Ημερολόγιο καραντίνας: Ημέρα 10η
Πρώτες ώρες του Σαββάτου και αφού είδα το παρελθόν της Ούνα στην ΕΤ3,
περασμένα μεσάνυχτα, σκεπτόμουν, αν θα παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα,
που από ώρα με καλούσε να με πάρει στις δυνατές φτερούγες του για να
με ταξιδέψει στον κόσμο των ονείρων, ως έχων το γενικό πρόσταγμα, μόνος
αυτός από τους χίλιους γιούς του Ύπνου ή θα συνεχίσω διαλογιζόμενος για
τα παρελθόντα αλλά και για τα μελλούμενα.
Τελικά αποφάσισα να ενδώσω και να παραδοθώ, χωρίς να έχω ξεκαθαρίσει,
αν τα νιαουρίσματα στην πλατεία Μίνωα Μάτσα του Κάστρου οφείλονταν σε
τετράποδους ή δίποδους γάτους που αψηφούσαν την καραντίνα.
Με ένα
σταυροκόπημα παρατεταμένης διάρκειας τέλειωσα την προσευχή μου στον
Ύψιστο με την ευχή να έχει καλά τον πατερούλη μας, τον Κυριάκο, που
άγρυπνος μέρα νύχτα με μαεστρία εν μέσω θυελλών και πρωτοφανών εμποδίων
κρατά με το στιβαρό του χέρι το τιμόνι της χώρας και
κοιμήθηκα……………………
κουνήματα με πήραν από τις φτερούγες του Μορφέα και με ξανάφεραν στη γη.
Και έβλεπα και ωραία όνειρα!
Ζούσαμε,λέει, στην Μητσοτάκαινο
εποχή, μια αχαρτογράφητη ακόμη περίοδο της ιστορίας της γης, όπου οι
δυνάμεις του καλού με τη μορφή ενός πανώριου μυθικού γίγαντα, του Κούλη,
συγκρούονταν με τις δυνάμεις του κακού, που είχαν την μορφή ενός
συντοπίτη του, άγριου Κρητικού αίγαγρου, του Πολλάκη, που από το στόμα
του έβγαιναν συνέχεια καπνοί και αυτός ο άξεστος τους ρουφούσε ηδονικά,
προκαλώντας το αποτροπιασμό των αντιπάλων.
Και επάνω στην κρίσιμη στιγμή της σύγκρουσης ξύπνησα τρομαγμένος!
Σεισμός, ακούστηκε η κραυγή από το όπισθεν της οικίας διαμέρισμα.
Ήταν πράγματι ισχυρός σεισμός παρατεταμένης διάρκειας και με την εμπειρία μου τον υπολόγισα πάνω από πέντε ρίχτερ.
– Αυτά συμβαίνουν όταν οι χαιρετισμοί τελούνται κεκλεισμένων των θυρών
και θυμώνει ο θεός και θα μας καταστρέψει μουρμούρισε η θεοσεβούμενη
σύζυγός μου, που φέρνει βαρέως την απόφαση για το σταμάτημα της ομαδικής
λατρείας.
– Βλακείες, αντέτεινα εγώ, ενοχλημένος που οι γυναίκες είχαν και άποψη και μάλιστα τέτοιες ώρες.
– Αυτό είναι προβοκάτσια του Εωσφόρου που κατοικεί στα έγκατα της γης
και μας δοκιμάζει για να βγούμε έξω, σπάζοντας την καραντίνα, φώναξα
αποφασιστικά, επιβάλλοντας σιωπητήριο!
Έμεινα άγρυπνος και σκεπτικός για αρκετή ώρα σκεπτόμενος την κατάσταση, όπως διαμορφώνεται.
Τι γκαντεμιά είναι αυτή! Ποιος μάτιασε τον πατερούλη μας!
Εκεί που όλοι ήμασταν με το χαμόγελο στα χείλη και ο δοξασμένος ηγέτης
μας ήταν μόνιμα σε διακοπές στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου, έπρεπε να
συμβούν αυτά;
Α, βρε άτυχε, Κούλη, τι άλλο σχεδιάζουν οι σκοτεινές δυνάμεις να συμβεί στην ενάρετη βασιλεία σου!
Λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί και ποιος ξέρει ακόμη…
