Στέφανος Καραμούτσιος
Μπορεί η πολιτική συμπεριφορά του Αλέκου Καχριμάνη, ο συγκεντρωτικός του χαρακτήρας και ο τρόπος που διοικεί να είναι αποτρεπτικά στην ανάδειξη διάδοχης λύσης στην παράταξή του όμως αυτό διαμόρφωσε αποφαστικά τις συνθήκες για την ανάδειξη μιας άλλης προσωπικότητας εκτός της παράταξής του, η οποία πλέον αμφισβητεί ευθέως την παντοδυναμία του.
Και αυτή η προσωπικότητα είναι ο Σπύρος Ριζόπουλος που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο της Ηπείρου το φθινόπωρο του 2018. Η εντύπωση που σχημάτιζε κανείς, ακούγοντας τον επικεφαλής των Οριζόντων Ηπείρου ήταν ότι επρόκειτο για να έναν δεξιό πολιτικό με κοσμοπολίτικες αντιλήψεις, ο οποίος αμφισβητούσε τις πατερναλιστικές και παλαιοκομματικές πρακτικές του ισόβιου περιφερειάρχη, την εσωστρέφεια και τον επαρχιωτισμό, φιλοδοξώντας να αποτελέσει τον αντίποδα του κ. Καχριμάνη στα πλαίσια μιας ασαφούς περιφερειακότητας που αποτελούσε το πολιτικό του πρόταγμα.
Με αυτά τα δεδομένα η σύγκρουση με τον κ. Καχριμάνη ήταν σκληρή, αφού ο κ. Καχριμάνης δεν ανέχτηκε ποτέ να τον αμφισβητούν και μάλιστα στο γήπεδό του. Αν και η σύγκρουση ήταν ενδοπαραταξιακή και όσοι συμπαρατάχθηκαν με τον κύριο Ριζόπουλο ήταν κυρίως απογοητευμένοι Αντικαχριμανικοί, με ό,τι αυτό σημαίνει, το ποσοστό που έλαβε στις εκλογές ήταν αξιοσημείωτο.
Μπορεί ο κ. Καχριμάνης να σημείωσε περιφανή νίκη στις εκλογές συγκεντρώνοντας ρεκόρ ψήφων από τον πρώτο γύρο όμως το φαινόμενο Ριζόπουλου ήταν το πρώτο σοβαρό ρήγμα στην παντοδυναμία του.
Ένα ρήγμα που άρχισε να μεγαλώνει από την στιγμή που ο κ. Ριζόπουλος αποφάσισε να παραμείνει επικεφαλής της παράταξής του και να αντιπολιτευθεί τον κ. Καχριμάνη στην αυτοδιοικητική περίοδο 2019- 2023.
Δεν είναι υπερβολή ότι ο κ. Ριζόπουλος στο διάστημα των δύο χρόνων κατάφερε να ηγηθεί της αντιπολίτευσης μέσα από την μεθοδική και οργανωμένη αμφισβήτηση των επιλογών Καχριμάνη που όμως δεν ήταν μια στείρα αντιπολίτευση αλλά συνοδεύονταν και από μια σειρά προτάσεων για την επίλυση των προβλημάτων της Ηπείρου.
Μια διαδικασία που είχε άμεσα αποτελέσματα και στην ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα.
Μέσα από την τριβή του με τα προβλήματα της Ηπείρου ο Σπύρος Ριζόπουλος εξελίχτηκε και ωρίμασε πολιτικά, ξεπέρασε προσωπικές αδυναμίες και κατόρθωσε να ηγείται ενός σχήματος που θα μπορούσε να το κατατάξει κάποιος σήμερα στο χώρο του κοινωνικού Κέντρου.
Οι επαφές του με πολιτικά στελέχη που δεν ανήκουν στη δεξιά και το ευήκοο ους στις απόψεις τους, του δίνουν την δυνατότητα να έχει μια ευρύτερη θεώρηση των πραγμάτων, γεγονός που τον καθιστά πόλο συσπείρωσης στελεχών και από άλλους πολιτικούς χώρους, κάτι που θα διαπιστωθεί και όταν έλθει η ώρα που θα παρουσιάσει τον συνδυασμό του με τον οποίο θα κατεβεί στις εκλογές του 23.
Παράλληλα η άνεσή του να συνομιλεί με κυβερνητικά στελέχη και στελέχη της αντιπολίτευσης και να αναπτύσσει τις απόψεις του, ενισχύουν το κυβερνητικό του προφίλ και μάλιστα την ίδια ώρα που ο κ. Καχριμάνης μοιάζει και είναι απομονωμένος από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ολισθαίνοντας σε πιο δεξιές θέσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Περιφερειάρχης για να σπάσει αυτή την εικόνα πολιτικής απομόνωσης κατέβηκε στην Αθήνα προβάλλοντας την επίσκεψή του στον Πρόεδρο της Βουλής και θεματοφύλακα του πάλαι ποτέ Αβερωφισμού σε μια προσπάθεια που συμπυκνώνεται στη φράση: “είμαι και εγώ εδώ”.
Όμως ο Αβερωφισμός δεν ήταν αυτός που του χάρισε την πολυετή παντοδυναμία του αλλά η εκλογική διείσδυση και σε άλλους πέραν της ΝΔ πολιτικούς χώρους στα πλαίσια ενός πολιτικού φεουδαρχικού συστήματος που βασιλεύει στην Ήπειρο και που στηρίζεται στις προσωπικές εξυπηρετήσεις.
Και όσο ο κ. Καχριμάνης, δρώντας αμυντικά, απομονώνεται πολιτικά άλλο τόσο ο κ. Ριζόπουλος αγκαλιάζει και αγκαλιάζεται από ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις και αυτό αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα του περιφερειάρχη, που νιώθει τα χνώτα του αντιπάλου του στους ώμους του στον πολιτικό μαραθώνιο μέχρι τις επόμενες εκλογές.
