 |
Σχολιάζει ο Παναγιώτης Τζανετής
Ανοίγουν σήμερα τα σχολεία, έστω λίγα και για λίγο! Κανείς δεν γελάει
σήμερα με την ανέμελη Αλίκη ούτε με τον δουλόφρονα εκπαιδευτικό, που
ενσάρκωσε με κλασικό τρόπο ο αξέχαστος Χρήστος Τσαγανέας του … βεβαίως,
βεβαίως! Οι πλείστοι, φοβισμένοι περιμένουν να δουν, σε δυο βδομάδες,
την πρακτική επίπτωση του ανοίγματος, όχι τόσο επί του εκπαιδευτικού
ζητήματος όσο επί της πανδημίας.
Χαρακτηριστική είναι η
περίπτωση των αναπληρωτών που θα επιστρέψουν στα νησιά, που υπήρξαν
«παρθένες περιοχές» Φοβισμένοι είναι και οι γονείς των μαθητών. Η
επανεμφάνιση του ιού στην Κρήτη, μετά από έναν μήνα, η αναζωπύρωση στην
Λάρισα και ο διαρκής φόβος για τυχόν «Σιγκαπούρη» στα προσφυγικά camps,
χωρίς tests, τα λένε όλα. Η ομαλή έξοδος από την καραντίνα διακυβεύεται
πολλαπλώς, τουλάχιστον χρονικά.
Υπάρχουν ωστόσο και οι
«βιαστικές μειοψηφίες». Όσοι κρύφτηκαν, από φόβο κι όχι επειδή πείστηκαν
από την Κυβέρνηση, τώρα βγαίνουν με επεισοδιακό τρόπο και πάλι επειδή
πήξανε κι όχι για να κάνουνε αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση. Κάποιοι
άλλοι, τρίζουν τα δόντια και προβοκάρουν εργαζομένους &
επιστήμονες, γιατί αυτό έμαθαν να κάνουν καλά και αδημονούν να το
ξαναβγάλουν στις οθόνες. Διαβάζουν τις προκαταλήψεις του κοινού (θετικές
ή αρνητικές), τις κολακεύουν ασύστολα και τις μετατρέπουν σε νούμερα .
Γνωρίζουν ωστόσο καλά, ότι ο ιός ενεδρεύει.
Ήρωες οι
υγειονομικοί – λουφαδόροι οι εκπαιδευτικοί, ρωτήστε και τις
δημοσκοπήσεις! Μην τις ρωτήσετε όμως για τους δημοσιογράφους και τους
κατ’ επάγγελμα πολιτικούς γιατί θα φρίξετε. Γνωστό το κόλπο, απευθύνεται
κανείς σε αυτόν που γνωρίζει τον εκπαιδευτικό ως το πεντακοσάρικο της
παραπαιδείας και δεν δείχνεις, ποιος μετέτρεψε από ετών το Λύκειο σε
ανούσιο εξεταστικό προθάλαμο. Απευθύνεται και στα καφενεία, που δεν
έχουν ιδέα πώς είναι από μέσα ένα σχολείο. Σπανίως ακούει κανείς
δημοσιογραφικές ερωτήσεις του τύπου: «Στην υφιστάμενη αναλογία
νιπτήρων-μαθητών, πώς συνδυάζεται το «πλένουμε τα χέρια μας» με το
αποφεύγουμε το συγχρωτισμό;» όπως εκείνη της κας Μ. Καιτανίδη. Όλος ο
καημός είναι γιατί δεν λένε προθύμως στην κα Κεραμέως, βεβαίως, βεβαίως …
Δεν θα μπω στον πειρασμό να κάνω το εύκολο, να σπεκουλάρω περί
πιθανού θανάτου, όπως κάνουν ακόμη και συμπολιτευόμενα sites. Εξάλλου
έχω επιχειρηματολογήσει υπέρ του αντιθέτου. Κάθε μέτρο
με κίνδυνο υποτροπής, σημαίνει νέα κρούσματα, νέες διασωληνώσεις, νέους
θανάτους, ακόμη και νέων, ακόμη και παιδιών. Λίγων ή ελάχιστων ζωών,
μακάρι, αλλά σίγουρα κάποιων. Η πολιτική ηγεσία, δικαίως ή
προσχηματικώς, κρύβεται κατά την στιγμή τέτοιων αποφάσεων πίσω από το
«‘Ο,τι πουν οι ειδικοί».
***
Μέσα στον χαμό, να σου και οι κάμερες.
Εδώ όμως κανείς ειδικός δεν συναινεί! Δεν συναινεί ούτε κάποιο κόμμα,
ούτε οι εκπαιδευτικοί βουλευτές ούτε το συνδικάτο έστω και ‘γαλάζιο’.
Ακόμη και η υφυπουργός τηρεί αιδήμονα σιωπή. ‘Την Παρασκευή το βράδυ,
Παναγίτσα μου’ … με όλους στα κάγκελα. Γιατί; Μόνον η γνωστή τηλε-φωνή
της συνείδησης, εγκαλεί τους εκπαιδευτικούς για απείθεια προς τον
πατερναλισμό των πολιτικών, για προσβολή προς το πνεύμα εθελοθυσίας των
ηρώων υγειονομικών και για αδιαφορία προς τους μαθητές, που δεν
δύνανται να είναι παρόντες. Ας τα πάρουμε ένα – ένα:
Ότι υπήρξε
ανέφικτο για την Ολομέλεια της Βουλής, όπως επαναλαμβάνει συνεχώς ο κ.
Βαρουφάκης, είναι άραγε εφικτό στα σχολεία; Κι αφού δεν υπάρχει
πρόβλημα, γιατί δεν υπάρχει ένα κινητό να καταγράφει και τις εργασίες
της προανακριτικής του κ Παπαγγελόπουλου; Ακόμη και «η ωραία εκπομπή»
των έξι, όπως την βάφτισε η ΠτΔ, γιατί γίνεται με γραπτές ερωτήσεις που
εκφωνούνται κατ’ επιλογήν, από άλλον, χωρίς καμία απολύτως
διαδραστικότητα; Φαντάζομαι όλα τα παραπάνω γίνονται προς χάριν του
εφικτού … ή όχι;
Θα συμφωνούσαν άραγε οι υγειονομικοί (ήρωες), αν
μεταδιδόταν live τα χειρουργεία τους ή αν παρακολουθούντο με κάμερα οι
διασώστες πάνω από το φορείο ή αν καταγραφόταν μια ψυχιατρική συνέντευξη
και όλα αυτά για πολύ σοβαρούς λόγους πλήρους ιστορικού, έρευνας,
δεύτερης γνώμης, ασφαλιστικούς, ιατροδικαστικούς, εκπαιδευτικούς ή ότι
άλλο μεγαλοπρεπές. Συμφώνησαν άραγε οι ασθενείς με την camera στο
νοσοκομείο Κέρκυρας;
Για να μην θεωρήσουμε υποκριτικό το τόσο
ενδιαφέρον για τις δέκα μέρες που θα χάσουν οι απόντες μαθητές, θα
πρέπει να διευκρινιστεί τι μνεία υπήρχε μέχρι τώρα για τα παιδιά που δεν
μπορούσαν να παρακολουθήσουν, για λόγους ανωτέρας βίας. Δεν είναι η
covid 19, η πρώτη νόσος επί της γης! Αντιμετωπιζόταν αναλόγως
παρεμφερείς περιπτώσεις; Επίσης αν αξιοποιούνται οι προτάσεις
εκπαιδευτικών για εθελοντική κάλυψη αυτών των παιδιών, με τον τρόπο που
ήδη γινόταν αυτό για όλους επί καραντίνας Και φυσικά αν πρόκειται να
ξεκινήσει αντί να κλείσει, μια σοβαρή συζήτηση για την αξιοποίηση των
νέων εκπαιδευτικών δυνατοτήτων όπως της τηλεκπαίδευσης. Αν δεν πρόκειται
να γελοιοποιήσουμε πάλι την έννοια, όπως την αξιολόγηση.
Φοβούνται,
λένε, οι διδάσκοντες ότι θα γίνουν παίγνιο των μαθητών τους στα social
media και το κυριότερο θα γίνουν αντικείμενο διαδικτυακής καζούρας οι
πλέον ευάλωτοι συμμαθητές. Ισχυρίζονται ακόμη ότι αυτό θα επιφέρει άκρα
του τάφου σιωπή στην τάξη και τον λόγο θα παίρνει μόνο όποιος επιθυμεί
να διακριθεί δια της διακωμώδησης.
Από την άλλη όλα αυτά τα
«ιδιαίτερα», γιατί άραγε τα πληρώνουμε; Αν η διδαχή δεν είναι παρά μια
διευρυμένη μορφή διάλεξης, τότε γιατί δεν κατεβάζουμε δωρεάν μερικές από
τα καλύτερα Πανεπιστήμια και ψάχνουμε τον ακριβοπληρωμένο εκείνον τύπο
που θα τα ‘περάσει’ στο καμάρι μας; Αν όλη η μαγεία της εκπαιδευτικής
διαδικασίας δεν είναι παρά μια φενάκη, και τόσα χρόνια μαδιόμαστε τζάμπα
και βερεσέ, τότε οι αρνησιπάτριδες εκπαιδευτικοί που απειλούν την
Υπουργό με πολιτική ανυπακοή, μάλλον προσχηματικά επικαλούνται τον
αντιεκπαιδευτικό χαρακτήρα. Κρυφορουβίκωνες λοιπόν οι ΔΑΚίτες; Ωραία,
τότε γιατί δεν μαγνητοσκοπεί η ίδια τις διαλέξεις, χωρίς αυτούς; Και στα
διαλείμματα να λέει ανέκδοτα ο τόσο φιλικός και ανθρώπινος Πρωθυπουργός
ή να κάνει αστείες γκριμάτσες η κα Μενδώνη.
***
Προσωπικά,
δεν πιστεύω ότι είναι αληθής η τόση αφέλεια περί τεχνολογικού
φετιχισμού, κάτι δηλαδή σαν το εμπνευσμένο call center του ΕΟΔΥ, ούτε
ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευρύτερη προσπάθεια καραντινοποίησης της
ζωής. Συρρέουν βέβαια πολλές προσπάθειες μονιμοποίησης του εκτάκτου
& του πρωτοφανούς, για να είναι τελείως τυχαίες (συνταγογράφηση εκ
του μακρόθεν, πρόσφυγες σε «προσωρινά» κλειστές δομές, ασύμμετρη
καταστολή στους πιτσιρικάδες, κάμερες στα σχολεία, τηλεργασία χωρίς
δικαιώματα) Για να μην μιλήσουμε και για τις σκέψεις μιας καθ’ έξιν
κατάργησης της προσωπικής ελευθερίας.
Νομίζω
ότι απλώς η μιντιακή μονοφωνία οιστρηλατεί πλέον και τους βοηθούς. Οι
άνθρωποι βλέπουν ανοιχτή την χαραμάδα δια της οποίας μπορούν να
εισέλθουν όχι απλώς στο προσκήνιο αλλά και στην Ιστορία. Το σύνδρομο του
Μωυσέως αρχίζει και γίνεται πρόβλημα. Λες κι όλα έχουν τελειώσει, οι
υπουργοί διασκεπτόμενοι με επικοινωνιολόγους, αναρωτιούνται: γιατί να
μην αποσπάσουμε για μια φορά ακόμη τον παγκόσμιο θαυμασμό;
Όταν
οι αγιογραφίες φθάνουν ακόμη και σε μεσαία στελέχη της Υγείας κάποιος
φθόνος είναι φυσικός. Ξεχνούν όμως ότι πολλοί, σαν τον Γρίβα,
‘εδοξάσθησαν κρυπτόμενοι’ και απομένει να δούμε μήπως γελοιοποιηθούν
εμφανιζόμενοι. Αυτό το άγχος των συγκρίσεων οδηγεί συχνά σε αστείες
ιστορίες όπως ο ενδοοικογενειακός καυγάς για το τριαξονικό ή η απόσυρση
άρον-άρον του σκετς, όπου ο κ Λούλης, υποδυθείς επιτυχώς τον κ. Βαρουφάκη
εκλήθη να υποδυθεί και τον κ. Χαρδαλιά αλλά χωρίς τον Γαβρά.
Άλλοτε,
όμως, η ιδιοτέλεια και ο υπερβάλλων ζήλος, οδηγούν σε σοβαρές
περιπλοκές όπως η διαχείριση του προσφυγικού εν μέσω πανδημίας, τα
ανοιγμένα κεφάλια στην Κυψέλη, τις καταγγελίες για νεκρούς στον Έβρο,
την υπονόμευση της ομαλής πορείας του επιδημικού κύματος. Εκεί, ο
Πρωθυπουργός οφείλει να δίνει μια λύση, περιορίζοντας έστω τις προνομίες
των θρησκευτικών ύμνων μόνο στο πρόσωπο του.
Η ιστορία αυτή
έχει πολλές αστείες πλευρές, έχει ωστόσο και την σοβαρή πλευρά του
περιορισμού των δικαιωμάτων, που όπου και όταν υπάρξει θα πρέπει να
είναι θεμελιωμένη, αναλογική, σαφώς περιορισμένη στον τόπο, στον χρόνο
και στον τρόπο. Όμως αυτή είναι μια σοβαρή συζήτηση που δεν μπορεί να
γίνει στο ποδάρι και με ευκαιρία τις επικοινωνιακές πομφόλυγες του καθένα
Εξ άλλου, εδώ είμαστε. αν δεν μαζέψει ο Μωυσής τους βοηθούς του.
Προς
το παρόν, όποιος έχει παιδί στο σχολείο γελάει με τις μεγαλοστομίες. Ας
ερωτηθεί, επιτέλους, ο κύριος Τσιόδρας,… ως πολύτεκνος.
