Στέφανος Καραμούτσιος
Σπάνια δυο αναρτήσεις σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης, όπως το facebook, θα αποτύπωναν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τον χαρακτήρα, τα βιώματα αλλά και τους προσανατολισμούς δύο ανθρώπων και θα σου έδιναν τη δυνατότητα πέρα από τα ψυχογραφήματα να εξάγεις και χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα.
Απόγευμα του Σαββάτου και με τον καιρό να έχει δροσίσει, βρήκα την ευκαιρία για μια περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μια ανάρτηση του Περιφερειάρχη Ηπείρου, Αλέκου Καχριμάνη (πατήστε ΕΔΩ) μου κίνησε το ενδιαφέρον.
Ο Αλέκος Καχριμάνης κοινοποιούσε τη φωτογραφία ενός φίλου του που
παρέπεμπε σε περασμένες αλλά και τόσο κοντινές εποχές – πενήντα και
εξήντα χρόνια δεν είναι δα και μεγάλο διάστημα- τότε που οι άνθρωποι
της υπαίθρου μας, κυρίως στην Ήπειρο, βίωναν συνθήκες αγροτικού Μεσαίωνα
με τη νομαδική ζωή να κυριαρχεί αλλά και όσα έχουν σχέση με αυτή, όπως το έντονο πατριαρχικό στοιχείο.
Πριν κάν προλάβω να διαβάσω καλά τη δημοσίευση του περιφερειάρχη, ο ταχύτατος κόσμος του διαδικτύου πρόβαλε την ανάρτηση ενός άλλου προσώπου, που εδώ και δυο χρόνια απασχολεί την τοπική επικαιρότητα και που τολμά να αμφισβητήσει την πολύχρονη κυριαρχία Καχριμάνη.
Ο Σπύρος Ριζόπουλος, καθόλα Ηπειρώτης, αναρτούσε τη φωτογραφία από την συνάντηση σε γνωστότατο μέρος της Αθήνας με φίλο του, που είχε γνωρίσει κατά την παραμονή του στην πέραν του Ατλαντικού μεγάλη χώρα, μαζί με τις σχετικές αναμνήσεις του. ( Πατήστε ΕΔΩ)
Δυο αναρτήσεις δυο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων, που εκφράζουν τα βιώματα και τις εμπειρίες δυο διαφορετικών κόσμων, στοιχεία που μπορεί να φωτίσουν και να δώσουν μια άλλη διάσταση στην σκληρή πολιτική τους κόντρα που σε πολλά σημεία ενέχει και στοιχεία προσωπικής σύγκρουσης.
Μπορεί Καχριμάνης και Ριζόπουλος να ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο με την ευρύτερη σημασία όμως είναι δυο εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, που το μόνο κοινό στοιχείο τους είναι χωρίς υπερβολή το γεγονός ότι γεννήθηκαν την ίδια ημερομηνία!
Ο Αλέκος Καχριμάνης με πολιτικές αναφορές στη σκληρή Δεξιά και στο σύστημα του Ευάγγελου Αβέρωφ, με ό,τι αυτό σημαίνει και με κοινωνικές αναφορές στην πατριαρχική Ηπειρωτική κοινωνία την οποία νοσταλγεί και αναπολεί σε κάθε βήμα της ζωής του, είναι ένας άνθρωπος παραδοσιακός, με αυταρχική νοοτροπία και συγκεντρωτική πρακτική που θέλει όλα να περνούν από το χέρι του.
Δεν είναι τυχαίο, ότι αν κάνεις μια έρευνα στο δρόμο και ρωτήσεις να σου πουν το όνομα ενός αντιπεριφερειάρχη, ζήτημα είναι, αν στα 100 άτομα βρεθούν έστω και πέντε που θα σου πουν ότι έχουν ακουστά κάποιον.
Είναι φανερό ότι ο συμπαθέστατος Αλέκος Καχριμάνης είναι χαρακτηριστικό τέκνο αυτής της εποχής, όπου στην Ηπειρωτική κυρίως ύπαιθρο κυριαρχούσαν οι αξίες των πατριαρχικών προτύπων και οι άνθρωποι διαπαιδαγωγήθηκαν με τα ιδεολογήματα “πατρίς- θρησκεία- οικογένεια” στα πλαίσια μιας αυστηρά ιεραρχικής κοινωνίας.
Το γεγονός ότι επί 30 σχεδόν χρόνια αδιαλείπτως ασκεί εξουσία επέτειναν τα στοιχεία αυτά και η έφεση για την εξυπηρέτηση προσωπικών αιτημάτων έχει καταστεί κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής του πρακτικής.
Μπορεί αυτή η πολιτική να έχει θετικά αποτελέσματα στην κάλπη, αφού οι Ηπειρώτες είναι εθισμένοι στο πελατειακό σύστημα όμως οι επιπτώσεις είναι αρνητικές για την Ήπειρο, που βρίσκεται στην ουρά των ευρωπαϊκών περιφερειών όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη.
Από την άλλη πλευρά ο Σπύρος Ριζόπουλος, με πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές στον ευρύτερο συντηρητικό χώρο, ποτέ δεν επέλεξε να κατέλθει στην αυτοδιοικητική κονίστρα με κομματικά χρίσματα και αυτό είναι ένα στοιχείο που τον διαφοροποιεί από τον αντίπαλό του.
Επιπλέον ανήκει στη γενιά εκείνη των Ηπειρωτών και των Ελλήνων που άνοιξαν τα φτερά τους και αναζήτησαν την τύχη τους στο εξωτερικό, διευρύνοντας τους ορίζοντές τους και αφήνοντας πίσω επαρχιακές αγκυλώσεις, όπως επισημαίνει ο ίδιος αξιολογώντας το παρελθόν.
Απέναντι στο σύστημα ” της ενός ανδρός αρχής” ο Σπύρος Ριζόπουλος μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα οργάνωσε τους “Ορίζοντες Ηπείρου” σε νέα βάση και δημιούργησε τρία χρόνια, πριν τις επόμενες εκλογές έναν πολιτικό οργανισμό με καταστατικό και πρόγραμμα, κάτι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα.
Έναν πολιτικό οργανισμό με ευρύτερη πολιτική απήχηση και που τον πλαισιώνουν μέλη και από τον κεντροαριστερό χώρο, που με δημοκρατικές διαδικασίες το καλοκαίρι εξέλεξε τα όργανα διοίκησής του.
Απέναντι στον εσωστρεφή κόσμο των συντηρητικών παραγόντων που εκφράζεται από τη θέση, ότι οι αυτοδιοίκηση είναι αρμόδια για τα μικρά, οι Ορίζοντες Ηπείρου μέσω της ανάδειξης της περιφερειακότητας, δηλαδή του δημοκρατικού προγραμματισμού από τα κάτω. έφερε στο προσκήνιο αυτό που είναι αίτημα των καιρών και που θέλει την αυτοδιοίκηση ικανή για τα μεγάλα.
Αν η μέχρι τώρα κατάσταση στον Ηπειρωτικό χώρο χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία παραγόντων, που διαπαιδαγωγημένοι με τα πρότυπα ενός πελατειακού συστήματος, που παραπέμπει σε εποχές του τέλους του 19ου αιώνα και που είναι δέσμιοι ομάδων τοπικών συμφερόντων, η παρουσία του Σπύρου Ριζόπουλου κομίζει ελπίδες για μια άλλη πορεία στην Ήπειρο.
Το αν όμως το πείραμα Ριζόπουλου πετύχει είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων.
Όμως το μοντέλο διοίκησης Καχριμάνη έχει πλέον ξεπεραστεί και αποτελεί πολιτικό αναχρονισμό.
Και είναι στα χέρια των Ηπειρωτών να επιλέξουν πιο σύγχρονες μεθόδους διακυβέρνησης αλλάζοντας σελίδα.
