Γράφει ο Παναγιώτης Τζανετής*
Ο νεο-οθωμανισμός
αποτελεί μια ακόμη προσπάθεια ενός σύγχρονου κράτους να επωφεληθεί από
ένα κάποιο αυτοκρατορικό ή αποικιοκρατικό παρελθόν του. Η προσπάθεια του
Erdoğan να ανασυστήσει ένα είδος οθωμανικής Κοινοπολιτείας συχνά
προκαλεί θυμηδία και χαρακτηρισμούς όπως Σουλτάνος κλπ. Δεδομένου ότι
εδώ δεν πρόκειται για Μ. Βρετανία, Γαλλία ούτε καν για Ρωσία το
εγχείρημα φαίνεται κάπως μικρομέγαλο.
Ωστόσο ο Λίβυος Sarraj
& o Αλβανός Rama δείχνουν απέναντί του πιο υπάκουοι ακόμη κι από τον Τουρκοκύπριο Akinci. Αν προσθέσει κανείς Βοσνία, Αζέρους κ.ά. καθώς και
την στρατιωτική κατοχή τμημάτων της Συρίας και του Ιράκ μπορεί και να
χάσει τον ύπνο του. Στοχεύει πράγματι σε τακτικά κέρδη στην Αδριατική ή
στο Λιβυκό και με τι προσόντα;
Εμείς πάντως βρισκόμαστε απέναντι
σε μια Τουρκία που επιδεικνύει έντονη νοσταλγία για απομακρυσμένα
σημεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προφασιζόμενη πως οι Τούρκοι που
έζησαν εκεί επί πολλούς αιώνες διαθέτουν ακατάλυτους δεσμούς με
μειονότητες. Μας περιβάλει δίκην κάβουρα με μια βόρεια ή βαλκανική
δαγκάνα και τώρα με μια νότια ή βορειοαφρικανική δαγκάνα. Η παρέμβασή
της στην ακύρωση της ελληνοαλβανικής ΑΟΖ παλιότερα και η υπογραφή
«τουρκολιβυκής» πιο πρόσφατα αποτελούν τυπικά παραδείγματα.
Δεδομένης
μάλιστα της παγκόσμιας ρευστότητας (Trump, Brexit, σύγκλιση με τους
Ρώσους) ευλόγως εμείς επικαλούμαστε ως ασπίδα την imitation
ευρωπαϊκότητά μας. Ωστόσο ο ευχερής εξοβελισμός μας από την διάσκεψη του
Βερολίνου έδειξε ότι αυτή είναι εύθραυστη. Αρκεί ένα και μόνο κτύπημα
πχ στο μεταναστευτικό για να γίνει η αλληλεγγύη της Ε.Ε. μια επιταγή
χωρίς αντίκρισμα. Δεν χρειάζεται να είσαι κι ο Clausewitz για να
αντιληφθείς την απειλή.
Τι είδους πολιτικός αυτισμός οδηγεί μια
τέτοια χώρα κατά την ανάδειξη ΠτΔ να θέτει κριτήρια όπως τα δικαιώματα
των γυναικών ή την ευαισθησία για την κλιματική αλλαγή; Όλα τα είχε η
Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε! Για να ολοκληρωθεί δε η εικόνα πριν
τελειώσουμε με τους Haftar & Sarraj λέμε να ξεκινήσουμε και μια
μακρά διπλή προεκλογική περίοδο με στόχο αυτό που απειλεί καίρια το
έθνος, δηλαδή την ….απλή αναλογική. Από παλιά προειδοποιεί ο Σοφοκλής
στην Αντιγόνη: Μωραίνει κύριος ον βούλεται απολέσαι.
…………………………………………………………………
Καμία έκπληξη και κανένας αιφνιδιασμός δεν υπήρξε. Σε
προηγούμενα άρθρα (&) πολύ νωρίτερα σχολιάζαμε: α) ότι αποκλείεται
να επιλέξει πολιτικό πρόσωπο δυνάμενο να τον επισκιάσει. β) ότι στα
ανώδυνα δεν χάνει ποτέ ευκαιρία να επιδείξει προοδευτικότητα
Μέχρι
την τελευταία στιγμή στην Ν.Δ. άλλοι παλεύανε για επανεκλογή
Παυλόπουλου και άλλοι για Βενιζέλο αλλά πήγανε όλοι αδιάβαστοι. Ο
ανώδυνα «κεντρώος» Κυριάκος επιπλέον εκμεταλλεύτηκε την θεσμική του
ιδιότητα και για κάποιες διευθετήσεις του εσωκομματικού τοπίου. Εξ άλλου
και οι απειλές για εκλογές περισσότερο εσωτερικά στρέφονται.
Ωστόσο
τα συγκροτήματα κατέβαιναν με δικούς τους υποψηφίους και εκεί η επιλογή
υπήρξε πιο δύσκολη. Το ένα εξέφρασε ανοικτά την δυσφορία του για την
τελική επιλογή, γιατί μετά τον Διαματάρη έχασε και την Προεδρία που την
είχε καπαρώσει με υπερατλαντικό εθνικό ευεργέτη. Και δεν έχει ξεχάσει
τους δηλητηριώδεις τίτλους «Ακόμη κι ο Πορτοσάλτε αγανάκτησε με τον
Διαματάρη».
Δεν είναι σαφές, αν πίσω από τα συγκρουόμενα
συγκροτήματα βρισκόταν και το ενδιαφέρον των δυο Πρεσβειών. Μέχρι πότε
αλήθεια θα παριστάνει τον υπηρέτη δύο αφεντάδων με αποτέλεσμα να τρώει
φάπες και από τους δύο; Μετά τον “θρίαμβο” του στον Λευκό Οίκο ήρθε
καπάκι και η θορυβώδης “πόρτα” της Merkel κατά παραγγελία Erdoğan. Αν
πάντως σε αυτό το προεδρικό κουβάρι αυτό που επικράτησε τελικώς ήταν η
προτίμηση Αλαφούζου, τότε προσευχηθείτε να μην έχουμε την τύχη της
Πανάθας.
…………………………………………………………………………………..
Θυμάστε την
εικόνα του Καλύμνιου ψαρά να βρίζει στα Ίμια τον Τούρκο λιμενικό; Κανείς
δεν σκέφθηκε τότε να μας τον παρουσιάσει ως εναλλακτική μορφή εθνικής
άμυνας. Όμως στην διπλωματία φαίνεται πως τα πράγματα είναι απλούστερα.
Εκεί σε φτύνει ο Ντόναλντ, σε αγνοεί η Άγκελα αλλά στο 90’ τους την
φέρνεις με τον Χαλίφα!!! Ωραίο αυτό αλλά το άλλο με τη Χαλίμα το ξέρετε;
Αντί να ανακηρύξουμε ΑΟΖ τρέχουμε τη μια με παρακάλια και την άλλη με
κούφιες απειλές να ακυρώσουμε την τουρκολιβυκή.
Συνδέεται λοιπόν
η προεδρική εκλογή με τα εθνικά; Δεν εννοώ ως επικοινωνιακός
αντιπερισπασμός ή ως ευκαιρία εμφατικής επίδειξης κυριαρχίας (επέκταση
του επιτελικού κράτους με ενσωμάτωση & του γειτονικού Προεδρικού
μεγάρου στο Μαξίμου) αλλά ως επιστέγασμα μιας ευρύτερης συναινετικής
πολιτικής – πλαίσιο;
Γιατί, άραγε, υπάρχει τόση πολύ συναίνεση
(μεταναστευτικό, απόδημοι, ΠτΔ, εθνικά) στο έργο
«Κυριάκος-πρωθυπουργός»; Μήπως δεν είναι κάτι τόσο αφύσικο ούτε κάποια
παλινόρθωση ούτε κάποιος διορισμός από τα ΜΜΕ & τη διαπλοκή;
Και
προς τι αυτή η «πανεθνική» συναίνεση εστιάζει συνεχώς στο τρίτο κύμα Σημιτισμού που φαίνεται μετά το Υπουργικό να αλώνει πια και το
Προεδρικό; Πόθεν έλκει την επικαιρότητα του αυτό το ρεύμα σκέψης;
Συνεχίζει απλώς ο κ. Τσίπρας να επιζητεί πιστοποιητικά καλής διαγωγής ή
μήπως στο τραπέζι του καζάν-καζάν είναι όλοι καλεσμένοι;
Ο σημερινός κοσμοπολίτης ηγέτης δεν είναι ο ίδιος που φορούσε αδίστακτα προεκλογικά την περικεφαλαία;
Αν πάντως ο συναινετικός στόχος ήταν η σύμπτυξη
αρραγούς μετώπου έναντι της απειλής τότε ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος μάλλον θα μας
ήταν απαραίτητος κι όχι αποδιοπομπαίος! Η επιλογή αποπολιτικοποίησης του θώκου υποδεικνύει
μάλλον ανάγκες πολιτικού σιωπητηρίου και παρασκηνιακής μεθόδευσης (πιθανότατα
υπό την κυριαρχία του τριπτύχου οικονομικών συμφερόντων – σύστοιχων ΜΜΕ –
εξωχώριων συνεταίρων).
Οι Έλληνες, τόσα χρόνια μετά,
συνεχίζουν να ακούνε αδιαμαρτύρητα για το «πετυχημένο» PSI στα ομόλογα οπότε τι
θα εμπόδιζε τα κανάλια να εξυμνήσουν και ένα «επιτυχημένο» PSI στα
κυριαρχικά μας δικαιώματα;
*Ο Παναγιώτης Τζανετής είναι γενικός χειρουργός και μέλος της Κ.Ε.Α του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικής Συμμαχίας
