των Τιράνων σε μια ιδιαίτερη καμπή της ιστορίας της γειτονικής χώρας, που έβγαινε ερειπωμένη από τον Μεσαίωνα του Χοτζικού καθεστώτος αλλά και σε μια ιδιαίτερη καμπή των Ελληνοαλβανικών σχέσεων.
Ένα σημαντικό από κάθε άποψη κομμάτι της ζωής μου στη χώρα των αετών που θα αποτελέσει το αντικείμενο ενός μυθιστορήματος με αυτοβιογραφικά στοιχεία, που γράφω τώρα και θα αναφέρεται στην περίοδο εκείνη…

Ήταν μεσημέρι του  3ης Ιουνίου του 1994, όταν τελειώνοντας την υπηρεσία μου στην Ελληνική πρεσβεία των Τιράνων μου τηλεφωνεί ο θυρωρός της πρεσβείας ότι με αναζητούν στην πύλη!
 Είχα συμπληρώσει ήδη τρεις μήνες εκεί και είχαν συμβεί τόσα γεγονότα, όσα δεν είχαν λάβει χώρα από όταν ο δικτάτορας  Παπαδόπουλος σε συνεννόηση με τον Εμβέρ Χότζα είχαν δημιουργήσει διπλωματικές σχέσεις με τα Τίρανα σε επίπεδο πρεσβευτών και με πρώτο πρέσβυ στη γειτονική πρωτεύουσα, τον αείμνηστο Καραγιάννη.
Η δολοφονία των Αλβανών στρατιωτών στην Επισκοπή από άνανδρους ΜΑΒΗτες, τα αντίποινα των Αλβανών με τη σύλληψη και τη δίκη των πέντε ηγετών της Ομόνοιας, το πάγωμα των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών κλπ αλλά και ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου προ των πυλών.
Οι σχέσεις των δύο χωρών περιορίζονταν στο επίπεδο των αμυδρών πολιτιστικών σχέσεων και με την πρόοδο αυτών επέπρωτο να αναβαθμιστούν δυο χρόνια αργότερα, το 1996 με την υπογραφή Συμφώνου Φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στις δυο χώρες και την επίσκεψη Στεφανόπουλου στην Αλβανική πρωτεύουσα για την επικύρωση του Συμφώνου.
Ήταν μάλλον ο μήνας που οι Αλβανικές αρχές είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι ήμουν πράγματι μορφωτικός ακόλουθος της Ελλάδος και όχι ο επικεφαλής της ΕΥΠ στη χώρα τους!

Με ιδιαίτερη περιέργεια κατευθύνομαι στην πύλη, μιας και η πρεσβεία μας ήταν σχεδόν περικυκλωμένη από αστυνομικούς και άντρες των μυστικών υπηρεσιών και βλέπω ένα γίγαντα, περίπου εξήντα χρονών να στέκεται σε ένα μικρό ύψωμα και να με περιμένει!
Τα χέρια του τεράστια, σαν δυο μεγάλα κουπιά, το σώμα του γεροδεμένο, σαν παλιού παλαιστή και ήταν φανερό ότι ήταν άντρας απίστευτης φυσικής ρώμης.
Με χαιρέτησε ευγενικά και με ενημέρωσε ότι έμαθε από τη μαφία των Αλβανών οδηγών των υπαλλήλων της πρεσβείας ότι ήμουν ο μόνος που δεν είχα οδηγό και αν ενδιαφερόμουν να τον προσλάβω. Διέθετε μάλιστα και μερσεντές στη διάθεσή μου και το μηνιάτικο που ζητούσε ήταν ευτελές για τα Ελληνικά δεδομένα με τη συμφωνία όμως να βάζω τα έξοδα κινήσεως, πετρέλαιο κλπ.
Η πρόταση ήταν ενδιαφέρουσα και με την παρακείμενη μαφία να παρακολουθεί τη συνάντηση το πράγμα έπαιρνε άλλες διαστάσεις, αφού ο γίγαντας εξήψε τον προβοκατόρικο χαρακτήρα μου και η προοπτική να κυκλοφορώ, ο …μορφωτικός ακόλουθος με τον πιο δυνατό μπράβο της Αλβανίας για να μην πω των Βαλκανίων με ιντρίγκαρε αρκούντως.
Όταν μάλιστα ο Αντζελίν Νταλιάνι- γιατί αυτό ήταν το όνομα του αγαπημένου οδηγού- μου είπε ότι γνωρίζει άπταιστα Ιταλικά, Γαλλικά και καλά Ρώσικα, Κινέζικα, Σέρβικα και μέτρια Ελληνικά η απόφαση να τον προσλάβω πάρθηκε οριστικά, με το διπλασιασμό μάλιστα του μηνιάτικου, άσχετα με τις υποψίες μου ότι μπορεί κατά 90% να ήταν πράκτορας της Αλβανικής μυστικής υπηρεσίας, της περιώνυμης SHIK.
  
Ο Αντζελίν Νταλιάνι, φανατικός καθολικός και αντιμουσουλμάνος και βαθύτατα αντικομμουνιστής ήταν γιος του Στέφανο Νταλιάνι, αρχιμηχανικού της FIAT στο Μιλάνο, απόφοιτος του πολυτεχνείου της ίδιας πόλης, και επικεφαλής του συνδικάτου των εργαζομένων στο Μιλάνο, πριν το πόλεμο και κομμουνιστής ως το κόκκαλο!
Όταν μάλιστα η Αλβανία απελευθερώθηκε από τους Ιταλούς φασίστες πήρε την οικογένειά του και τον μικρό Αντζελίν και επέστρεψε στα Τίρανα για να συμβάλει στην σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της πατρίδας του από τον Χότζα!
Αλλά, φευ, αντί γι αυτό σε λίγους μήνες βρέθηκε στις φυλακές του καθεστώτος, όπου και πέθανε από τα βασανιστήρια και τις άθλιες συνθήκες.
Ο μικρός Αντζελίν περιήλθε στην κηδεμονία του κράτους και λόγω της σωματοδομής έγινε επίλεκτο στέλεχος των ειδικών δυνάμεων. Ακολούθως επειδή έπεσε σε δυσμένεια λόγω του χαρακτήρα του, θα μπορούσε κάλλιστα να μεσουρανήσει ως κωμικός του θεάτρου, λόγω του απίστευτου ταλέντου του, έγινε οδηγός διεθνών μεταφορών του Αλβανικού καθεστώτος, ελήφθη υπόψη και η πολυγλωσσία του και μετά την κατάρρευση του καθεστώτος έμεινε άνεργος και η τύχη τον έφερε να κάνει τον οδηγό του Έλληνα μορφωτικού Ακολούθου!
Του ακολούθου με τον οποίο λόγω της χημείας χαρακτήρων των δύο αντρών επρόκειτο να ζήσουν ανεπανάληπτες στιγμές στην τραχύτατη χώρα των Αετών…


Αλλά αυτά θα αποτελέσουν θέματα άλλων διηγήσεων
Ενώ λοιπόν γίνονταν η δίκη των πέντε, στα Τίρανα παρήλασε ολόκληρο σχεδόν το Ελληνικό κοινοβούλιο και δεκάδες δημοσιογράφοι, μεταδίδοντας ο καθένας το κοντό και το μακρύ του στην Ελλάδα και βαθαίνοντας το χάσμα ανάμεσα στις δυο χώρες και σε αυτό τους συναγωνίζονταν τα Αλβανικά μέσα σε μισαλλοδοξία και υπερβολές με αποτέλεσμα οι δυο χώρες να φτάσουν σε ένοπλη σύγκρουση, γεγονός που ελάχιστοι γνωρίζουν στην χώρα!
Ένας από τους πολιτικούς που επισκέφτηκε τα Τίρανα εκείνο το διάστημα ήταν και ο υπεύθυνος Διεθνών σχέσεων του ΚΚΕ και βουλευτής Ορέστης Κολοζώφ, που πέθανε δυστυχώς το 2014.
Άνθρωπος μειλίχιος και με το μυαλό στο κεφάλι του σε αντίθεση με πολλούς άλλους που φιλοξενήσαμε στην πρεσβεία.
Αφού λοιπόν ο Κολοζώφ έφερε σε πέρας την αποστολή του ήταν να επιστρέψει στην Ελλάδα και επειδή εκείνη την ημέρα ταξίδευα και εγώ προς Ιωάννινα ευγενώς προσφερθέντες τον πήραμε στην περίφημη μερσεντές του Αντζελίν που δεν είχε διπλωματικές πινακίδες για λόγους δικούς μου.
Το ταξίδι Τίρανα- Γιάννενα το 94 ήταν πραγματική Οδύσσεια με τους καρόδρομους του Χότζα να υφίστανται συμφόρηση από την κυκλοφορία χιλιάδων σαράβαλων οχημάτων κυρίως από τη Γερμανία.
Έντρομος ο Κολοζώφ ζούσε τις απείρου κάλλους στιγμές τις μετακομουνιστικής Αλβανίας και εγώ με ένα σαρδόνιο γέλιο παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του!
Σε λίγο όλα αυτά τα είχε ξεχάσει καθώς του έκανα μια σφαιρική ενημέρωση για την Αλβανία και τα προβλήματα του Ελληνισμού, απόψεις που τις είχα εκφράσει και στην Ελλάδα μέσω των ΜΜΕ και προκάλεσαν την λυσσώδη αντίδραση των εθνικιστικών κύκλων της χώρας και την αμηχανία του ΥΠΕΞ.
Ο Κολοζώφ συμφωνούσε στα περισσότερα και ο διάλογος είχε πολύ ενδιαφέρον, μιας και ο συνομιλητής ήταν υπεύθυνος διεθνών σχέσεων ενός ιστορικού κόμματος, όπως του ΚΚΕ.
Θα είχαμε φτάσει στο Μπαλς, όταν η συζήτηση εξαντλήθηκε  και ο Αντζελίν έβαλε στο πικάπ την αγαπημένη του κασέτα με το σπουργιτάκι του, όπως αποκαλούσε ο τραχύς Αλβανός την Εντίθ Πιάφ 
Σημειωτέον ότι ο οδηγός δεν ήξερε την κομματική ταυτότητα του φιλοξενούμενου Κολοζώφ.
Και όταν μάλιστα είπα στον Κολοζώφ που ήταν σπουδαγμένος στην Ιταλία ότι ο Αντζελίν γνώριζε απταίστως τα Ιταλικά, άρχισε ένας ενθουσιώδης διάλογος ανάμεσα στους δυο με τα γέλια να δίνουν και να παίρνουν και εγώ κάτω από τους φθόγγους της πιο μελωδικής γλώσας του κόσμου έπεσα στις αγκάλες  του Μορφέα!


Ξαφνικά και ενώ κοιμόμουνα, ακούω ένα ξαφνικό φρενάρισμα και ένα βαρύ χέρι να πιάνει το αριστερό ώμο μου! Ξυπνώντας απότομα στον κατήφορο προς Τεπελένι βλέπω το θηρίο κατακόκκινο να ψάχνει για το όπλο του που το είχε κρυμμένο κάτω από το τιμόνι και με αφρούς να μου λέει:
– Σέφι (έτσι με προσφωνούσε) αυτό είναι κομουνίστ! Δεν είναι Παπούλιας ( τον είχε περί πολλού) δεν είναι εσύ, είναι χαμένο κομμουνίστ  και θα τον σκοτώσω τώρα, αν δεν κατεβεί κάτω!
Ο ατυχής Κολοζώφ στο πίσω κάθισμα είχε ζαρώσει φοβισμένος και εγώ επιστρατεύοντας κάθε διπλωματική δεινότητα προσπαθούσα να σώσω τα ασυμβίβαστα.
Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μου στην πολυτάραχη Αλβανία ακόμη και από αυτές που πέρασα με την εξέγερση εναντίον του Μπερίσα, όταν κινδύνευσαν άμεσα οι ζωές μας!
Αποτέλεσμα βέβαια να μην κατεβεί από το αυτοκίνητο ο Κολοζώφ αλλά το ταξίδι μέχρι τα Γιάννενα να γίνει σε παγερή ατμόσφαιρα.
Και όταν φτάσαμε στα Γιάννενα και αποχαιρετούσα τον Κολοζώφ στο αεροδρόμιο, ο συμπαθέστατος βουλευτής του ΚΚΕ έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε:
– Κύριε Καραμούτσιο, πρόσεχε αυτό είναι θηρίο ανήμερο και καμιά μέρα θα σε σκοτώσει!
‘Εσφιξα το χέρι του μακαρίτη πλέον στελέχους του ΚΚΕ και τον αποχαιρέτησα βλοσυρός και με κατανόηση και επέστρεψα στο σαράβαλο του Αντζελίν.
Και ενώ εκείνος είχε τα μάτια του κατεβασμένα, δήθεν σε ένδειξη μετάνοιας ένας ακράτητος γέλως μέχρι δακρύων με κατέλαβε αναλογιζόμενος την κωμικοτραγικότητα του επεισοδίου, ενώ το θηρίο ξεθαρρεύοντας προέβαινε σε μια ανεπανάληπτη μίμηση του κόκκινου βουλευτή!
Ακριβώς όπως περιέγραφε τις κινήσεις του Εμβέρ, όταν πήγαινε βόλτα στο δάσος δίπλα από τη τεχνητή λίμνη των Τιράνων και ο Αντζελίν ήταν στην ομάδα των κομμάντος που τον φρουρούσε…