Τότε και Τώρα: Ανοιχτή επιστολή στον Αλέξη Τσίπρα

Αγαπητέ Πρόεδρε, πριν 75 ΧΡΟΝΙΑ σε αυτά τα ΧΩΜΑΤΑ

Το φθινόπωρο
εκείνο πολλοί άνθρωποι που διακινδύνεψαν τα πάντα στο βουνό, όσο
διαρκούσε η γερμανική κατοχή γύρισαν στις ειρηνικές τους δραστηριότητες.
Περίμεναν δάφνινα στεφάνια δεδομένου ότι έπραξαν το πατριωτικό τους
καθήκον, όσο μπορούσαν κι όσο το καταλάβαιναν.
Όχι σαν κάτι άλλους που
λούφαξαν ή ακόμη χειρότερα που μήδισαν. Υπολόγιζαν ότι η αποδοχή της
Εθνικής Αντίστασης υπερέβαινε το 80%.

Ο ίδιος ο λαός δεν αναζητούσε πλέον αντάρτη – κλέφτη –
παλικάρι αλλά καπάτσο διαχειριστή. Δεν απέκλειε τα άτομα αμφίβολης
εντιμότητας ακόμη κι όσους είχαν πλουτίσει στην Κατοχή! Αυτοί βλέπεις
ήξεραν τα κόλπα, είχαν χρήμα, πλαισίωναν τους νέους κυβερνητικούς.
Αυτοί
διέθεταν το αναγκαίο βάλσαμο για επούλωση των πληγών, ενώ οι άλλοι με τα
παράσημα υποσχόταν … νέους αγώνες.


Μια ηγεσία πολύ κατώτερη των
περιστάσεων, που η προηγούμενη ανώμαλη περίοδος της επέτρεπε να
παριστάνει πράγματα πολύ μεγαλύτερα από το μπόι της, βρέθηκε με την
καυτή πατάτα στα χέρια. Σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη, πολύπλοκη που
χρειαζόταν ιδιαίτερο ταλέντο & δεξιότητα. Αυτή αντιθέτως διέθετε
κυρίως εμμονές, καχυποψία, αμορφωσιά, μεγαλαυχία, οπότε σύντομα την πήρε
και την σήκωσε.


Ακολούθησαν Δεκεμβριανά, Βάρκιζες, συγχωροχάρτια
σε συνεργάτες, παρακρατικοί δολοφόνοι οπότε ο Λαός, όσος είχε
απομείνει, έστρεψε τα μάτια στον ερχόμενο. Ερχόταν από το Νταχάου ο
Νίκος, ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης που θα έβαζε κάθε κατεργάρη στον πάγκο
του και μάλλον θα δικαίωνε κι όσους παρέμεναν στα βουνά «εκτός γραμμής».
Άλλη μια ματαίωση.

Οπότε πάνω στα πιο μεγάλα τους τα
κατορθώματα και παρά την προσφορά τους βρέθηκαν ένας ταλαιπωρημένος λαός
με απροθυμία και αρκετή κουτοπονηριά, ώστε να κάνει τα στραβά μάτια στα
αίσχη της παλινόρθωσης, μια ηγεσία χωρίς ανάστημα και ένας ηγέτης άσσος
μεν στην τακτική αλλά λίγος για να διαβάσει τα νέα δεδομένα.


Θα
πει κανείς πως δεν κατάφεραν και λίγα. Έδιωξαν τους Γερμανούς,
οικοδόμησαν ένα κίνημα μυριάδων, αν και  ξεκινούσαν από λιγοστούς
Ακροναυπλιώτες, αγαπήθηκαν από όλο το λαό ακόμη κι εκεί που πριν δεν
διέθεταν καμία επαφή. Αναμετρήθηκαν με παγκόσμιες δυνάμεις &
σκληρούς μηχανισμούς και κάποτε εντέλει έχασαν, έχοντας ωστόσο
αποθησαυρίσει πείρα και κεφαλαιοποιήσει γνώση.


Αυτό όμως το
ήξερε και ο αντίπαλος. Ο ρίψασπις που με τα χίλια ζόρια καβατζάρισε
ήξερε καλά ότι δεν ήταν επάξιος νικητής. Ούτε στον τακτικιστή ηγέτη θα
άφηνε περιθώρια ειρηνικής οργάνωσης ούτε με την νέα πείρα και τα δίκτυα
θα αναμετριόταν. Την δε ηθική υπεροχή τράβα να την βρεις σε αποσπάσματα
και φυλακές. Ήταν αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να μην τους
ξανασυμβεί….


Οι συγκυριακοί νικητές δεν αρκέστηκαν σε ότι ήδη
κατάφεραν, γιατί ένοιωθαν ιδιοκτήτες και απλώς οι άλλοι λογάριαζαν χωρίς
τον ξενοδόχο. Η εδραίωση τους για δεκαετίες προϋπόθετε το αιματοκύλισμα
και την καταστροφή για την συνέχεια.
Πρώτα από όλα το πνεύμα του ΕΑΜ που
είχε μεγαλουργήσει έπρεπε να εκλείψει και σε αυτό πολλοί τους
διευκόλυναν επειδή δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους. Πριν 75 χρόνια, σε
αυτά τα χώματα και τέτοιο καιρό, οι άνθρωποι δυστυχώς είχαν δει μόνο το
πρώτο κεφάλαιο… 

Αγαπητέ, Πρόεδρε, ΣΗΜΕΡΑ

Η Ήπειρος είναι περήφανη για σένα για μύριους
όσους λόγους. Σε πιστεύει πρώτα από όλα, γιατί πιστεύει στις δυνάμεις του
λαού και των απλών ανθρώπων. Σε θαύμασε στα δύσκολα, σε χάρηκε σε
θριάμβους αλλεπάλληλους και γνωρίζει ότι έχεις τουλάχιστον μια φορά
πλησιάσει ιστορικά επίπεδα πολιτικής επιρροής. Δεν ζητά λοιπόν από σένα
εύκολα λόγια παρηγοριάς ούτε αισιοδοξίας. 
Περιμένει να πεις ότι
χειρότερη κι από την ήττα είναι η κακή της διαχείριση και ότι αυτό δεν
πρόκειται να το επιτρέψεις.


Καλώς να έλθεις!