Σχολιάζει ο Στέφανος Καραμούτσιος

Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από την ημέρα που η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ του Μωυσή Ελισάφ ανέλαβε μέσα σε πανηγυρικό κλίμα τα ηνία του δήμου Ιωαννιτών.
Με αφορμή το γεγονός αυτό ο “Απόκαυκος” με μια σειρά δημοσιευμάτων με τον τίτλο: “Δήμος Ιωαννιτών: 365 μέρες φαγούρα” θα αναλύσει διάφορες πλευρές της περιόδου, που ξεκίνησε πέρυσι, την 1η Σεπτεμβρίου και κλείνει σήμερα με την συμπλήρωση 12 μηνών, δηλαδή 365 ημερών.
Στην ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ το μακρινό 1955 με τον αντίστοιχο τίτλο “επτά χρόνια φαγούρα” ή “όταν η σύζυγος πάει διακοπές” τα κωμικά γεγονότα που ακολουθούν από τη στιγμή που ο Ρίτσαρντ Σέρμαν θέλει να εκμεταλλευτεί την απουσία της οικογένειας του για να ζήσει λίγες μέρες ως εργένης, έχοντας στον επάνω όροφο μια πανέμορφη ξανθιά (Μέριλιν Μονρό) συνθέτουν μια συμπαθητική κωμωδία, με τα διάφορα ευτράπελα γεγονότα που συμβαίνουν.
Αντίθετα, στη δική μας δωδεκάμηνη”φαγούρα” τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα από την στιγμή που ο Μωυσής Ελισάφ εγκαθίσταται στον επάνω όροφο του Δημαρχείου είναι κωμικοτραγικά και μπορούν να αποτελέσουν το υλικό για τον σκηνοθέτη του μέλλοντος για να συνθέσει μια πολιτική ταινία άκρως διδακτική.

Ήξερα ότι τα Γιάννενα ήταν μια πόλη καθαρή! Τι συνέβη;

Επιστρέφοντας χθες τις απογευματινές ώρες στα Γιάννενα, μετά από ολιγοήμερη απουσία, περνώντας την κεντρική πύλη του Κάστρου συνάντησα δυο περασμένης ηλικίας Ελληνίδες, επισκέπτριες της πόλης, που αψηφώντας την υψηλή θερμοκρασία και παρατηρώντας τον περιβάλλοντα χώρο έλεγε μεγαλοφώνως η μία στην άλλη: “Ήξερα τα Γιάννενα, σαν καθαρή πόλη! Τι συνέβη;”
Κόσμος εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε και η διαπίστωση της κυρίας μου ήλθε σαν δυνατό ράπισμα, αφού το θέαμα μέσα στο Κάστρο ακριβώς μπροστά από την πύλη της πιο ιστορικής συνοικίας της πόλης, όπου τυχαίνει να ζω παιδιόθεν, ήταν τραγικό, αφού ο δρόμος είχε κάθε λογής σκουπίδια.
Ντράπηκα κυριολεκτικά και επέτεινα το βήμα μου, καθώς τα σχόλια των γυναικών τα ένιωθα σαν μαχαιριές στην πλάτη μου.
“Τα Γιάννενα του Μωυσή Ελισάφ”, όπως ο ίδιος τα προπαγανδίζει στο Πανελλήνιο, μέσα από ΜΜΕ των Αθηνών, δεν είναι παρά μια πολύ βρώμικη πόλη, μια πόλη με έντονα τα σημάδια της εγκατάλειψης, μια πόλη που φέρνει τις πληγές της κακοδιοίκησης Ελισάφ.
Από την είσοδο της πόλης περνώντας τα φανάρια της διασταύρωσης του Πανηπειρωτικού σταδίου ο επισκέπτης παίρνει μια πρώτη γεύση της εγκατάλειψης, αφού τα άκοπα χόρτα και το απεριποίητο κεντρικό στηθαίο χώρισμα του δρόμου προδιαθέτουν τον επισκέπτη για το τι θα ακολουθήσει, κάτι που όλοι οι Γιαννιώτες ζούμε καθημερινά σε κάθε γειτονιά της πόλης, μη πιστεύοντας εδώ και μήνες στα μάτια μας.
Δώδεκα μήνες τώρα ο νέος δήμαρχος αναμασά την ίδια δικαιολογία, ότι δηλαδή δεν έχει προσωπικό και δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της καθημερινότητας, γι αυτό χρειάζεται ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του δήμου και σε αυτό στέκεται εμπόδιο η αντιπολίτευση.
Είναι γεγονός ότι ο αριθμός των εργαζομένων στην καθαριότητα αλλά και αλλού έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια, αφού κάθε χρόνο υπάρχουν συνταξιοδοτήσεις, οι οποίες δεν αναπληρώνονται, αν και ο νόμος ορίζει πλέον ότι για κάθε μία αποχώρηση πρέπει να υπάρχει και μία πρόσληψη.
Όμως ο δήμαρχος, όπως καταγγέλλει ο σύλλογος των εργαζομένων στον προγραμματισμό, που κατέθεσε δεν προβλέπει ούτε ΜΙΑ πρόσληψη υπαλλήλου!
Και αυτό είναι το μέγα θέμα, γιατί πολλοί πια υποπτεύονται ότι σκοπίμως διατηρείται αυτή η κατάσταση, για να περάσουν πιο εύκολα τα σχέδια της κυβέρνησης για ιδιωτικοποιήσεις, αφού η κατάσταση θα έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Με άλλο λόγια ο Ελισάφ και με θύμα το δήμο μας λειτουργεί ως κυβερνητικός “λαγός” και στον τομέα της καθαριότητας, όπως λειτούργησε και σε άλλα θέματα, που έχουν σχέση με θέματα δημοκρατίας και λειτουργίας του δημοτικού συμβουλίου, θέματα όμως που θα αποτελέσουν αντικείμενο προσεχών άρθρων μας.
Μια από τις σημαντικότερες υποσχέσεις του Μωυσή Ελισάφ ήταν ότι θα λύσει τα προβλήματα της καθημερινότητας στα οποία κατηγορούσε την προηγούμενη δημοτική αρχή ότι είχε αποτύχει, χωρίς να έχει και μεγάλο άδικο, γιατί μια από τις αιτίες που αυτή τελικά καταψηφίστηκε ήταν και οι επιδόσεις της στον τομέα αυτό.
Όμως ποτέ στην ιστορία της πόλης δημοτική Αρχή δεν είχε τόσο κακά αποτελέσματα στην καθημερινότητα του πολίτη και μάλιστα σε μια περίοδο χάριτος που απολαμβάνει κάθε κυβέρνηση, τοπική ή κεντρική στο πρώτο διάστημα διακυβέρνησης.
Δεν είναι τυχαίο ότι πανηγυρίστηκαν σαν μέγα επίτευγμα οι διαγραμμίσεις μπροστά από μερικά σχολεία, κάτι αυτονόητο, με τους περισσότερους αντιδημάρχους να φωτογραφίζονται, την ίδια στιγμή που σε ολόκληρη την πόλη δεν έχουν ανανεωθεί οι διαγραμμίσεις στις διαβάσεις των πεζών, γεγονός που εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια των πεζών.
Και πώς να μη φωτογραφηθούν οι δραστήριοι αντιδήμαρχοι, αφού το μόνο έργο που έχουν να επιδείξουν είναι οι τρεις αυτές διαγραμμίσεις, γιατί όπου και αν επιχείρησαν να κάνουν κάτι τα έκαναν κυριολεκτικά μαντάρα, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την υπόθεση του οδοφωτισμού και την ανακαίνιση της κεντρικής πλατείας;
Αύριο το αφιέρωμα συνεχίζεται με το άρθρο: “Κατάρα η δημοκρατία;”