Σε σειρά άρθρων έκανα κριτική στην εξωτερική πολιτική της ΝΔ, ιδιαίτερα ως προς τις ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο. Για κάποιο λόγο που εκείνοι γνωρίζουν, σειρά στελεχών των 53 και των νέο-σημιτικών του Σύριζα ένιωσαν αυτή η κριτική στη ΝΔ να τους αφορά. Μου επιτέθηκαν δε, με σφοδρότητα όχι τόσο στις απόψεις μου, όσο σε μένα προσωπικά. Και ασφαλώς απάντησα και θα απαντώ όταν χρειάζεται σε όσους υπερασπίζονται τον Μητσοτακισμό. Τα ίδια έκαναν πολλοί από αυτούς και το 1989, όταν τάχθηκα πρώτος ενάντια στην συγκυβέρνηση αριστεράς – πατέρα Μητσοτάκη, το «βρώμικο ‘89» όπως ονομάσαμε, μαζί με τον Λευτέρη τον Παπαδόπουλο, αυτή την ανιστόρητη συνεργασία αριστερών και δεξιού νεοφιλελευθερισμού.
Στα άρθρα απαντήσεις μου δεν έκανα κανέναν προσωπικό χαρακτηρισμό. Εκείνο που κάνω, είναι να αξιολογώ και χαρακτηρίζω πολιτικές και να μιλώ για γεγονότα. Παρέθεσα στοιχεία από τις ίδιες τις συμφωνίες καθώς και το Διεθνές Δίκαιο. Υπέβαλα ερωτήματα. Σαφή και ευγενικά. Από το περιεχόμενο των κειμένων μου δεν προκύπτει κάποια δικαιολογία για τις προσωπικές επιθέσεις, όπως γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες σε σειρά άρθρων, ιδιαίτερα στην Εφημερίδα των Συντακτών και στις αναρτήσεις ορισμένων στελεχών των 53 και των νέο-σημιτικών. Η αριστερά έχει ανάγκη διαλόγου επί της ουσίας και των γεγονότων και όχι προσωπικών χαρακτηρισμών προκειμένου κάποιοι να την υποτάξουν στον «μητσοτακισμό».
Πέρα από τις προσωπικές επιθέσεις, στη σειρά αυτών των κειμένων αναφέρονται και δύο επιχειρήματα. Το πρώτο είναι ότι είμαι μαξιμαλιστής. Ότι δεν κατάλαβα το νόημα και το πνεύμα της Συμφωνίας των Πρεσπών! Σύμφωνα, μάλιστα, με ορισμένους από τους λεγόμενους 53 η συμφωνία είναι δημιούργημα της δικής τους πολιτικής και μόνο. Κατά τους νεοσημιτικούς, επιπλέον, στερέωσε μόνο χάρη σε αυτούς. Η αλήθεια είναι ότι αφού ωρίμασε η Συμφωνία των Πρεσπών, οι «53», στήριξαν τη συμφωνία. Το ίδιο έκανε βουλευτής προερχόμενος από το ΚΙΝΑΛ. Σημειώνω, τέλος, ότι οι νεοσημιτικοί, εμφανίστηκαν μόλις 8 μήνες αφού είχε υπογραφεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Αφού είχε τελειώσει το μεγάλο κύμα απειλών και ύβρεων.
Ως προς τις Πρέσπες, η προαναφερθείσα «συμμαχία», με «υποχρεώνει» να σημειώσω τα εξής:
Α) Υπάρχει στη Συμφωνία των Πρεσπών μία (όχι παραπάνω) φράση ή έστω μία λέξη που να είναι προϊόν δικής τους συμβολής; Όχι. Ούτε μία! Ουδέποτε συνέφεραν οτιδήποτε στην διαμόρφωση και διαπραγμάτευση της Συμφωνίας.
Β) Υπήρχε στις τρεις ομάδες που έκαναν τη διαπραγμάτευση (την πολιτική, την διπλωματική και την υπηρεσιακή) έστω και ένα πρόσωπο που να έχει σχέση μαζί τους και με τις απόψεις τους; Ούτε ένας.
Και οι λεγόμενοι 53 και οι νέο-σημιτικοί, ήταν παντελώς αμέτοχοι της συγγραφής και της διαπραγμάτευσης της Συμφωνίας. Λογικό θα έλεγα. Αλλά αυτό απαιτεί και λίγο παραπάνω σεμνότητα όταν παριστάνουν τους φορείς «του πνεύματος των Πρεσπών» που εγώ «δεν κατάλαβα». Οι αμέτοχοι οφείλουν να συμμετέχουν της σεμνότητας.
Γ) Όταν έγιναν επιθέσεις σε βάρος μου από τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ εξαιτίας της Συμφωνίας των Πρεσπών, υπήρξε υπουργός τους που να με υπερασπίστηκε; Όχι. Μάλιστα στο υπουργικό συμβούλιο ηγετικό στέλεχός τους δήλωσε ότι «του αρέσουν οι απόψεις του εν λόγω και έχει εξαιρετική συνεργασία μαζί του».
Δ) Όταν ο νυν υπουργός εξωτερικών και η ηγεσία του ΥΠΕΞ έκαναν το 2019 ολομέτωπη επίθεση στην διπλωματική ομάδα που έκανε τα ΜΟΕ με τα Σκόπια και τις διαπραγματεύσεις για τις Πρέσπες και τους ξήλωνε από τις θέσεις τους υπήρξε έστω και μια στιγμή που να τους υπερασπιστήκαν κάποιοι από τους προαναφερθέντες; Όχι. Τους ήταν παντελώς αδιάφοροι οι άνθρωποι που συνέβαλαν στη Συμφωνία των Πρεσπών. Λογικό, ονειρευόντουσαν έναν μεταφυσικό καταμερισμό: η ύβρης για εμάς και η δόξα για εκείνους.
Ε) Όταν προσπαθούσαν να με εκβιάσουν και απειλούσαν τη ζωή τη δική μου και της οικογένειάς μου, υπήρξε έστω και ένας από αυτούς που σήμερα λένε ότι τάχατες με υπερασπίστηκαν «με νύχια και με δόντια» που να σήκωσαν το τηλέφωνο να μου πουν έναν καλό λόγο αλληλεγγύης ή να έστειλαν ένα μήνυμα συμπαράστασης; Όχι. Ασφαλώς δικαίωμά τους. Αλλά να μην ψεύδονται εκ των υστέρων.
Στ) Όταν στο Υπουργικό Συμβούλιο συζητούσαμε το σχέδιο Συμφωνίας που είχα γράψει και είχα καταθέσει σε αυτό προς ανάγνωση και παρατηρήσεις, δύο διαφώνησαν. Ο μεν ένας δεν ήρθε διότι δεν ήθελε τον όρο «Μακεδονία». Ο άλλος, ηγετικό στέλεχος των 53, δεν «επιθυμούσε» να διεκδικήσουμε σύνθετη ονομασία, όπως μία με τον όρο «Βόρεια». Αφού χαιρέτησε θετικά που θα γινόταν συμφωνία, διότι όπως σωστά διαπίστωσε θα είναι «Game Changer» (θα αλλάξει το παιχνίδι) με κατηγόρησε για μαξιμαλισμό. Υποστήριξε ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει ονομασία η τότε ΦΥΡΟΜ (να παραμείνει, δηλαδή, «Δημοκρατία της Μακεδονίας») και κατά συνέπεια να μην ζητάω αλλαγές στο Σύνταγμά της. Η κατηγορία, λοιπόν, του μαξιμαλισμού με αφορμή τις ΑΟΖ δεν είναι καινούργια. Χρησιμοποιήθηκε και για τις Πρέσπες.
Η) Ας μην ξεχνάμε ότι στελέχη του ίδιου χώρου με κατηγόρησαν, επίσης, για εθνικισμό και μεγαλοϊδεατισμό κατά τις διαπραγματεύσεις για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μάλιστα, ο Α. Ηρακλείδης υποστήριξε στην Αυγή, ότι η Συμφωνία είναι προϊόν επιβολής του ελληνικού ακραίου εθνικισμού και σωβινισμού από μένα. Κατά συνέπεια η σημερινή κατηγορία του εθνικισμού, χωρίς ποτέ να ορίζεται, και του μαξιμαλισμού, είναι συνέχεια απόψεων στελεχών τους και όταν πάλευα για την Συμφωνία των Πρεσπών. Ας μη ξεχνάμε, ότι αρκετοί που καταδικάζουν τον πατριωτισμό της ελληνικής αριστεράς, στο όνομα του «αντιεθνικισμού», δείχνουν πλήρη κατανόηση στον σοβινισμό της Τουρκίας. Τους είχε εξάλλου προλάβει ο Τσαβούσογλου που είχε πει ότι «ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς ήταν εθνικιστές σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη».
Με το ίδιο επιχείρημα που αντιμετώπισαν την Συμφωνία των Πρεσπών, του μαξιμαλισμού και κάποιοι του εθνικισμού, αντιμετώπισαν σήμερα κάθε κριτική στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη και την εξωτερική της πολιτική, ιδιαίτερα για τις ΑΟΖ. Ας δούμε, λοιπόν, αντί τις ύβρεις τους, τα ερωτήματα που αφήνουν αναπάντητα ή «απαντούν» χωρίς να εξηγούν:
Το πρώτο ερώτημα που τους έθεσα, ήταν εάν θεωρούν ορθό στη Συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο να μην υπάρχουν «σημεία βάσης». Από ότι φαίνεται αναζητούν προς το παρόν να βρουν τι είναι αυτά τα «σημεία». Περιμένω υπομονετικά ακόμα απάντηση.
Το δεύτερο ερώτημα ήταν αν μπορεί και πρέπει η Ελλάδα να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της στην ΝΑ Κρήτη αφού κλείσει κόλπους και χαράξει γραμμές βάσης, ή αν παραιτείται από αυτά τα δικαιώματα που της δίνει το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης; Ας το διατυπώσω διαφορετικά, αυτά που δικαιούμαστε άνευ αμφιβολίας από το διεθνές δίκαιο, τα υλοποιούμε ή όχι; Όταν μάλιστα η Τουρκία παραβιάζει όχι μόνο το διεθνές δίκαιο, αλλά ακόμα και την κάκιστη Συμφωνία της Μαδρίτης;
Το τρίτο ερώτημα ήταν, αν νησιά όπως η Γαύδος και το Κουφονήσι έχουν επήρεια και αν συμφωνούν με την Κυβέρνηση της ΝΔ που ουσιαστικά την μηδενίζει σε όλα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που από πλευράς τους α) με κάλεσαν να μην ασχολούμαι με τέτοια «άνευ σημασίας θέματα». Και β), προκειμένου να μην απαντήσουν στο ερώτημα αν καλά έκανε ο Μητσοτάκης που αρνήθηκε να αποδώσει σε αυτά τα νησιά επήρεια (!), εκείνοι μου απαντούν, προκειμένου να τον υπερασπιστούν, «μα δεν έχουν και 100% επήρεια». Ρωτώ αν δέχονται την μηδενική επήρεια του Μητσοτάκη και μου απαντούν ότι δεν έχουν πλήρη…
Το τέταρτο ερώτημα ήταν αν η Κρήτη έχει πλήρη επήρεια ή όχι. Απαντάνε ότι δεν έχει. Συμπίπτουν με την άποψη της Τουρκίας και της Κυβέρνησης της ΝΔ. Αποφεύγουν, όμως, να εξηγήσουν το γιατί.
Για να κατανοηθεί η σημασία του 3ου και 4ου ερωτήματος, θυμίζω ότι η νήσος Σάσωνα, μικρή νησίδα μπροστά από την Αλβανία, με έκταση 5,7 τ.χ., χωρίς μόνιμο πληθυσμό, που άνηκε παλιά στα Επτάνησα, έλαβε στην ιταλοαλβανική συμφωνία για την κοινή τους ΑΟΖ 100% επήρεια. Δεν είναι, κατά συνέπεια, λογικό να διεκδικεί κανείς πλήρη επήρεια για την Κρήτη, το πέμπτο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου, με έκταση 8.336 τ.χ. (1463 φορές μεγαλύτερη από τη Σάσωνα); Τα Διαπόντια νησιά με έκταση 17,65 τ.χ. και 1340 κατοίκους πήραν στη Συμφωνία με την Ιταλία από 30 μέχρι 70% επήρεια. Το Κουφονήσι με έκταση 5,25 τ.χ. (σχεδόν όσο η Σάσωνα) και οικονομική δραστηριότητα πήρε στη Συμφωνία με την Αίγυπτο Ο% (ναι μηδέν επήρεια). Δεν ζήτησα για τα νησιά Νότια της Κρήτης 100% επήρεια, αλλά ρώτησα αν δικαιούνται καν επήρεια. Και ουσιαστικά η απάντηση είναι είτε δεν δικαιούνται ούτε 1% επήρεια, ή ότι δεν ενδιαφέρει αν έχουν ή δεν έχουν, λες και είναι προίκα από το σεντούκι της γιαγιάς της κυβέρνησης της ΝΔ και όπου «θέλουμε χαρίζεται η επήρεια τους».
Εκτίμησα, λοιπόν, ότι η Συμφωνία με την Αίγυπτο, όπως και με την Ιταλία, δεν αποτελεί συμβιβασμό, διότι στα 5+4 (αντίστοιχα) επίμαχα θέματα, οι δύο άλλες χώρες πήραν όλα όσα διεκδικούσαν και η Ελλάδα τίποτα από όσα ζητούσε. Επεσήμανα, λοιπόν, ότι δεν γίνονται έτσι οι καλές συμφωνίες. Όταν παραδίδονται και τα 9 υπό διαπραγμάτευση ζητήματα, τότε δεν είναι μαξιμαλιστική η κριτική διατύπωση, αλλά μαξιμαλιστική είναι η υποχώρηση. Υποχώρηση που δεν δείχνει να ενοχλεί κάποιους, όσο η αποκάλυψη της ίδιας της υποχώρησης, καθώς και της επιρροής που εξασκεί αυτή η αποκάλυψη στον κόσμο. Τέλος, υποστήριξα, ότι αν μια χώρα περνά δύσκολες στιγμές, αυτός δεν μπορεί να είναι ένας λόγος συνεχών υποχωρήσεών, εγκατάλειψης των δικαίων της και παράδοσης στην άλλη πλευρά και σε ότι εκείνη διεκδικεί. Κάθε άλλο.
ΥΓ.1. Επειδή σε 4 κείμενα επαναφέρουν ως κατηγορία ότι στο ΥΠΕΞ ήμουν συνεργάτης του Γ.Παπανδρέου, να τους θυμίσω ότι εγώ εντάχθηκα στο ΥΠΕΞ ως εμπειρογνώμονας το 1992 μετά από δημόσιο διαγωνισμό. Η τότε ηγεσία του ΥΠΕΞ αρνήθηκε να εφαρμόσει τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ως προς εμένα. Τους περισσότερους άλλους τους προσέλαβε! Σε αλλεπάλληλες δίκες, και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ, η δικαιοσύνη επέβαλε το αυτονόητο: τον σεβασμό στα αποτελέσματα και την πρόληψή μου στο ΥΠΕΞ. Ας μου υποδείξουν όλοι τους, έστω ένα πολιτικό στέλεχος πρώτης σειράς, που παραιτήθηκε για τις απόψεις του από την ηγεσία ενός κόμματος και στη συνέχεια εντάχθηκε στο δημόσιο με διαγωνισμό και με εισαγωγικό βαθμό.
ΥΓ.2. Στο ίδιο το Υπουργείο είναι γνωστές οι διαφωνίες μου σε αρκετά ζητήματα με την τότε γραμμή, και πριν απ’ όλα με το σχέδιο Ανάν και τη συμφωνία της Μαδρίτης. Εξαιτίας αυτής της διαφωνίας πολλοί προσπάθησαν να με περάσουν ακόμα και από πειθαρχικά. Άρα μη ρωτάνε όταν δεν ξέρουν. Τα μεταξύ τους κουτσομπολιά δεν αποτελούν επιχείρημα.
ΥΓ.3. Ακροδεξιοί και νεοσημιτικοί με κατηγορούν που επί υπουργίας μου ήταν ο Χ. Ροζάκης πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου. Είναι κακός δογματισμός, να πιστεύει κανείς ότι με το να είναι κανείς πλουραλιστικός όπως εγώ (δεν έχει παρά να δει το Επιστημονικό Συμβούλιο του ΥΠΕΞ συνολικά, αλλά και όλες τις άλλες επιλογές/τοποθετήσεις που έκανα ως Υπουργός) ότι συμφωνεί με τις γνώμες όλων όσων συνεργάζεται. Ποτέ μου δεν είχα φόβο να συνεργαστώ με ανθρώπους με διαφορετική γνώμη. Με υποταγμένους και στο κυρίαρχο σύστημα, απλά, δεν ήθελα.
Στα άρθρα απαντήσεις μου δεν έκανα κανέναν προσωπικό χαρακτηρισμό. Εκείνο που κάνω, είναι να αξιολογώ και χαρακτηρίζω πολιτικές και να μιλώ για γεγονότα. Παρέθεσα στοιχεία από τις ίδιες τις συμφωνίες καθώς και το Διεθνές Δίκαιο. Υπέβαλα ερωτήματα. Σαφή και ευγενικά. Από το περιεχόμενο των κειμένων μου δεν προκύπτει κάποια δικαιολογία για τις προσωπικές επιθέσεις, όπως γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες σε σειρά άρθρων, ιδιαίτερα στην Εφημερίδα των Συντακτών και στις αναρτήσεις ορισμένων στελεχών των 53 και των νέο-σημιτικών. Η αριστερά έχει ανάγκη διαλόγου επί της ουσίας και των γεγονότων και όχι προσωπικών χαρακτηρισμών προκειμένου κάποιοι να την υποτάξουν στον «μητσοτακισμό».
Πέρα από τις προσωπικές επιθέσεις, στη σειρά αυτών των κειμένων αναφέρονται και δύο επιχειρήματα. Το πρώτο είναι ότι είμαι μαξιμαλιστής. Ότι δεν κατάλαβα το νόημα και το πνεύμα της Συμφωνίας των Πρεσπών! Σύμφωνα, μάλιστα, με ορισμένους από τους λεγόμενους 53 η συμφωνία είναι δημιούργημα της δικής τους πολιτικής και μόνο. Κατά τους νεοσημιτικούς, επιπλέον, στερέωσε μόνο χάρη σε αυτούς. Η αλήθεια είναι ότι αφού ωρίμασε η Συμφωνία των Πρεσπών, οι «53», στήριξαν τη συμφωνία. Το ίδιο έκανε βουλευτής προερχόμενος από το ΚΙΝΑΛ. Σημειώνω, τέλος, ότι οι νεοσημιτικοί, εμφανίστηκαν μόλις 8 μήνες αφού είχε υπογραφεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Αφού είχε τελειώσει το μεγάλο κύμα απειλών και ύβρεων.
Ως προς τις Πρέσπες, η προαναφερθείσα «συμμαχία», με «υποχρεώνει» να σημειώσω τα εξής:
Α) Υπάρχει στη Συμφωνία των Πρεσπών μία (όχι παραπάνω) φράση ή έστω μία λέξη που να είναι προϊόν δικής τους συμβολής; Όχι. Ούτε μία! Ουδέποτε συνέφεραν οτιδήποτε στην διαμόρφωση και διαπραγμάτευση της Συμφωνίας.
Β) Υπήρχε στις τρεις ομάδες που έκαναν τη διαπραγμάτευση (την πολιτική, την διπλωματική και την υπηρεσιακή) έστω και ένα πρόσωπο που να έχει σχέση μαζί τους και με τις απόψεις τους; Ούτε ένας.
Και οι λεγόμενοι 53 και οι νέο-σημιτικοί, ήταν παντελώς αμέτοχοι της συγγραφής και της διαπραγμάτευσης της Συμφωνίας. Λογικό θα έλεγα. Αλλά αυτό απαιτεί και λίγο παραπάνω σεμνότητα όταν παριστάνουν τους φορείς «του πνεύματος των Πρεσπών» που εγώ «δεν κατάλαβα». Οι αμέτοχοι οφείλουν να συμμετέχουν της σεμνότητας.
Γ) Όταν έγιναν επιθέσεις σε βάρος μου από τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ εξαιτίας της Συμφωνίας των Πρεσπών, υπήρξε υπουργός τους που να με υπερασπίστηκε; Όχι. Μάλιστα στο υπουργικό συμβούλιο ηγετικό στέλεχός τους δήλωσε ότι «του αρέσουν οι απόψεις του εν λόγω και έχει εξαιρετική συνεργασία μαζί του».
Δ) Όταν ο νυν υπουργός εξωτερικών και η ηγεσία του ΥΠΕΞ έκαναν το 2019 ολομέτωπη επίθεση στην διπλωματική ομάδα που έκανε τα ΜΟΕ με τα Σκόπια και τις διαπραγματεύσεις για τις Πρέσπες και τους ξήλωνε από τις θέσεις τους υπήρξε έστω και μια στιγμή που να τους υπερασπιστήκαν κάποιοι από τους προαναφερθέντες; Όχι. Τους ήταν παντελώς αδιάφοροι οι άνθρωποι που συνέβαλαν στη Συμφωνία των Πρεσπών. Λογικό, ονειρευόντουσαν έναν μεταφυσικό καταμερισμό: η ύβρης για εμάς και η δόξα για εκείνους.
Ε) Όταν προσπαθούσαν να με εκβιάσουν και απειλούσαν τη ζωή τη δική μου και της οικογένειάς μου, υπήρξε έστω και ένας από αυτούς που σήμερα λένε ότι τάχατες με υπερασπίστηκαν «με νύχια και με δόντια» που να σήκωσαν το τηλέφωνο να μου πουν έναν καλό λόγο αλληλεγγύης ή να έστειλαν ένα μήνυμα συμπαράστασης; Όχι. Ασφαλώς δικαίωμά τους. Αλλά να μην ψεύδονται εκ των υστέρων.
Στ) Όταν στο Υπουργικό Συμβούλιο συζητούσαμε το σχέδιο Συμφωνίας που είχα γράψει και είχα καταθέσει σε αυτό προς ανάγνωση και παρατηρήσεις, δύο διαφώνησαν. Ο μεν ένας δεν ήρθε διότι δεν ήθελε τον όρο «Μακεδονία». Ο άλλος, ηγετικό στέλεχος των 53, δεν «επιθυμούσε» να διεκδικήσουμε σύνθετη ονομασία, όπως μία με τον όρο «Βόρεια». Αφού χαιρέτησε θετικά που θα γινόταν συμφωνία, διότι όπως σωστά διαπίστωσε θα είναι «Game Changer» (θα αλλάξει το παιχνίδι) με κατηγόρησε για μαξιμαλισμό. Υποστήριξε ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει ονομασία η τότε ΦΥΡΟΜ (να παραμείνει, δηλαδή, «Δημοκρατία της Μακεδονίας») και κατά συνέπεια να μην ζητάω αλλαγές στο Σύνταγμά της. Η κατηγορία, λοιπόν, του μαξιμαλισμού με αφορμή τις ΑΟΖ δεν είναι καινούργια. Χρησιμοποιήθηκε και για τις Πρέσπες.
Η) Ας μην ξεχνάμε ότι στελέχη του ίδιου χώρου με κατηγόρησαν, επίσης, για εθνικισμό και μεγαλοϊδεατισμό κατά τις διαπραγματεύσεις για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μάλιστα, ο Α. Ηρακλείδης υποστήριξε στην Αυγή, ότι η Συμφωνία είναι προϊόν επιβολής του ελληνικού ακραίου εθνικισμού και σωβινισμού από μένα. Κατά συνέπεια η σημερινή κατηγορία του εθνικισμού, χωρίς ποτέ να ορίζεται, και του μαξιμαλισμού, είναι συνέχεια απόψεων στελεχών τους και όταν πάλευα για την Συμφωνία των Πρεσπών. Ας μη ξεχνάμε, ότι αρκετοί που καταδικάζουν τον πατριωτισμό της ελληνικής αριστεράς, στο όνομα του «αντιεθνικισμού», δείχνουν πλήρη κατανόηση στον σοβινισμό της Τουρκίας. Τους είχε εξάλλου προλάβει ο Τσαβούσογλου που είχε πει ότι «ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς ήταν εθνικιστές σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη».
Με το ίδιο επιχείρημα που αντιμετώπισαν την Συμφωνία των Πρεσπών, του μαξιμαλισμού και κάποιοι του εθνικισμού, αντιμετώπισαν σήμερα κάθε κριτική στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη και την εξωτερική της πολιτική, ιδιαίτερα για τις ΑΟΖ. Ας δούμε, λοιπόν, αντί τις ύβρεις τους, τα ερωτήματα που αφήνουν αναπάντητα ή «απαντούν» χωρίς να εξηγούν:
Το πρώτο ερώτημα που τους έθεσα, ήταν εάν θεωρούν ορθό στη Συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο να μην υπάρχουν «σημεία βάσης». Από ότι φαίνεται αναζητούν προς το παρόν να βρουν τι είναι αυτά τα «σημεία». Περιμένω υπομονετικά ακόμα απάντηση.
Το δεύτερο ερώτημα ήταν αν μπορεί και πρέπει η Ελλάδα να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της στην ΝΑ Κρήτη αφού κλείσει κόλπους και χαράξει γραμμές βάσης, ή αν παραιτείται από αυτά τα δικαιώματα που της δίνει το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης; Ας το διατυπώσω διαφορετικά, αυτά που δικαιούμαστε άνευ αμφιβολίας από το διεθνές δίκαιο, τα υλοποιούμε ή όχι; Όταν μάλιστα η Τουρκία παραβιάζει όχι μόνο το διεθνές δίκαιο, αλλά ακόμα και την κάκιστη Συμφωνία της Μαδρίτης;
Το τρίτο ερώτημα ήταν, αν νησιά όπως η Γαύδος και το Κουφονήσι έχουν επήρεια και αν συμφωνούν με την Κυβέρνηση της ΝΔ που ουσιαστικά την μηδενίζει σε όλα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που από πλευράς τους α) με κάλεσαν να μην ασχολούμαι με τέτοια «άνευ σημασίας θέματα». Και β), προκειμένου να μην απαντήσουν στο ερώτημα αν καλά έκανε ο Μητσοτάκης που αρνήθηκε να αποδώσει σε αυτά τα νησιά επήρεια (!), εκείνοι μου απαντούν, προκειμένου να τον υπερασπιστούν, «μα δεν έχουν και 100% επήρεια». Ρωτώ αν δέχονται την μηδενική επήρεια του Μητσοτάκη και μου απαντούν ότι δεν έχουν πλήρη…
Το τέταρτο ερώτημα ήταν αν η Κρήτη έχει πλήρη επήρεια ή όχι. Απαντάνε ότι δεν έχει. Συμπίπτουν με την άποψη της Τουρκίας και της Κυβέρνησης της ΝΔ. Αποφεύγουν, όμως, να εξηγήσουν το γιατί.
Για να κατανοηθεί η σημασία του 3ου και 4ου ερωτήματος, θυμίζω ότι η νήσος Σάσωνα, μικρή νησίδα μπροστά από την Αλβανία, με έκταση 5,7 τ.χ., χωρίς μόνιμο πληθυσμό, που άνηκε παλιά στα Επτάνησα, έλαβε στην ιταλοαλβανική συμφωνία για την κοινή τους ΑΟΖ 100% επήρεια. Δεν είναι, κατά συνέπεια, λογικό να διεκδικεί κανείς πλήρη επήρεια για την Κρήτη, το πέμπτο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου, με έκταση 8.336 τ.χ. (1463 φορές μεγαλύτερη από τη Σάσωνα); Τα Διαπόντια νησιά με έκταση 17,65 τ.χ. και 1340 κατοίκους πήραν στη Συμφωνία με την Ιταλία από 30 μέχρι 70% επήρεια. Το Κουφονήσι με έκταση 5,25 τ.χ. (σχεδόν όσο η Σάσωνα) και οικονομική δραστηριότητα πήρε στη Συμφωνία με την Αίγυπτο Ο% (ναι μηδέν επήρεια). Δεν ζήτησα για τα νησιά Νότια της Κρήτης 100% επήρεια, αλλά ρώτησα αν δικαιούνται καν επήρεια. Και ουσιαστικά η απάντηση είναι είτε δεν δικαιούνται ούτε 1% επήρεια, ή ότι δεν ενδιαφέρει αν έχουν ή δεν έχουν, λες και είναι προίκα από το σεντούκι της γιαγιάς της κυβέρνησης της ΝΔ και όπου «θέλουμε χαρίζεται η επήρεια τους».
Εκτίμησα, λοιπόν, ότι η Συμφωνία με την Αίγυπτο, όπως και με την Ιταλία, δεν αποτελεί συμβιβασμό, διότι στα 5+4 (αντίστοιχα) επίμαχα θέματα, οι δύο άλλες χώρες πήραν όλα όσα διεκδικούσαν και η Ελλάδα τίποτα από όσα ζητούσε. Επεσήμανα, λοιπόν, ότι δεν γίνονται έτσι οι καλές συμφωνίες. Όταν παραδίδονται και τα 9 υπό διαπραγμάτευση ζητήματα, τότε δεν είναι μαξιμαλιστική η κριτική διατύπωση, αλλά μαξιμαλιστική είναι η υποχώρηση. Υποχώρηση που δεν δείχνει να ενοχλεί κάποιους, όσο η αποκάλυψη της ίδιας της υποχώρησης, καθώς και της επιρροής που εξασκεί αυτή η αποκάλυψη στον κόσμο. Τέλος, υποστήριξα, ότι αν μια χώρα περνά δύσκολες στιγμές, αυτός δεν μπορεί να είναι ένας λόγος συνεχών υποχωρήσεών, εγκατάλειψης των δικαίων της και παράδοσης στην άλλη πλευρά και σε ότι εκείνη διεκδικεί. Κάθε άλλο.
ΥΓ.1. Επειδή σε 4 κείμενα επαναφέρουν ως κατηγορία ότι στο ΥΠΕΞ ήμουν συνεργάτης του Γ.Παπανδρέου, να τους θυμίσω ότι εγώ εντάχθηκα στο ΥΠΕΞ ως εμπειρογνώμονας το 1992 μετά από δημόσιο διαγωνισμό. Η τότε ηγεσία του ΥΠΕΞ αρνήθηκε να εφαρμόσει τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ως προς εμένα. Τους περισσότερους άλλους τους προσέλαβε! Σε αλλεπάλληλες δίκες, και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ, η δικαιοσύνη επέβαλε το αυτονόητο: τον σεβασμό στα αποτελέσματα και την πρόληψή μου στο ΥΠΕΞ. Ας μου υποδείξουν όλοι τους, έστω ένα πολιτικό στέλεχος πρώτης σειράς, που παραιτήθηκε για τις απόψεις του από την ηγεσία ενός κόμματος και στη συνέχεια εντάχθηκε στο δημόσιο με διαγωνισμό και με εισαγωγικό βαθμό.
ΥΓ.2. Στο ίδιο το Υπουργείο είναι γνωστές οι διαφωνίες μου σε αρκετά ζητήματα με την τότε γραμμή, και πριν απ’ όλα με το σχέδιο Ανάν και τη συμφωνία της Μαδρίτης. Εξαιτίας αυτής της διαφωνίας πολλοί προσπάθησαν να με περάσουν ακόμα και από πειθαρχικά. Άρα μη ρωτάνε όταν δεν ξέρουν. Τα μεταξύ τους κουτσομπολιά δεν αποτελούν επιχείρημα.
ΥΓ.3. Ακροδεξιοί και νεοσημιτικοί με κατηγορούν που επί υπουργίας μου ήταν ο Χ. Ροζάκης πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου. Είναι κακός δογματισμός, να πιστεύει κανείς ότι με το να είναι κανείς πλουραλιστικός όπως εγώ (δεν έχει παρά να δει το Επιστημονικό Συμβούλιο του ΥΠΕΞ συνολικά, αλλά και όλες τις άλλες επιλογές/τοποθετήσεις που έκανα ως Υπουργός) ότι συμφωνεί με τις γνώμες όλων όσων συνεργάζεται. Ποτέ μου δεν είχα φόβο να συνεργαστώ με ανθρώπους με διαφορετική γνώμη. Με υποταγμένους και στο κυρίαρχο σύστημα, απλά, δεν ήθελα.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην προσωπική σελίδα του Νίκου Κοτζιά στο facebook
